Υπάρχουν και “πρίγκιπες” με αλλεργία στις δεσμεύσεις…

Της Στεύης Τσούτση.

Αμάν κι αυτά τα παραμύθια!
Πάνε βάσει σεναρίου: Γνωριμία, έρωτας κεραυνοβόλος, δυσκολίες που βάζουν συνήθως τρίτα πρόσωπα (μητριές, δράκοι, ζηλόφθονοι γραμματικοί), προσωρινός χωρισμός, επανασύνδεση-happy end.
Βέβαια, κανείς παραμυθάς αυτού του κόσμου δε σκέφτηκε πως θα ξημέρωνε μέρα που ο πρίγκιπας (ιππότης ή ό,τι άλλο τέλος πάντων) θα έριχνε «πόρτα» στην ηρωίδα, δηλώνοντας πως είναι αλλεργικός στις δεσμεύσεις.
«Λυπάμαι πριγκίπισσα μου, σε αγαπώ, σε εκτιμώ, σε θέλω αλλά δε θέλω σχέση. Μόνο να περνάμε καλά».
Αλλαγή σεναρίου…
Τρώει τα μούτρα της η πριγκίπισσα και δεν ξέρει κι από που της ήρθε το κακό. Και με το δίκιο της. Λίγο το έχεις να περιμένεις όλη σου τη ζωή τον ήρωα, να στον τάζουν κάθε βράδυ της παιδικής σου ηλικίας με ροζ παραμυθάκια, να τον βρίσκεις κι εκείνος να στο σκάει;
Πόνος μεγάλος.
Τελικά γιατί υπάρχουν άνδρες που φοβούνται τις ταμπέλες; Τις τρέμουν λες και πρόκειται κανείς να τους τις κρεμάσει στο λαιμό.
Ποιος άραγε κυκλοφόρησε πως μέσα στις σχέσεις περνούν άσχημα οι άνθρωποι;
Ποιος ξέρει.
Ποιος μπορεί να μπει στο όμορφο μυαλουδάκι τους και να μάθει τι έφταιξε και το πήραν το θέμα στραβά.
Κάποια παλιά πληγή; Κέρατο από έρωτα βαρύ; Υπερβολική καταπίεση και ζήλια; Ίσως κι όλα μαζί.
Κι είναι κι αυτά τα καλά παιδιά που τραβούν τους μπελάδες σαν μαγνήτης. Τους αφήνουν απωθημένα κι άντε μετά εσύ, το καλό κορίτσι και ιδανικό ταίρι (αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας…), να αποδείξεις πως δεν είσαι γυναίκα δηλητήριο! Γιατί είμαστε κι εμείς οι γυναίκες όταν θέλουμε… σκέτοι βασανιστές. Τον βάζουμε τον άλλο στο σιγανό να ψήνεται κι όταν τον βλέπουμε να ροδίζει, ανάβουμε και το grill.
Τον βλέπουμε καλό, τρυφερό και πιστό κι αποφασίζουμε να του ψήσουμε το ψάρι στα χείλη για το… ενδεχόμενο. Να πληρώσει αυτός όλα όσα μας φόρτωσαν οι πρώην.
Δε γίνεται, όμως, έτσι.
Γιατί φορτώνεται εκείνος ψυχολογικά και σου κουνάει αρνητικά το δάχτυλο λέγοντας: «Δώσε αλλού το γοβάκι σου Σταχτοπούτα. Εδώ δεν έχει…».
Ποιος θα τον κακοχαρακτηρίσει μετά που δε θέλει σχέση αλλά μόνο να περνάει καλά; Αφού στη σχέση βίωσε τα μαρτύρια του Ταντάλου ο έρμος.
Κάπως έτσι ο πρίγκιπας την κάνει με ελαφρά κι απομένεις να κλαις τον πόνο σου και να κοιτάς με τρόμο το ράφι.
Μπορεί να λένε πως οι γυναίκες αξίζουν το σεβασμό μας αλλά το ίδιο πρέπει και στους άνδρες. Ισχυρό ή όχι φύλο, ο καθένας έχει δικαίωμα σε μια σωστή μεταχείριση. Το πρόβλημα είναι πως αυτό που θα έπρεπε να είναι δεδομένο, έχει γίνει προαιρετικό.
Και βλέπεις κάτι άνδρες σαν τα κρύα τα νερά, διάφανους και καθαρούς χαρακτήρες να μη θέλουν να ακούσουν για δέσμευση. Αυτοί που έχουν όλες τις προοπτικές να γίνουν σωστοί σύζυγοι και οικογενειάρχες.
Τους πιάνει αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης.
Άραγε υπάρχει ελπίδα;
Κάθε πριγκίπισσα που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να έχει και μια λύση στο πρόβλημα της. Βλέπετε τη σήμερον ημέρα, εξακολουθούν να υπάρχουν μάγισσες. Μόνο που τώρα τις λένε απωθημένα και φοβίες.
Θα ανασηκώσει, λοιπόν, τα γυαλιστερά αρχοντικά μανίκια της και θα παλέψει για την καρδιά του καλού της. Μα πάνω από όλα θα παλέψει για να γιατρέψει όλα τα τραύματα που άφησαν πάνω του οι πρώην. Και θα τον αγκαλιάσει με αληθινό ενδιαφέρον, ειλικρίνεια και στοργή. Αφού, όμως, πρώτα χαλαρώσει η ίδια και ξεχάσει τις ταμπέλες.
«Δε θέλεις σχέση αγάπη μου; Δε θα έχουμε σχέση».
Θα περνάμε μόνο καλά. Όπως πρέπει να περνούν δύο άνθρωποι που ερωτεύονται κι αποφασίζουν να μείνει ο ένας στη ζωή του άλλου.
Θα κάνουμε πράγματα μαζί, θα τσακωνόμαστε, θα τα βρίσκουμε, θα κοιμόμαστε αγκαλιά ή χώρια.
Μα πάνω από όλα θα κάνουμε όνειρα. Κοντινά και υλοποιήσιμα. Όχι μεγαλεπήβολα και αγχωτικά.
Και θα ξημερώσει η μέρα, που και οι δυο μας θα συνειδητοποιήσουμε, η σχέση δεν είναι ταμπέλα αλλά επαφή. Δυο μυαλών, δύο κορμιών, δύο καρδιών, μα κυρίως δύο ζωών. Κι αν αυτή έχει γίνει όπως πρέπει καμία επιγραφή δεν πρόκειται να την αλλάξει και κανένας φόβος να την ταρακουνήσει.
Θα είναι λιτή κι απόλυτα ξεκάθαρη.
Κι αφού δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε πως λέγεται, ας τη βαφτίσουμε απλά έρωτα.
Κι ας την απολαύσουμε…

διαφορετικό