Η ανθρωπιά μας είναι ο θησαυρός μας.

Της Στεύης Τσούτση.

Φήμες λένε πως ζούμε σε μια σκληρή κοινωνία. Μια κοινωνία που όσο περνά ο καιρός χειροτερεύει.
Άνθρωποι αδιάφοροι, αγέλαστοι κι απαισιόδοξοι. Άνθρωποι δίχως ευαισθησίες, όνειρα κι ελπίδες.
Απλά ρομποτάκια που ξυπνούν , πηγαίνουν στη δουλειά τους- αν έχουν-, πληρώνουν τους λογαριασμούς και τις φορολογίες τους, ανοίγουν την τηλεόραση και ξεχνιούνται εκεί μέχρι να ξαναπάνε για ύπνο. Δεχόμενοι όσα τους λένε, δίχως να κρίνουν, να επικρίνουν, να αντιδρούν. Είναι «αυτοί» και δυστυχώς είναι πολλοί.

Φήμες λένε, ότι υπάρχουν κι οι «άλλοι». Ο κόσμος τους λέει ονειροπαρμένους. Εμείς απλά ονειροπόλους. Είναι εκείνοι  που θα σε ξαφνιάσουν χαμογελώντας σου στο δρόμο, ακόμη κι αν φορούν τρύπιο παπούτσι. Θα παραχωρήσουν τη σειρά τους στην ουρά μιας υπηρεσίας σε μία έγκυο, ακόμη κι αν έχουν στηθεί εκεί από το χάραμα. Αν ψάξεις τριγύρω, σίγουρα θα συναντήσεις κάποιον από αυτούς. Αν πάλι ψάξεις μέσα σου, ίσως ανακαλύψεις πως ήσουν κάποτε κι εσύ κι ας το ξέχασες στην πορεία. Ή ακόμη καλύτερα, παραμένεις μέλος της λέσχης. Της λέσχης των «Αμετανόητα Ανθρώπων».

Γιατί γαντζώνονται αμετανόητα από την ανθρωπιά που γονιδιακά τους παραχωρήθηκε και προσπαθούν να την προφυλάξουν στους φαύλους καιρούς που ζούμε, πάση θυσία. Αμετανόητα Άνθρωποι, με πιστεύω.
Πιστεύω  που δε φοβούνται να διακηρύξουν, να προστατεύσουν, να μεταλαμπαδεύσουν.

Αν λοιπόν συναντήσετε ποτέ κανέναν από αυτούς, μη διστάσετε να τον ρωτήσετε. Όμοια με τον Καζαντζάκη στην Ασκητική του, θα σπεύσει να σας ομολογήσει με περηφάνια, το δικό του ιδιαίτερο σύμβολο της Πίστης.

«Πιστεύουμε στο ανθρώπινο χαμόγελο. Εκείνο που ξεκινά από την καρδιά και φωτίζει όλο το πρόσωπο. Εκείνο σου ανοίγει πόρτες και παράθυρα να μπεις, καθώς  δύσκολα του αντιστέκεται κανείς.

Πιστεύουμε στο Σύμπαν που δημιούργησε όσα υπάρχουν. Άλλοι το λένε Θεό, Αλλάχ ή απλά Μέγα Πλάστη. Εμείς πιστεύουμε στο καλό του γούστο. Στο χρώμα που σκόρπισε παντού ν’ απολαμβάνουμε. Ακόμη κι αν εμείς οι άνθρωποι σβήνουμε τα χρώματα και βάζουμε παντού γκρι. Μουντό, άψυχο, άνευρο. Πιστεύουμε στη δύναμη των χρωμάτων. Των ζωηρών, των ζωντανών. Που έρχονται να σου θυμίσουν πως κι εσύ είσαι ζωντανός. Ή τουλάχιστον οφείλεις να είσαι.

