Η γυναίκα μου με χτυπούσε τόσο, που έβαζα make up για να καλύψω τις μελανιές

Τα αρχεία της αστυνομίας για περιστατικά αντρικής κακοποίησης εμφανίζουν πολύ μικρότερα ποσοστά θυματοποίησης σε σχέση με την πραγματικότητα. Λίγο η ντροπή των αντρών, λίγο ο φόβος του σχολιασμού από την αστυνομία και τη κοινωνία γενικότερα, τους οδηγεί στο να μην καταγγέλουν τα περιστατικά.

Η πρόσφατη συνέντευξη ενός 55χρονου ανωνύμου, που διάβασα πρόσφατα, για κάποιο λόγο με σόκαρε. Σε μια κοινωνία, που έχει ψωμοτύρι τις επιθέσεις κατά των γυναικών, το να ακούς , ότι μια γυναίκα δέρνει τον άντρα της φαντάζει τουλάχιστον ανέκδοτο. Ο κυριούλης στη συνέντευξη δήλωσε χαρακτηριστικά, ότι «η γυναίκα του τον χτυπούσε τόσο, που αναγκαζόταν να βάλει make up, για να καλύψει τις μελανιές». Διάβαζα με το στόμα ανοικτό.

Ψάχνοντας λίγο παραπάνω το θέμα, διαπίστωσα με λίγα λόγια, ότι όσο ηρεμούν οι άντρες, άλλο τόσο αγριεύουν και γίνονται επιθετικές οι γυναίκες με τα ποσοστά της αντρικής κακοποίησης να σκαρφαλώνουν κάθε μέρα περισσότερο. Δεν μιλάμε για περιπτώσεις αυτοάμυνας, αλλά για κανονικές επιθέσεις, που αποδίδονται, συνήθως στο θυμό, την εκδίκηση, την άσκηση εξουσίας, τη ζήλια, τη διεκδίκηση του ελέγχου, ακόμα και τα ψυχολογικά προβλήματα μιας γυναίκας.

Πάει ο μύθος, που ήθελε τον άντρα θύτη και τη γυναίκα θύμα. Σύμφωνα με έρευνες, η κακοποίηση κατά των αντρών, σωματική, ψυχολογική ή και σεξουαλική αυξάνεται αισθητά από δεκαετία σε δεκαετία, με τους άντρες να δηλώνουν, ότι έχουν φτάσει μέχρι και το νοσοκομείο! Σπανιότατες και οι περιπτώσεις, που φτάνουν στο νεκροτομείο, αλλά υπαρκτές.

Τα αρχεία της αστυνομίας για περιστατικά αντρικής κακοποίησης εμφανίζουν πολύ μικρότερα ποσοστά θυματοποίησης σε σχέση με την πραγματικότητα. Λίγο η ντροπή των αντρών, λίγο ο φόβος του σχολιασμού από την αστυνομία και τη κοινωνία γενικότερα, τους οδηγεί στο να μην καταγγέλουν τα περιστατικά.

Τα ποσοστά με ξάφνιασαν: Σύμφωνα με το iatronet.gr, τουλάχιιστον το 12,4% των ανδρών έχει δεχτεί φυσική βία από την επίσημη ή πρώην σύζυγο, ενώ το 4,6% ότι έχει πέσει θύμα ακραίων συμπεριφορών από τη γυναίκα, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται κλωτσιές, μπουνιές, δαγκώματα, χρήση μαχαιριού ή όπλου.Στις ερωτηθείσες γυναίκες, οι περισσότερες παραδέχτηκαν, ότι πολύ συχνά υπερβαίνουν τα εσκαμμένα κυρίως με το πέταγμα αντικειμένων εναντίον του συντρόφου τους με σκοπό να τον πληγώσουν.

Το ανησυχητικό είναι ότι η χρήση βίας εκ μέρους των γυναικών σχεδόν διπλασιάζεται από δεκαετία σε δεκαετία. Έρευνες σε νιόπαντρα ζευγάρια έδειξε ότι πριν από το γάμο το 44% των γυναικών είχαν ασκήσει βία. 18 μήνες μετά το γάμο το ποσοστό ανέρχεται σε 36% και 30 μήνες μετά το γάμο το 32% δήλωσε ότι εξακολουθεί να καταφεύγει σε παρόμοιες συμπεριφορές. Το 41-57% των συζύγων κατέφευγε σε βίαιη αυτοάμυνα, αλλά το υπόλοιπο 30- 40% δεχόταν τη βία παθητικά.

Μάλιστα η επικινδυνότητα αυξάνεται ανάλογα με την ένταση της βιωμένης βίας. Ο συνδυασμός των δύο (φυσικής και ψυχολογικής βίας) μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη για την ομαλή κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη του άνδρα.

Η συναισθηματική ή ψυχολογική κακοποίηση των ανδρών αναφέρεται σε συμπεριφορές που έχουν ως σκοπό να ταπεινώσουν, να εξευτελίσουν και να ντροπιάσουν τον άνδρα, να τον κάνουν να νιώσει ανίκανος, άχρηστος, ένοχος και τελικά να του μειώσουν το αυτοσυναίσθημα.

