«Γροθιά» στο στομάχι η έκθεση του 12χρονου Άγγελου από το τρίτο Γυμνάσιο Άνω Λιοσίων που κέρδισε στον πανελλήνιο διαγωνισμό του «Θεόφιλου»

Ο Άγγελος είναι μόλις 12 χρονών και τις κρύες ημέρες του μήνα σχηματίζει με τα χέρια του τον ήλιο για να ζεστάνει και να φωτίσει τη ζωή του ίδιου, της οικογένειάς του και των παιδιών που – σαν και εκείνον– χαμογελούν σπάνια.

Έχει ζήσει 12 ζωές σε μία και έχει κερδίσει σε εμπειρίες, όσα οι «μοσχαναθρεμμένοι» αυτού του τόπου δε θα κερδίσουν ποτέ. Το τρίτο βραβείο που κέρδισε πανελλαδικά είναι μόνο η αρχή και το επόμενο που του αξίζει να κερδίσει είναι ο σεβασμός και η προσοχή όλων μας…

Διαβάστε την εξαιρετική έκθεση του 12χρονου Βασίλειου – Άγγελου Χριστοδουλάκη, μαθητή της Α΄ τάξης στο 3^ο γυμνάσιο Άνω Λιοσίων:

«Η οικογένεια είναι δώρο λέει η μαμά μου. Μοιραζόμαστε τα νέα μας γύρω από το τραπέζι, παίζουμε. Αν ζούσαμε παλιά, θα δουλεύαμε στα χωράφια και θα ζούσαμε σε δύσκολες συνθήκες. Και τώρα όμως είναι δύσκολα να είσαι μέλος πολύτεκνης οικογένειας.
Νομίζω ότι από το πολύ και τα τέκνα γίνεται ο πολύτεκνος. Αν κάποιος αγαπάει τα παιδιά, κάνει πολλά και μεγαλώνουν όλα με ξερό ψωμί, έτσι λέει ο παππούς μου.
Εμείς περνάμε δύσκολα. Η μαμά χωρίς δουλειά. Αν ζούσαμε στο εξωτερικό θα ήμασταν φίνα γιατί εκεί δίνουν επιδόματα πολλά στους πολύτεκνους.
Η μαμά λέει πως στην Ελλάδα μας τιμωρούν όταν είμαστε πολλά παιδιά. Δεν ξέρω αν η τιμωρία μου ήταν να φύγει ο μπαμπάς μου από το σπίτι, γιατί δεν μας έφταναν τα λεφτά.
Μερικές φορές πεινάμε, δεν έχουμε αρκετά παιχνίδια. Την Πέμπτη είναι τα γενέθλιά μου και θα πάμε στο μάρκετ. Θα πάρουμε από ένα καλάθι και μπορούμε να πάρουμε τρία πράγματα ο καθένας. Μπισκότα, σοκολάτες και τέτοια. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα πάρω το μεγάλο μπουκάλι ΜΙΛΚΟ. Ο Οδυσσέας που είναι τριών, μάλλον θα γεμίσει όλο το καλάθι.
Πέρσι μας έφερναν φαγητό από την Εκκλησία. Όταν μεγαλώσω θα μαγειρεύω και εγώ για τα παιδιά που πεινάνε.
Εγώ είμαι ο δεύτερος στην οικογένεια από τέσσερα αδέλφια. Με την αδελφή μου παίζουμε ξύλο συνέχεια, αλλά μου αρέσει που παίζουμε κρυφτό και μπάλα.
Οι φίλες της μαμάς και ειδικά η κυρία Ματίνα μάς βοηθάει με φάρμακα αν θέλουμε κάποια φορά. Και μας ψωνίζει από το σούπερ μάρκετ.
Τα προβλήματα των πολύτεκνων είναι πολλά και δεν μας βοηθάει ο δήμος. Μόνο φρούτα δίνουν. Πώς θα πάμε σινεμά; Θα πληρώσουμε με τα φρούτα;
Η μαμά κλαίει γιατί δεν την πήραν στην δουλειά, μάλλον επειδή έχει πολλά παιδιά της είπαν. Έτσι άκουσα.
Πρέπει να μην γίνει η Ελλάδα μας γεμάτη γέρους. Καλοί είναι και αυτοί, όπως η γιαγιά και ο παππούς, όμως οι δάσκαλοί μας λένε πως η χώρα μας δεν αυξάνεται. Αλλά και πώς να υπάρχουν πολλά παιδιά όταν δεν είναι χαρούμενα, δεν έχουν παιχνίδια και πεινάνε;
Είναι ωραίο όμως να έχεις μεγάλη οικογένεια. Δεν μου αρέσει η ησυχία και φοβάμαι το σκοτάδι, για αυτό η αδελφή μου μού κάνει το βράδυ σήματα με το φακό. Μακάρι να ήξερα πώς είναι τα σήματα μορς που κάνεις με το φως. Θα έκανα στον ουρανό, να έρθουν στη γη όλα τα αστέρια να φωτίζουν τα παιδιά και να τα κάνουν να χαμογελάνε και τη μαμά.
Οι πολύτεκνες οικογένειες θέλουν βοήθεια. Δεν βοηθάει πολύ το κράτος. Πιο πολύ βοηθάνε οι άνθρωποι. Ό ένας με τον άλλον. Πιάνουν τα χέρια και στηρίζουν την ζωή μας. Άλλος λίγο, άλλος πολύ. Είναι όμως άνθρωποι. Και αν πάψουν να υπάρχουν πολύτεκνες οικογένειες θα πάψουν και οι άνθρωποι».

Βασίλειος – Άγγελος Χριστοδουλάκης
Μαθητής Α γυμνασίου

Πηγή