Πιστεύουμε στον έρωτα. Τον κινητήριο, το ζωογόνο, τον παντοκράτορα. Εκείνον που βγάζει από μέσα μας την πιο διαλεχτή ουσία. Μας ομορφαίνει, μας ξανανιώνει, μας συμπληρώνει ως μοναχικές μονάδες.
Δε φοβόμαστε την απόρριψη. Τη χωνεύουμε και προχωράμε παρακάτω. Τι σημαίνει ένας και μοναδικός έρωτας; Ποιος το μέτρησε; Υπάρχουν κι άλλοι. Τόσοι άνθρωποι πάνω στη Γη. Μάτια να έχεις ανοιχτά να βλέπεις και καρδιά πιο ανοιχτή ακόμη, να νιώθεις.

Κάθε ένας που περνά από τη ζωή μας, αφήνει το λιθαράκι του. Αν το αφήσει  στη σωστή θέση, όταν φύγει, αν φύγει, θα τον αναπολήσουμε.
Άλλοτε πάλι το αφήνει στη λάθος θέση. Όταν φύγει, εκείνο θα μας ενοχλεί. Σαν εξόγκωμα σε λεία επιφάνεια. Κι όμως, όσο και να μας πειράζει, να μας πληγώνει η παρουσία του, θα έρθει ο χρόνος να το λειάνει. Δε θα το εξαφανίσει, καθώς είναι καθήκον του να μένει εκεί να μας θυμίζει όσα πέρασαν. Απλά θα το κάνει φιλικό προς το περιβάλλον.

Πιστεύουμε στο χρόνο. Δυνάστης μεν μα πάνω από όλα δάσκαλος. Πιστεύουμε στο σεβασμό που του οφείλουμε, καθώς ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα μας γυρίσει την πλάτη, στέλνοντάς μας στο «Αλλού».

Πιστεύουμε στην καλή πλευρά των ανθρώπων. Αυτή που θα νοιαστεί το συνάνθρωπο, θα σεβαστεί το φίλο, το σύντροφο, το συγγενή, τον απλό περαστικό. Αυτή που θα προστρέξει στην ανάγκη βάζοντας το «εγώ» σε δεύτερη μοίρα. Κι όσες φορές κι αν μας βάλουν τρικλοποδιά, εμείς  πάλι την καλή πλευρά των ανθρώπων θα επιλέγουμε να κοιτάμε. Γιατί είναι κουτό να σου χαρίζεται το φως και συ να ψάχνεις να βρίσκεις τα σκοτάδια.

Πιστεύουμε στη δύναμη των παιδιών. Στην αλλαγή που συντελεί μέσα μας η αγάπη ενός παιδιού. Κάθε παιδιού, δικού μας ή όχι. Πιστεύουμε πως το χαμόγελό τους είναι ο μέγιστος παρακινητής μας να αλλάξουμε αυτό τον κόσμο. Να τους τον κληροδοτήσουμε όπως τους πρέπει.

Πιστεύουμε στην ανθρώπινη δύναμη. Να ξεπερνά εμπόδια, να παλεύει σε αντίξοες συνθήκες και να νικά. Ακόμη κι αν χρειαστούν άπειρες ήττες μέχρι τη μία νίκη. Θα έρθει. Εκεί που θα κινδυνεύεις να πάψεις να ελπίζεις, θα σου χτυπήσει την πόρτα και θα σου πει «Εδώ είμαι. Άξιζε η αναμονή, θα δεις».

Τέλος πιστεύουμε στα όνειρα. Και πολεμάμε όσους πάνε να μας τα στερήσουν. Όσους προσπαθούν να μας αφιονίσουν εγκλωβίζοντάς μας στα σκοτάδια τους. Τα όνειρά μας είναι η δύναμή μας, το μέλλον, η ελπίδα, η επόμενη ανάσα μας. Κι ας είναι τρελά. Ας μας λέει ο κόσμος τρελούς. Μπορεί και να είμαστε. Άλλωστε και στην τρέλα πιστεύουμε. Εκείνη δίνει στην αστραπή διάρκεια, κινεί τον κόσμο και κρατά το Σύμπαν ζωντανό. Αμούχλιαστο σε πείσμα εκείνων που παλεύουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε το θησαυρό μας: την ανθρωπιά μας».

διαφορετικό