Τέτοιες συμπεριφορές εκ μέρους των γυναικών είναι οι φωνές, η διαρκής γκρίνια, οι τσιρίδες, οι προσβολές, οι ειρωνείες και ο σαρκασμός, η γελοιοποίηση μπροστά σε άλλους, ο οικονομικός έλεγχος, η αποκοπή του άνδρα από συγγενείς και φίλους, η εσκεμμένη διακοπή της λεκτικής επικοινωνίας από τη σύζυγο, η άσκηση ελέγχου σε κάθε πτυχή της ζωής του άνδρα, η διαρκής αρνητική κριτική κλπ.

Σε πολλές περιπτώσεις η ψυχολογική κακοποίηση μπορεί να συνυπάρχει με τη φυσική. Φωνάζουν στους άντρες τους θεωρώντας τους υπεύθυνους για οτιδήποτε αρνητικό συμβαίνει, αντί να παραδεχτούν το πρόβλημά τους, έχουν παράλογες απαιτήσεις από αυτούς, τους θεωρούν ένοχους για όλα και τους κατηγορούν, ότι δεν κάνουν κάτι, για να τα αλλάξουν.

Τους μειώνουν σε κάθε περίσταση και συχνά κερδίζουν την υποστήριξη φίλων, που δεν γνωρίζουν ποια ακριβώς είναι η αλήθεια.

Η πορεία της ψυχολογικής κακοποίησης μερικές φορές ακολουθεί συγκεκριμένη πορεία: Αρχικά η γυναίκα είναι εκνευρισμένη για κάποια αιτία που δεν αποκαλύπτει στο σύντροφό της. Ο άνδρας διαπιστώνει τον εκνευρισμό της και φοβούμενος έκρηξη θυμού αρχίζει να τη ρωτά, τί έχει, υποψιαζόμενος, ότι κάτι έχει κάνει που την ενόχλησε.

Η γυναίκα θέλει να του μιλήσει, ώστε να αισθανθεί λιγότερη μοναξιά. Αρχικά αποδίδει τη σύγκρουση στον άνδρα και αυτός από αντίδραση απομονώνεται συναισθηματικά και επιχειρεί να της εξηγήσει με λογικά πλέον επιχειρήματα. Η γυναίκα τότε, που περιμένει συναισθηματική υποστήριξη, νιώθει αγνοημένη, βιώνει έλλειψη συναισθηματικής στήριξης, δεν κατανοεί κανένα από τα λογικά του επιχειρήματα ή διαστρεβλώνει συναισθηματικά το λογικό μήνυμά τους, οργίζεται εναντίον ενός άντρα που δεν διαβλέπει κάποιο σημαντικό πρόβλημα, που για εκείνη είναι βασικό.

Η γυναίκα οργίζεται και αρχίζει να αποδίδει σε αυτόν τις αιτίες όλων των προβλημάτων στη σχέση τους. Αναρωτιέται εάν ο άντρας της έχει καθόλου συναισθήματα ή γιατί δεν της τα αποκαλύπτει. Τελικά επιτίθεται σε αυτόν, τον χαρακτηρίζει ψεύτη και εμπλέκει στο λόγο της και πρόσωπα του συγγενικού ή φιλικού του περιβάλλοντος.

Τον αποκαλεί ανίκανο και άχρηστο. Απομονώνεται στο δωμάτιό της και καταφεύγει σε ψυχολογικό πόλεμο.

Η κατάσταση αυτή μπορεί να κρατήσει για εβδομάδες και να καταλήξει στην πλήρη απαξίωση του άνδρα. Ο σύντροφος τότε ενοχοποιεί τον εαυτό του, νιώθει ανίκανος να την καταλάβει και απομακρύνεται ακόμα περισσότερο. Ο κίνδυνος για ψυχολογική βία αυξάνεται όταν μπροστά στο σκηνικό βρίσκονται παιδιά, στα οποία η γυναίκα κάνει «πλύση εγκεφάλου» στα παιδιά, ότι ο πατέρας τους είναι κακός.

Αυτό συντρίβει ολοκληρωτικά τον άντρα. Φτάνει στα όριά του, σπάει κάτι, χτυπά τη γροθιά του στο τραπέζι, για να της δείξει, ότι αυτό είναι το τελευταίο, που μπορεί να ανεχτεί και ότι είναι κι αυτός εξοργισμένος.

Επιτυγχάνει, όμως, το ακριβώς αντίθετο. Η γυναίκα αντί να καταλάβει, ότι η κατάσταση έχει βγει εκτός ελέγχου, τον προκαλεί λέγοντάς του ‘ Τι θα κάνεις, θα με χτυπήσεις. Κάντο και θα σε καταστρέψω οικονομικά. Δεν θα δεις ποτέ ξανά τα παιδιά σου’. Ο άνδρας αποχωρεί και αυτό την εξοργίζει ακόμα περισσότερο.

Επί της ουσίας, για να έρθουμε στο αποτέλεσμα, υπάρχουν πολλά καταφύγια για κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους, αλλά κανένα για κακοποιημένους άνδρες. Υπάρχουν περιπτώσεις κακοποιημένων πατεράδων, που επιθυμούν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, αλλά δεν έχουν πού να πάνε, γι’ αυτό πολλοί δέχονται αναγκαστικά να υπομένουν την ενδοοικογενειακή βία.

Είναι πλέον καιρός για την κυβέρνηση να αναγνωρίσει επίσημα το πρόβλημα, εφαρμόζοντας μια πανεθνική στρατηγική, για να βοηθήσει τα θύματα και των δύο φύλων.

[singlewoman]