Οι γονείς μου δεν τον θέλουν επειδή είναι μουσουλμάνος!

Μπορεί η θρησκεία να σταθεί εμπόδιο στην αγάπη;

Είμαι 21 χρονών. Έχω σχέση με έναν μουσουλμάνο ενώ εγώ είμαι Χριστιανή. Όλα άρχισαν όταν ήμουν 16 όταν γνωριστήκαμε στην αρχή του λυκείου.

Εκείνος από την πρώτη στιγμή ενώ ήταν ντροπαλός μου έδειχνε με τον τρόπο του ότι του άρεσα και όσο περνούσε ο καιρός με διεκδικούσε όλο και περισσότερο. Εγώ δεν του έδινα σημασία γιατί τότε δε μου άρεσε καθόλου. Τον έβλεπα τελείως φιλικά. Έκανα κάποιες σχέσεις με διάφορα άτομα τα οποία ποτέ δε μου έδωσαν τη σημασία που ζητούσα. Ταυτόχρονα αυτός όλον αυτόν τον καιρό ποτέ δεν σταμάτησε να μου δείχνει ότι του αρέσω. Τελικά καμία σχέση δεν στέριωσε και μετά από 1,5 χρόνο κάτι άλλαξε μέσα μου.

Δεν μπορούσα να εξηγήσω τι. Ακόμα δε μου άρεσε αλλά ήθελα να του μιλάω, να με διεκδικεί, να είναι κοντά μου. Μάλιστα ήταν τόσο ντροπαλός που εγώ του έδωσα το πρώτο φιλί. Τελικά στις 10/10/12 αποφασίσαμε ότι θα είμαστε μαζί. Δε σκεφτόμασταν τίποτα. Από την αρχή έλεγα ότι δε θα κρατήσει γιατί δεν ήταν ποτέ από τα «καλά παιδιά». Ήμουν σίγουρη ότι θα βαρεθεί, το ίδιο και ‘γω. Ο καιρός όμως περνούσε και έβλεπα ότι δε χορταίνουμε ο ένας τον άλλον. Μας άρεσε πολύ όλο αυτό που είχαμε. Οι γονείς μου, προφανώς, καταλάβαιναν ότι είμαι με κάποιον αλλά δεν μπορούσα να τους πω ότι είναι μουσουλμάνος.

Τη μαμά μου τελικά την εμπιστεύτηκα και αποφάσισα να της το πω. Βέβαια της είπα ότι είναι κάτι ασήμαντο που θα μου φύγει και ότι δεν έχει σημασία που είναι αλλόθρησκος. Στο μέρος απ’ όπου είμαι έχει πολλούς μουσουλμάνους κι όμως οι ερωτικές σχέσεις μεταξύ μας είναι κατακριτέες και μη αποδεκτές, ιδιαίτερα για τον πατέρα μου και όλη την οικογένειά μου. Η μαμά μου επειδή ήξερε ότι αν το μάθει ο μπαμπάς μου δεν ξέραμε τι κακό μπορεί να έκανε δεν του το είπε. Για την ακρίβεια, του είπα ότι τον λένε Γιάννη Παπαδόπουλο, το πιο απλό ονοματεπώνυμο για να μην τον ψάξει, και δεν ασχολήθηκε περαιτέρω από τότε ούτε με ξαναρώτησε γιατί δεν έχουμε και πολύ στενή σχέση.

Κατά καιρούς έμαθαν συγγενείς για την διαφορετική θρησκεία του και απείλησαν ότι θα το πουν στον πατέρα μου κάτι το οποίο ευτυχώς δεν έγινε ποτέ. Όμως οι μήνες πέρασαν με αυτόν πλάι μου χωρίς να θέλω ή να θέλει να χωρίσουμε. Περάσαμε πριν 2 χρόνια σε σχολές και οι δυο σε διαφορετικές πόλεις πολύ μακριά η μία με την άλλη και έτσι καθησύχαζα τη μαμά μου αλλά και τον εαυτό μου ότι αυτό μαζί του θα τελειώσει κάποτε, πού θα πάει, ότι τώρα με την απόσταση θα ξεχαστώ.

