Ήρθες και μου έδειξες πως οι άνδρες μπορούν να είναι και αλλιώς.

Της Στεύης Τσούτση.

Σε κοιτώ, ξέρεις.
Κάθε που δουλεύεις, που τρως, που κοιμάσαι, που οδηγείς, που είμαστε αγκαλιά.
Σε κοιτώ.
Και σε αποτυπώνω μέσα μου.
Ξέρω πια και την απειροελάχιστη λεπτομέρεια του προσώπου σου. Την έχω αγγίξει, την έχω φιλήσει, την έχω λατρέψει.
Είναι δική σου κι όμως, με έναν τρόπο μοναδικό, την έχω κάνει δική μου.
Κομμάτι μου αποκτημένο έστω κι αργά κι απόλυτα λατρεμένο.
Ξέρω τις αντιδράσεις σου. Μαντεύω και τις σκέψεις σου συχνά. Κι όσες δεν τις μαντεύω, ρωτώ για να τις μάθω. Κι είναι αυτά τα “τι” που πέφτουν βροχή. Κι ας μην απαντάς πάντα…
Ταυτίζομαι με τις επιθυμίες που δεν προλαβαίνεις καν να ξεστομίσεις και συμβαδίζω.
Κι είναι όλο αυτό τόσο αβίαστο, τόσο αυθόρμητο, τόσο πηγαίο, που ξαφνιάζομαι.
Και ξαφνιάζεσαι κι εσύ.
Και το βλέπω στα μάτια σου το ότι δεν το πιστεύεις. Το νιώθω στο άγγιγμα σου ότι φοβάσαι μην κάποια στιγμή βρεθείς να κρατάς το κενό.
Αλλά δεν πρόκειται. Σε έψαχνα καιρό για να σε αφήσω τώρα.
Και κάτι βαθιά μέσα μου, λέει πως ούτε εσύ θέλεις να με αφήσεις.
Το καταλαβαίνω σε εκείνα τα τρυφερά χάδια κι όλες τις κινήσεις που κάνεις για να νιώσω οικεία.
Να σε νιώσω σπίτι μου. Να σε νιώσω τον άνθρωπο τον πιο δικό μου.
Κι είσαι.
Με έναν παρανοϊκά γρήγορο τρόπο, έγινες.
Τόσο που δεν το περίμενα και ποτέ. Κι όλο αυτό έχει μια δυναμική. Εξελίσσεται ολοένα. Κι έχω περιέργεια να δω που θα φτάσει. Πόσο πιο δικός μου μπορείς να γίνεις, άραγε;
Ξέρεις θα μπορούσα με τις ώρες να μιλώ για μας. Αλλά ακόμη περισσότερες θα μπορούσα να μιλώ μόνο για σένα.
Για σένα που ήρθες να μου δείξεις πως οι άνδρες μπορούν να είναι και αλλιώς.
Πως τα γνήσια αρσενικά ξέρουν και να φροντίζουν και να προστατεύουν και να αγαπούν.
Ξέρουν να είναι εκεί ακόμη κι όταν δεν είναι.
Και το αγαπώ αυτό.
Αγαπώ να νιώθω προστατευμένη με αυτό το μανδύα της έννοιας που άπλωσες πάνω μου.
Δε ζητώ κι όμως μου δίνεις. Τόσο απλόχερα, τόσο ανθρώπινα και μοναδικά που νιώθω πως όλα αυτά τα χρόνια, που σε περίμενα και δεν ερχόσουν, κάτι καλό πρέπει να έκανα.
Κάποια καλή πράξη που μέτρησε στο συμπαντικό point system τόσο πολύ, ώστε αποφάσισε να μου στείλει εσένα.
Λες ότι άργησα να έρθω.
Λέω πως δε βαρέθηκα να σε περιμένω.
Κι αποζημιώθηκα.
Γιατί πήρα αναδρομικά το δώρο μου για όλα τα Χριστούγεννα που πέρασα μακριά σου.
Κι είσαι εσύ το δώρο μου, ο άνδρας μου, ο έρωτας μου.
Κι αν το θέλεις και η ελπίδα μου. Η ελπίδα πως το χαμομήλι μου κάθε βράδυ, θα το μοιράζομαι στην ίδια κούπα με έναν άνθρωπο. Που θα με αγαπά όσο θα τον αγαπώ. Που θα με φροντίζει όσο θα τον φροντίζω. Θα με νοιάζεται όσο θα τον νοιάζομαι.
Που θα είναι δικός μου. Ο άνθρωπός μου…
Λένε πως σήμερα γιορτάζουν οι άνδρες.
Σε γιορτάζω, λοιπόν.
Και σήμερα. Όπως το έκανα και χθες. Όπως έκανα αλλά και θα συνεχίσω να κάνω και κάθε ευλογημένη μέρα που ξέρω πως υπάρχεις.
Που ξέρω πως μπορούν δυο μάτια, πέρα από ομορφιά να αντανακλούν και καλοσύνη.
Και τιμιότητα. Και ανθρωπιά.
Βλέπεις δεν είναι μόνο ότι σ’αγαπώ σαν άνδρα. Είναι ότι σε θαυμάζω κιόλας.
Κι αυτό είναι και το πιο σημαντικό.
Εκεί έξω, ξέρεις, υπάρχουν κι άνδρες που κανονικά δε θα έπρεπε να λέγονται άνδρες. Αδιαφορούν, κακοποιούν με κάθε πιθανό κι απίθανο, νόμιμο ή παράνομο τρόπο.
Άνδρες που δε σέβονται, δεν υπολογίζουν, δε φροντίζουν. Άνδρες που ξέρουν μόνο να παίρνουν και να εκμεταλλεύονται. Άνδρες που φορτώνουν τις γυναίκες πληγές κι απωθημένα, φοβίες κι εφιάλτες.
Τους κλέβουν τα όνειρα, τους ποδοπατούν αισθήματα κι ελπίδες.
Με έναν παρανοϊκό τρόπο, σήμερα γιορτάζουν κι αυτοί.
Έρχονται να γιορτάσουν έναν ανδρισμό που δεν έχουν, δίπλα σε εκείνους που στέκονται όπως πρέπει στη ζωή, στις γυναίκες, στον άνθρωπο.
Δίπλα σε άνδρες τρυφερούς, στοργικούς και πολύτιμους. Σαν εσένα, μάτια μου.
Ας γιορτάσουν, λοιπόν κι αυτοί. Αλλά σήμερα μόνο…
Γιατί το αύριο και το κάθε αύριο, για να το γιορτάσεις θέλει μάχη.
Κι αυτή δεν την κερδίζει όποιος κι όποιος…

Αφιερωμένο εξαιρετικά…

διαφορετικό