Έχω σχέση εδώ και 2 χρόνια με μια γλυκύτατη, ευγενική και επιτυχημένη γυναίκα, που είναι όμως εθισμένη στα ψώνια. Όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε, απέφευγε να με καλέσει σπίτι της. Σκέφτηκα αρχικά, ότι δεν ήθελε ακόμα να με γνωρίσει στην κόρη της, πριν σιγουρευτεί, ότι η σχέση μας «πατάει» γερά, αλλά όταν είδα για πρώτη φορά το σπίτι της έπαθα το σοκ της ζωής μου. Δεν είχε πρόβλημα να γνωρίσω την κόρη της. Αλλού ήταν το πρόβλημά της. Έχει το σύνδρομο της «σαβουρομαζώχτρας». Τόσα πολλά πράγματα στοιβαγμένα κυριολεκτικά σε ένα σπίτι, δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου.
Πέρυσι, νοίκιασε άλλο σπίτι και μου ζήτησε να τη βοηθήσω στη μετακόμιση. Μια εβδομάδα κάναμε μέχρι να τα μεταφέρουμε όλα. Μου ήρθε να πάρω αυτές τις μεγάλες, μαύρες σακούλες σκουπιδιών και να αρχίσω να πετάω ό, τι έβρισκα μπροστά μου. Αγχώθηκα, πνιγόμουν. Ένιωθα λες και οι στοίβες, τα κουτιά και όλες αυτές οι σακούλες θα έπεφταν να με καταπλακώσουν. Μάζες ολόκληρες από συσκευασίες, που δεν είχαν ανοιχτεί ποτέ: κουτιά κλειστά με πράγματα παραγγελία από το ίντερνετ, τσάντες, παρατσάντες, πλαστικές συσκευασίες, κιβώτια, βαλίτσες, ρούχα στοιβαγμένα, σακούλες πατατάκια. Μόνο του πουλιού το γάλα έλειπε. Όλα τα υπόλοιπα με λίγο, έως πολύ, ψάξιμο το έβρισκες άνετα. Υπολογίζαμε, ότι δύο μέρες μας έφταναν και φάγαμε τελικά ολόκληρη εβδομάδα, ίσως και λίγο παραπάνω.
Στο νέο σπίτι γεμίσαμε την αποθήκη και το γκαράζ με πράγματα. Δεν ήθελε να πετάξει τίποτα. Τώρα καταλαβαίνω, γιατί η παλιά της πολυκατοικία παραπονιόταν για κατσαρίδες και ποντίκια. Πάλι καλά, που δεν είδα τίποτα περίεργο στη μετακόμιση.
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τη μετακόμιση και όλοι οι βοηθητικοί χώροι εξακολουθούν να είναι ασφυκτικά γεμάτοι, ακόμα και οι ντουλάπες της. Και το χειρότερο είναι, ότι νέα δέματα φτάνουν κάθε μέρα. Δεν ξέρω, πού θα φτάσει αυτή η κατάσταση. Σε λίγο θα τα βγάζει στο πεζοδρόμιο. Πέρασα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο να προσπαθώ να οργανώσω την κουζίνα της, αλλά ο χρόνος δεν μου έφτασε. Ούτε που ήρθε να με βοηθήσει. Πιστεύω, ότι κατά βάθος της αρέσει όλο αυτό και δεν θέλει να το αλλάξει.
Όταν της είπα τη γνώμη μου (έχω το δικαίωμα πιστεύω μετά από τόσο καιρό, που τα ‘χουμε), μου την είπε και με κατηγόρησε, ότι είμαι επικριτικός και «σπαστικός». Τσακωθήκαμε άσχημα και με έδιωξε απ’ το σπίτι. Μετά, όταν κατάλαβε το λάθος της και πόσο δίκιο είχα, με πήρε τηλέφωνο, μου ζήτησε συγνώμη και μου είπε να περάσω απ’ το σπίτι της να τα πούμε. Στο τραπεζάκι του σαλονιού είδα, ότι είχε αγοράσει βιβλία ψυχολογίας, για να αυτό-βοηθηθεί. Φαινόταν αποφασισμένη να αλλάξει και να βοηθήσει τον εαυτό της.
Σκέφτηκα να της προτείνω να πάει καλύτερα σε έναν ψυχολόγο, αλλά οι αντιδράσεις με φοβίζουν. Την αγαπώ, θέλω να τη βοηθήσω και κατ’ επέκταση να βοηθήσω και το παιδί της, αλλά δεν είμαι ψυχοθεραπευτής. Να μείνω ή να φύγω; Αρκετά χρόνια απ’ τη ζωή μου έχασα βγαίνοντας με διάφορες γυναίκες μετά το διαζύγιό μου. Κουράστηκα.
Μανώλης