Η μητέρα μου συχνά μου φωνάζει λέγοντας ότι συνέχεια λέω τα ίδια και ότι πρέπει να τελειώσει αυτή η ιστορία. Και πάντα της λέω τις ίδιες δικαιολογίες σε σημείο να με απειλεί ότι θα το πει στον μπαμπά μου και αυτός θα φροντίσει ότι θα τελειώσει η ιστορία. Όλοι όσοι είναι αντίθετοι με μία τέτοια σχέση μου έχουν πει πολλούς λόγους για τους οποίους θα πρέπει να διακόψω αυτή τη σχέση και πραγματικά τους κατανοώ όλους γιατί από ένα σημείο και μετά έχουν δίκιο ότι δε γίνεται για πρακτικούς λόγους. Και αλήθεια μου πήρε πολύ καιρό για να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι έχουν δίκιο. Μου λένε ότι δεν υπάρχει λόγος να μένω σε μια σχέση που ουσιαστικά δεν θα έχει ποτέ μέλλον. Γιατί κι εγώ κι αυτός ξέρουμε ότι όσο και αν αγαπιόμαστε δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε κάτι παραπάνω λόγω των οικογενειών μας και φυσικά κάτι του τύπου να το σκάσουμε μαζί ή κάτι τέτοιο δεν υφίσταται.

Όμως αυτός ο άνθρωπος είναι από τους μοναδικούς που με κάνει να νιώθω τόσο όμορφα όταν είμαι μαζί του. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και το συναίσθημα δεν περιγράφεται. Κάθε φορά που έρχεται εδώ που σπουδάζω ή εγώ σε αυτόν και κοιμόμαστε και ξυπνάμε μαζί πάντα λέω ότι αυτό θέλω για την υπόλοιπη ζωή μου. Το ίδιο και αυτός. Και τα εννοούμε, ακόμα και αν ακούγονται υπερβολικά για την δική μας ηλικία.

Ό,τι θέλω το έχει αυτός. Μου δίνει τόση προσοχή. Μου δείχνει τόσο μεγάλη αγάπη (φυσικά κι εγώ) που δεν ξέρω αν θα μου ξαναδείξει κάποιος έτσι. Φυσικά υπάρχουν και τα ελαττώματα αλλά και ποιος δεν έχει απ’ αυτά; Δεν λέω ότι έχουμε την τέλεια σχέση, ότι όλα είναι ονειρεμένα μεταξύ μας αλλά αυτό που ξέρω είναι το πώς νιώθουμε. Κι αυτό που νιώθουμε είναι έρωτας μεγάλος, αν όχι αγάπη. Όμως περνάνε τα χρόνια και τα άτιμα περνάνε τόσο γρήγορα. Του χρόνου, εγώ τουλάχιστον, θα πάρω το πτυχίο μου και θα είμαι πλέον μια ενήλικη με υποχρεώσεις και δυσκολίες στη ζωή όπως και όλοι οι υπόλοιποι.

Τι θα συμβεί με εμένα και αυτόν; Θα συνεχίσουμε να είμαστε έτσι; Να κρυβόμαστε από όλον τον κόσμο γιατί πάμε ενάντια στον κανόνα; Είχα επιχειρήσει κάποιες φορές να τον χωρίσω γιατί «δεν πρέπει να είμαστε μαζί» αλλά ήξερε πως δεν το ήθελα στ’ αλήθεια και δεν το άφησε να συμβεί. Όμως θέλω να έχω μία φυσιολογική σχέση και εγώ. Ενώ άλλοι έχουν σχέση και έχουν το περιθώριο να ονειρεύονται το μέλλον τους μαζί εγώ δε μπορώ να το κάνω. Η σχέση αυτή είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Και μάλλον έχω αρχίσει να την σαμποτάρω από μόνη μου. Δημιουργώ προβλήματα κ καβγάδες πολλές φορές χωρίς λόγο κ έχουμε φτάσει αρκετές φορές στον χωρισμό αλλά ποτέ δε με αφήνει ούτε σε αυτό.

Συνέχεια μα συνέχεια μου υπενθυμίζει ότι δε θέλει να με χάσει, ότι είναι πολύ χαρούμενος και ότι ποτέ δε με βαρέθηκε ούτε μια στιγμή τόσα χρόνια. Αλλά πώς γίνεται να μην σκέφτεται κι αυτός το μετά; Μου έχουν περάσει κι εμένα αυτήν την ιδέα στο μυαλό, όλοι αυτοί που δε μας αποδέχονται. Το κατάφεραν. Από τη μία τον αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ και αυτός το ίδιο, αντέξαμε 2 ολόκληρα χρόνια σε σχέση από απόσταση και συνεχίζουμε μάλιστα κάτι που είναι αβάσταχτο ώρες ώρες ακόμα και τώρα.

