Οι έρωτες που αξίζουν δε φεύγουν, γίνονται αγάπες

Αναρωτήθηκες ποτέ πού πάνε οι έρωτες όταν φεύγουν; Πού μαζεύονται όλες οι πεταλούδες που κάποτε πηγαινοέρχονταν στο στομάχι μας κι όλα τα χαμόγελα που φοράγαμε χωρίς να το ξέρουμε;

Πού πάνε οι φωνές τα μεσάνυχτα Σαββάτου και τα κυριακάτικα γέλια; Πού θα βρούμε όλα τα μέσα μας που καταθέτουμε σε κάθε έρωτα; Πού χάνονται όλα τα βαθιά μυστικά μας που μοιραζόμαστε νομίζοντας πως θα μείνουν για πάντα σφραγισμένα;

Οι έρωτες όταν φεύγουν, γίνονται αναμνήσεις που στοιχειώνουν το μυαλό μας. Γίνονται μαθήματα που κάποτε τα αφομοιώνουμε και κάποτε τα κρύβουμε βιαστικά πίσω-πίσω στη βιβλιοθήκη μπας και ξεχαστούν.

Γίνονται απωθημένα οι έρωτες, ιδίως αυτοί που έφυγαν νωρίς. Οι άλλοι γίνονται απορίες, ερωτηματικά. Λίστες με πράγματα που πρέπει να αποφύγεις οπωσδήποτε στο μέλλον.

Αφήνουν στόματα ερμητικά κλειστά που υπόσχονται να μην ξανανοίξουν, να μην ξαναπούν μεγάλα λόγια. Αφήνουν μεθυσμένα μηνύματα που δε στάλθηκαν ποτέ και μυρωδιές που παλεύουν να σβηστούν απ’ τη μνήμη. Οι έρωτες που φεύγουν γίνονται φωτογραφίες στο πάτωμα που σκίστηκαν βιαστικά πάνω στην τελευταία τζούρα. Γίνονται εικόνες και πρόσωπα που τα αγγίξαμε περισσότερες φορές στο μυαλό μας παρά στην πραγματικότητα.

Ξέρεις, συνήθως οι έρωτες που φεύγουν είναι τραβηγμένοι, κουρελιασμένοι, χωρίς άλλα περιθώρια. Έδωσαν όλα όσα μπορούσαν μα εμείς ήμασταν αχόρταγοι και μας άφησαν στα μισά. Φεύγουν κουρασμένοι και κάποτε δεν καταφέρνουν να πάνε μακριά. Αποτύχαμε να τους προστατέψουμε και τώρα μας ακολουθούν σαν σκιές. Τους αφήνουμε να ατροφήσουν λες και θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας, αλλά μετά σπάζουμε το κεφάλι μας να βρούμε πού πήγαν.

Μιλάμε για τους έρωτες που πόνεσαν και γενικεύουμε λες κι αυτή είναι η αληθινή τους ταυτότητα. Να πονάνε, να βασανίζουν και να φεύγουν, αλλά μου φαίνεται πως μας πουλάνε ψεύτικο παραμύθι. Ξέρεις γιατί; Γιατί οι έρωτες που αξίζουν τόση προσπάθεια, είναι εκείνοι που μένουν κοντά, αλλά είναι πια ακίνδυνοι. Είναι χαριτωμένοι, είναι ιστορίες που αξίζουν να γραφτούν σε τοίχο, που κολλάνε όμορφα σαν παζλ. Δεν έχουν πολύ δράμα ούτε θέλουν προσπάθεια και πολλά παρακάλια. Κυλάνε ακούραστα λες κι αυτή ήταν η ιδιότητά τους απ’ την αρχή.

Οι έρωτες που αξίζουν είναι εκείνοι που φεύγουν και μεταμφιέζονται σε αγάπες. Είναι οι έρωτες που εξημερώνονται στον χρόνο κι ησυχάζουν. Δεν είναι φωνακλάδες αυτοί, δε σε κρατάνε ξάγρυπνο τα βράδια μα σε ησυχάζουν όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς.

Είναι οι έρωτες που μεταλλάσσονται σε τρυφερά φιλιά για καληνύχτα, σε χέρια που σε σκεπάζουν για να μην κρυώνεις, σε καρδιές που νιώθουν πιο περήφανες για σένα απ’ ό,τι εσύ ο ίδιος. Αυτοί που φωνάζουν υστερικά «μην καπνίζεις άλλο, γαμώτο» και δίνουν τα πάντα να μην πάθεις ποτέ κακό.

Οι έρωτες γίνονται αγάπες όταν φεύγουν και δε μένουν με τη στολή του πεισματάρικου παιδιού. Αλλάζουν, γίνονται ήσυχοι, καβγατζήδες κάποιες φορές μα ρομαντζάρουν και ρίχνουν πιάτα ταυτόχρονα. Είναι ανθρώπινοι, είναι απομυθοποιημένοι, έχουν μορφή, έχουν προσδοκίες κι υποσχέσεις που μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.

Δε σε κοροϊδεύουν, αντιθέτως σου πετάνε στα μούτρα την αληθινή, τη γυμνή μορφή της αγάπης και του έρωτα. Οι μεγάλοι έρωτες δεν ξεπερνιούνται ποτέ. Μα οι αληθινοί έρωτες που γίνονται αγάπες είναι αυτοί που θα σου μείνουν για πάντα. Αυτούς να προσέχεις.

Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή: pillowfights.gr