Γράμμα στον «μπαμπά» που με εγκατέλειψε και στον μπαμπά, που με κράτησε μαζί του για πάντα

Προς τον «μπαμπά», που με εγκατέλειψε…

Είναι απίστευτο, πώς οι μνήμες ξεθωριάζουν με διαφορετικούς ρυθμούς. Έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε, που έχω να δω το πρόσωπό σου, αλλά το θυμάμαι πολύ καθαρά. Είναι το πρόσωπο, που έχτισε τα όνειρά μου και συνάμα, έσπασε την καρδιά μου.

Δεν μπορώ να θυμηθώ, πού άφησα τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου χθες, αλλά μπορώ να θυμηθώ τα δυνατά σου μπράτσα. Ακόμα θυμάμαι το πώς φορούσες τα ρούχα της δουλειάς σου με τα μανίκια γυρισμένα. Σχεδόν αισθάνομαι τον άνεμο στο πρόσωπό μου, καθώς με κρατάς αγκαλιά και με γυρνάς γύρω και γύρω. Τα χέρια σου ήταν πιο δυνατά από ο, τιδήποτε άλλο στον κόσμο – εκτός από τις αμφιβολίες μου.

Δεν θυμάμαι να βγάζω τα σκουπίδια έξω, θυμάμαι, όμως, τον ήχο του γέλιου σου. Ακουγόταν σε όλο το δωμάτιο. Θυμάμαι το πώς αγκάλιαζες τη μέση της μαμάς και γελούσατε. Το γέλιο σου ήταν καταπληκτικό. Έδινε ζωή σε όλους.

Η ίδια ζωή, μια μέρα, άδειασε ξαφνικά. Το γέλιο μετατράπηκε σε ουρλιαχτό. Στην αρχή έφευγες μόνο τα βράδια, τα βράδια μετατράπηκαν σε μέρες και οι μέρες έγιναν βδομάδες. Τα ουρλιαχτά σταμάτησαν, έγιναν σιωπή. Αυτό ήταν ό, τι χειρότερο.

Γίνονται πολλά κάθε μέρα, που τα ξεχνώ, αλλά δεν θα σε ξεχάσω ποτέ να φεύγεις για τελευταία φορά.

Έχω χρόνια να σε δω, αλλά είναι σαν να μην έφυγες ποτέ. Η σκιά σου βρίσκεται εδώ, μαζί μου. Η απουσία σου μου άφησε ένα απίστευτο κενό, που ακόμα και σήμερα δεν έχει κλείσει τελείως. Μερικές φορές, σε βλέπω. Όταν ο γιος μου χαμογελάει, βλέπω το χαμόγελό σου. Όταν η κόρη μου κλαίει, βλέπω τα δάκρυά σου. Κρύβεσαι στις σκιές και σε βλέπω, εκεί, που δεν το περιμένω.

Όταν έφυγες, δημιούργησες ένα ντόμινο. Πήρες 10.000 αποφάσεις σε μία μέρα. Αποφάσισες, ότι δεν θα χόρευα ποτέ με το μπαμπά μου. Αποφάσισες, ότι δεν πρέπει να έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο σύζυγό μου. Αποφάσισες, ότι έπρεπε να κλείσω εγώ το κενό, όταν η μαμά χρειαζόταν ένα στήριγμα.

«Έδεσες» τα χέρια μου με πολλούς τρόπους. Έβαλες τα πόδια μου σε ένα μονοπάτι και με ανάγκασες να το περπατήσω. Δεν μπορούσα να πάρω πολλές αποφάσεις, μία, όμως, την πήρα: συγχώρεση.

Σε συγχωρώ, διότι αυτό θα μου δώσει δύναμη. Σε συγχωρώ, διότι μου στέρησες πολλά και ακόμα προσπαθώ να επαναπροσδιοριστώ. Σε συγχωρώ, διότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Εναλλακτική επιλογή είναι η πικρία και η πικρία είναι δηλητήριο.

Σε συγχωρώ, μπαμπά. Είσαι ελεύθερος.

Προς τον μπαμπά, που με αγάπησε και με κράτησε κοντά του για πάντα.

Δεν ήσουν ο πρώτος άνθρωπος, που αποκάλεσα έτσι. Ήσουν, όμως, ο πρώτος, που το άξιζε.