Θέλω να είμαι μαζί του. Αλλά από την άλλη πρέπει να είμαι μαζί του; Μα καλά γιατί δε με αφήνει να τον αφήσω; Αφού πρέπει κάποια στιγμή να συνεχίσουμε τις ζωές μας, χωριστά… Όλες αυτές οι σκέψεις περνάνε τόσο συχνά από το μυαλό μου τώρα τελευταία, αλλά ό,τι αρνητικό και αν σκέφτομαι φεύγει τη στιγμή που θα ακούσω τη φωνή του στο τηλέφωνο ή δω το πρόσωπό του στην κάμερα πόσο μάλλον από κοντά.

Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Με όποιον και αν το έχω συζητήσει δε βγάζω άκρη. Τι θα γίνει με την περίπτωσή μου; Μακάρι να μην χρειαζόταν να κρυβόμαστε πίσω από ψεύτικα ονόματα και διαφορετικές θρησκείες. Νιώθω σαν τη Χριστίνα από το ‘Μη μου λες αντίο’ μόνο που εγώ στο τέλος μάλλον θα πρέπει να το πω το αντίο…

P.S. Έχω γράψει ό,τι λεπτομέρεια μπορούσα για να σου δώσω να καταλάβεις την κατάσταση, σβήσε ό,τι θες εσύ, απλώς σε παρακαλώ απάντησε σε αυτό που με βασανίζει. Σε ευχαριστώ πολύ.

Αγαπημένη μου άγνωστη,

Θα είμαι σκληρή μαζί σου αλλά όχι για το λόγο που φαντάζεσαι. Μου μιλάς για όνειρα του κοινού σας μέλλοντος, σκέφτεσαι το τι θα γίνει μετά, έχεις καταλήξει να σαμποτάρεις από μόνη σου αυτό που φτιάξατε. Ξέρεις πού θα καταλήξει αυτό αν συνεχίσεις να σκέφτεσαι έτσι; Σ’ ένα χωρισμό άσχημο, όπου θ’ απογοητεύσεις αυτόν που είναι απέναντί σου γιατί άλλαξες για χάρη υποθέσεων.

Καμία σχέση δεν κρατήθηκε με υποσχέσεις, με μεγάλα λόγια κι όνειρα κοινά. Είσαι 21 και μου λες πως δε θα μπορέσει να κρατήσει στο μέλλον αυτή η σχέση λόγω των ηλίθιων αντιλήψεων που κυκλοφορούν ακόμα εκεί έξω. Φυλετικές, θρησκευτικές κι άλλου είδους μπαρούφες λες κι υπάρχουν λαοί ή θρησκείες ανώτερες, γαμώ την κοινωνία που ζούμε.

Άσε το μετά και ξέχνα τα σκατά που υπάρχουν στο μυαλό των κοντινών σου ανθρώπων. Ζήσε το τώρα, πόνα, κλάψε, αγάπα και δώσου΄ολοκληρωτικά. Μέχρι όσο πάει. Άσε τις υποθέσεις. Αυτές ποτέ δεν έκαναν τον κόσμο καλύτερο. Ούτε η καταστροφολογία. Εδώ δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει αύριο και τι σκέφτεσαι; Αν σε 10 χρόνια οι γονείς σου θα σ’ αφήσουν να τον παντρευτείς;

Δεν υπάρχουν «πρέπει» στον έρωτα. Ποτέ δεν υπήρχαν και ποτέ δε θα υπάρξουν. Σταμάτα να βάζεις εμπόδια στα συναισθήματά σου και ζήσε κάθε στου στιγμή με αυτόν τον άνθρωπο κι όπου σας βγάλει. Είστε μικρά παιδιά ρε, να κάνετε τις τρέλες που σας αρμόζουν για να’ χετε να τις διηγείστε για μια ζωή! Είτε είστε μαζί είτε όχι, όλα όσα θα ζήσετε χαραγμένα θα σας μείνουν! Με έκανες κι έγινα συναισθηματικιά, πανάθεμά σε, αλλά κράτα το καλά. Άσε στην άκρη υποθέσεις και πρέπει, και ζήσε κάθε σήμερα με αυτόν τον άνθρωπο.

Με αγάπη,

Η Σουσού σου

Πηγή