Η μεγαλύτερη επανάστασή σου να είναι η ανθρωπιά σου!

Της Στεύης Τσούτση.

Ξέρεις τι με ενοχλεί περισσότερο από όλα, φίλε; Η νοοτροπία μας.
Η δική σου, η δική μου, η δική μας, τέλος πάντων.
Με χαλάει που κοιτάμε μόνο τη βολή και τον εαυτούλη μας. Μου τη σπάει που δε βλέπουμε παρα έξω από τα όρια της αυλής μας. Μόνο ότι την αγγίζει, ότι την επηρεάζει άμεσα μας νοιάζει.
Όλα τα άλλα να πάνε στο χαμό, ποιος νοιάστηκε.
Κοίτα γύρω σου. Δες αυτά που βλέπω. Δες ανθρώπους αδιάφορους για το τι συμβαίνει τριγύρω.
Άνθρωποι πέφτουν χάμω κι εμείς απλά ανοίγουμε περισσότερο το βήμα μην τυχόν και μας χαλάσουν την αισθητική. Σταυροκοπιόμαστε κιόλας που ήταν άλλος που έπεσε κι όχι εμείς.
Άνθρωποι πεινούν, ξεσπιτώνονται, χάνουν τα πάντα. Κι εμείς αράζουμε στη βολή μας, άρχοντες στο τσαντήρι μας.
Θα μου πεις εμείς θα σώσουμε τον κόσμο; Εμείς θα λύσουμε όλα τα στραβά τούτης της πλάσης;
Μα εμείς είμαστε ο κόσμος ρε φίλε! Εσύ, εγώ, ο άστεγος, ο άνεργος, ο πονεμένος.
Εμείς…
Κι αν νοιαζόμασταν λιγάκι παραπάνω για όλα τα έξω από μας, ίσως και να τον κάναμε καλύτερο από ότι είναι.
Γεμίσαμε αδιαφορία. Βλέπουμε αδικίες κι όμως δε μιλάμε. Θα μου πεις εδώ μας πατάνε στο λαιμό και δε βγάζουμε μιλιά, σε ξένες υποθέσεις θα μπλεχτούμε;
Είναι όμως ξένες;
Η δυστυχία που σήμερα χτυπά το γείτονα, αύριο μπορεί να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα.
Έτσι είναι η ζωή. Κυλά δίχως σενάριο, τίποτα δεν μπορείς να προβλέψεις. Ό,τι γουστάρει κάνει και σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Ποιος να φανταστεί τις εκπλήξεις που του επιφυλάσσει το μέλλον; Σε ποια προσωρινή ευημερία μπορεί κανείς να γατζωθεί και να πει πως θα κρατήσει;
Σε καμιά, στο λέω εγώ.
Ακούω ανθρώπους να μιλούν για ξεσηκωμό. Μιλούν για διεκδίκηση και δικαιοσύνη. Μόνο μιλούν όμως.
Πλούσιοι είμαστε, άνθρωπε, στα λόγια. Λέμε, λέμε… Λέξεις μεγάλες κι εντυπωσιακές, σχέδια μεγαλεπήβολα. Μόνο που μένουν λόγια.
Και καταλήγουμε να μη θέλουμε τελικά και τόση δικαιοσύνη. Να μην αγαπάμε τόσο το συνάνθρωπο όσο διατεινόμαστε θεωρητικά πως κάνουμε.
Γεμίσαμε θεωρίες φίλε. Από πράξεις τι γίνεται όμως;
Τίποτα δε γίνεται. Κι αν σου έρχεται καμιά μυρωδιά αποσύνθεσης στα ρουθούνια, μην ψάχνεις. Εμείς είμαστε που σαπίσαμε περιμένοντας κάποιον να μας σώσει. Κι είναι και οι άλλοι που αποσυντέθηκαν επίσης περιμένοντας.
Μα δε σώζεται κανείς έτσι. Μόνο βουλιάζουμε ολοένα.
Ας πάρει ο καθένας τις ευθύνες του για τούτο τον κόσμο που ολοένα γυρίζει με μας πάνω του. Κι ας νοιαστεί όχι μόνο την πάρτη του αλλά και τους γύρω του. Δύσκολο θα πεις. Ανθρώπινο θα απαντήσω.
Έτσι όμως θα έπρεπε να είναι η ανθρωπιά, η μεγαλύτερη επανάσταση του ανθρώπου…
Όχι όπως την καταντήσαμε…

διαφορετικό