Θυμάμαι τη νύχτα, που πρωτογνωριστήκαμε. Η μαμά σε κάλεσε για φαγητό. Θυμάμαι, ότι κάνατε συνέχεια αστεία στο τραπέζι και με έβαλες να κάτσω πάνω σε έναν τηλεφωνικό κατάλογο, επειδή δεν έφτανα το πιάτο μου. Έπαιζες το «αεροπλανάκι» με τον αδελφό μου, ξαπλωμένος στο πάτωμα. Έφερες πάλι τη λάμψη στα μάτια της μαμάς.

Μετά απ’ αυτό, ερχόσουν στο σπίτι για φαγητό τακτικά. Κάθε φορά, που παίζαμε στις κούνιες ή χτίζαμε πύργους με τουβλάκια, κάθε φορά που μου έδειχνες, ότι άξιζα το χρόνο σου, ένιωθα ένα κομμάτι του εαυτού μου να ξαναζωντανεύει. Ο πρώτος μπαμπάς μου με «σκότωσε», όταν έφυγε, αλλά ΕΣΥ με ξαναέφερνες στη ζωή, κάθε φορά, που πέρναγες την πόρτα.

Είσαι διαφορετικός από τον πρώτο μου μπαμπά. Τα χέρια σου δεν είναι τόσο δυνατά, αλλά με αγκάλιασαν δυνατά. Το γέλιο σου δεν είναι τόσο δυνατό, ούτε, όμως, και ο θυμός σου. Ήσουν ευγενικός εκεί, που ο πρώτος μου μπαμπάς θύμωνε. Και το κυριότερο, ποτέ δεν χρειάστηκε να αναρωτηθώ, αν θα είσαι σπίτι το επόμενο πρωί.

Μια νύχτα, όταν ήμουν 7, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ήρθες στο δωμάτιό μου και κάθισες δίπλα μου. Με χάιδεψες και με ρώτησες, τι είχα.

«Μπαμπά, θα με κρατήσεις για πάντα κοντά σου;», ρώτησα. Γέλασες και είπες: «Όχι, ΕΣΥ θα με κρατήσεις για πάντα κοντά σου;».

Μου πήρε χρόνια να καταλάβω, γιατί αυτές οι τόσο μικρές πράξεις καλοσύνης σήμαιναν τόσα πολλά για μένα. Να τι κατάλαβα: Τα παιδιά λαχταρούν την προσοχή των γονιών τους, γιατί έτσι νιώθουν ασφαλή και σημαντικά. Όταν ένας γονιός εγκαταλείπει το παιδί του, είναι σαν να του λέει: «Δε σημαίνεις τίποτα για μένα, δεν αξίζεις τίποτα».

Δεν με γνώρισες απλά – με «έμαθες». Η προσοχή σου με έκανε καταλάβω, ότι υπάρχω. Στα μάτια σου είχα αξία. Μου έδωσες απλόχερα χρόνο και ενέργεια και αυτό απεκατέστησε την αξιοπρέπειά μου.

Ήταν δύσκολο να δεθούμε. Ήθελα έναν πατέρα, αλλά δεν είχα ιδέα, πώς να είμαι κόρη. Έκανα ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Αποζητούσα την αγάπη σου. Παρέμεινες σταθερός, αλλά μερικές φορές έβλεπα, ότι είχες κουραστεί.

Οι άνθρωποι μιλάνε για τις χαρές της υιοθεσίας, αλλά σπάνια μιλάνε για τις δυσκολίες, που αντιμετωπίζουν καθημερινά θετοί γονείς και παιδιά. Έζησες και εσύ με τη σειρά σου με τις αποφάσεις του πρώτου μπαμπά μου. Είσαι τόσα χρόνια γονιός μου, αλλά παλεύεις ακόμα με τη σκιά του.

Όταν ήμουν μικρή, φανταζόμουν, ότι σε έστειλε ο Θεός σαν ιππότη με λαμπερή πανοπλία. Ξέρεις πόσο σημαντικό ήταν για μένα να συναντήσω αυτόν, που ποτέ δεν θα με άφηνε;

Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο, που θα μπορούσες να μου δώσεις. Είναι πιο πολύτιμο από το να έχω σε φωτογραφία τον βιολογικό μου πατέρα. Είναι πιο πολύτιμο από το να έχω έναν τέλειο θετό πατέρα. Και δεν θα μπορέσω ΠΟΤΕ να σε ευχαριστήσω αρκετά γι’ αυτό.

Σε αγαπάω μπαμπά. Και θα σε κρατήσω για πάντα!

Πηγή: foreverymom.com