Η πόλη όπου οι κάτοικοι ζουν χωρίς χρήματα, θρησκεία και πολιτική

Μια πόλη όπου οι κάτοικοι ζουν χωρίς λεφτά, δεν έχουν θρησκεία και δεν υπάρχει καμία πολιτική εξουσία. Ακούγοντας το θα υπέθετε κανείς ότι πρόκειται για σενάριο κάποιας ταινίας ή για κάποιο παραμύθι.

Οι κάτοικοι του Όρβιλ (Auroville) όμως γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει πράξη, άλλωστε για εκείνους αποτελεί απλά την καθημερινότητα τους. Η «Πόλη της Αυγής» όπως την αποκαλούν είναι υπαρκτή, βρίσκεται στην Ινδία και εν έτη 2017 υπάρχουν πολίτες που ζουν χωρίς χρήματα.

Η Εβραία που εμπνεύστηκε την «Πόλη της Αυγής»

Η «Πόλη της Αυγής», γνωστή ως Όρβιλ, βρίσκεται στην περιοχή Ταμίλ Ναντού της Ινδίας και συγκεκριμένα στη συνοικία Βιλουπουράμ της πόλης Ταμίλ και αποτελεί μια τεράστια πειραματική κοινότητα 20 χιλιομέτρων η οποία λειτουργεί με τους δικούς της κανόνες. Η πόλη ιδρύθηκε το 1968 από την πνευματική καθοδηγήτρια Μίρα Αλφάσα, την οποία οι κάτοικοι αποκαλούν «μητέρα».

Πρόκειται για μια γυναίκα η οποία ήταν Εβραία μυστικίστρια, άνηκε σε πολλές σέκτες καθώς και στην θρησκεία της Νέας Τάξης. Το 1965 η ίδια είχε δηλώσει ότι σκοπός του όλου εγχειρήματος ήταν η Όρβιλ να γίνει μια παγκόσμια πόλη όπου άνδρες και γυναίκες από διάφορα μέρη του πλανήτη να μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά και αρμονικά ανεξαρτήτου δόγματος, πολιτικής και εθνικότητος. Έτσι, η «Πόλη της Αυγής»  λειτουργεί χωρίς θρησκεία και χρήματα με τους κατοίκους να κάνουν τις συναλλαγές τους με λαχνούς ή κάρτες.

Η κατασκευή της πόλης

Η κατασκευή της πόλης ξεκίνησε το 1968 από τον γάλλο αρχιτέκτονα Ρογίρο Ανζέρ. Τα κτίρια που οικοδόμησε αποτελούν δημιουργήματα παράξενης αρχιτεκτονικής που θυμίζουν lego. Φυσικά δεν θα μπορούσε να μην έχει την υπογραφή της γυναίκας που εμπνεύστηκε το όλο εγχείρημα. Η Αλφάνσα ήταν εκείνη που σχεδίασε την περίπλοκη σπειροειδής πολεοδομία. Η κοινότητα είναι χωρισμένη σε τέσσερις ζώνες: βιομηχανική, κοινωνική, αστική και διεθνή.

Στη βιομηχανική υπάρχουν φάρμες όπου εκτρέφονται ζώα και χωράφια όπου καλλιεργούνται διάφορα προϊόντα. Η κοινωνική περιείχε καταστήματα, η αστική τις κατοικίες και η διεθνής τους ξενώνες. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν μέρη στην κοινότητα που βρίσκονται ακόμη υπό κατασκευή και περιοχές που παραμένουν ανεκμετάλλευτες καθώς δεν υπάρχουν πόροι για την αξιοποίησή τους.

Το πιο επιβλητικό σημείο της πόλης είναι ο ναός της που μοιάζει με μια τεράστια χρυσή μπάλα του γκολφ. Το συγκεκριμένο κτίριο μπορεί να το επισκεφθεί όποιος κάτοικος επιθυμεί, ανεξαρτήτως από την θρησκεία στην οποία πιστεύει, καθώς για όλους αποτελεί το πιο ιερό σημείο της κοινότητας.

Ο ναός ονομάζεται «Ματριμανδήρ» και είναι από τα σημεία που συνδέει τους κατοίκους της μικρής πόλης, αφού οι περισσότεροι δεν έχουν κανένα κοινό σημείο μεταξύ τους. Οι άγραφοι κανόνες όμως προβλέπουν ότι ο καθένας είναι υποχρεωμένος να σέβεται τις διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις του άλλου. Έτσι οι στιγμές που περνούν όταν συγκεντρώνονται στο ναό είναι ιδιαίτερες και σημαντικές για όλους.

Όσον αφορά στην κατασκευή των σπιτιών, τα περισσότερα τα έχουν κατασκευάσει οι ίδιοι ενώ παρέχεται εκπαίδευση, ιατρική περίθαλψη ακόμη και wi-fi στους κατοίκους της μικρής πόλης.

Η λειτουργία της πόλης χωρίς κανόνες

Η κοινότητα έχει αναγνωριστεί επίσημα από την ινδική κυβέρνηση και την UNESCO. Έτσι χρηματοδοτείται από δωρεές και από το κράτος, από το οποίο παίρνει 200.000 δολάρια τον μήνα. Παραμένει άγνωστο όμως ποιος διαχειρίζεται τα χρήματα που καταλήγουν στην κοινότητα για την επισκευή υποδομών και την παροχή νερού και ρεύματος. Η κυβέρνηση της χώρας έχει αναθέσει ειδικό γραμματέα αλλά δεν είναι εκείνος αρμόδιος.

Το σύστημα πληρωμών ήταν εκείνο που αποτελούσε το μόνιμο πρόβλημα για την κοινότητα καθώς οι λαχνοί αλλά και η πληρωμή με εργασία κατά καιρούς δημιουργούν αρκετά προβλήματα. Την ίδια ώρα οι ίδιοι αποτελούν τους παραγωγούς καθώς και τους καταναλωτές. Τα προϊόντα που καταναλώνουν τα παράγουν αποκλειστικά εκείνοι καλλιεργώντας τις εκτάσεις της περιοχής.

Τα προβλήματα που δημιουργούνται με τους τρόπους πληρωμής με λαχνούς και κάρτες τους οδήγησαν και σε έναν ακόμη τρόπο πληρωμής. Σύμφωνα με αυτόν ο κάθε πολίτης δίνει 30 δολάρια τον μήνα για να αγοράσει ότι προϊόντα επιθυμεί, χωρίς να ξέρει την τιμή τους. Στην περίπτωση που κάποιος πολίτης αγοράσει μεγάλη ποσότητα προϊόντων που η τιμής τους ξεπερνά την τιμή των 30 δολαρίων, ενημερώνεται και δεν μπορεί να αγοράσει άλλα προϊόντα. Στόχος του συγκεκριμένου εγχειρήματος είναι να αποθαρρύνουν τους κατοίκους από το αγοράζουν ότι θέλουν και όσο θέλουν.

Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός της Ινδίας, Ναρέντα Μόντι, προτρέπει τους μικρούς εμπόρους και τους μισθωτούς να στραφούν στον ψηφιακό τρόπο πληρωμής. Άλλωστε όπως έχει υποστηρίξει κατά καιρούς δεν είναι απαραίτητη η απευθείας μετάβαση σε μια εντελώς αχρήματη κοινωνία.

Αυτό, όπως έχει τονίσει μπορεί να γίνει σταδιακά από μια κοινωνία με λιγότερα μετρητά σε μια αχρήματη κοινωνία.

Για τα θέματα νομοθεσίας, οι κάτοικοι οργανώνουν συμβούλια ώστε να εκφράσουν την γνώμη τους αλλά λόγω του μεγάλου πληθυσμού είναι δύσκολο να καταλήξουν κάπου.

Το προφίλ των κατοίκων της Όρβιλ

Η «Πόλη της Αυγής» ουσιαστικά είναι μια πολυεθνική κοινότητα που αποτελείται από 2.500 κατοίκους. Το 40% του πληθυσμού αποτελείται από Ινδούς ενώ το υπόλοιπο από Ευρωπαίους. Οι περισσότεροι προέρχονται από τη Γαλλία, την Γερμανία και την Ιταλία, ενώ μέχρι στιγμής δεν έχει καταγραφεί κανένας έλληνας.

Ηλικιακά, το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού αποτελείται από νέους ανθρώπους κυρίως Ευρωπαίους, που έφθασαν μέχρι εκεί αναζητώντας έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Από την άλλη η πνευματική ζωή αποτέλεσε το κίνητρο για τους Ινδούς, που κατοικούν πια στην κοινότητα.

Για να γίνει κάποιος δεκτός ως μόνιμος κάτοικος πρέπει να περάσει από συνεντεύξεις, εξηγώντας τον λόγο που θέλει να κατοικήσει στην Όρβιλ αλλά και πως μπορεί να συνεισφέρει.  Στη συνέχεια πρέπει να βρει μια δουλειά στην κοινότητα και να εργαστεί δοκιμαστικά για ένα χρόνο. Για όλο αυτό το χρονικό διάστημα θεωρείται «νεοσύλλεκτος». Στο τέλος του χρόνου οι αρχηγοί της κοινότητας είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν εάν θα τον δεχτούν ή όχι.

Για τους κατοίκους της Όρβιλ η ζωή κυλά ήρεμα με το μόνο άγχος τους την επαρκή καλλιέργεια προϊόντων για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Ο διαφορετικός τρόπος διαβίωσης φαίνεται όμως πως στην πράξη έχει και αυτός τις δυσκολίες του, ενώ μέχρι στιγμής το πείραμα βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν έχει κριθεί ως επιτυχημένο ή αποτυχημένο. Για την κοινότητα πάντως υπάρχει και διαδικτυακός ιστότοπος όπου κανείς μπορεί να βρει όλες τις πληροφορίες για τον τρόπο λειτουργίας της.

Πηγή