Γυναίκες περπατημένες, πάντα παρεξηγημένες…

Της Στεύης Τσούτση.

Ο κόσμος τις λέει περπατημένες.
Ξεπεταγμένες, φιλελεύθερες κι έμπειρες. Και γεμίζει εκείνο το «έμπειρες» με ροζ υπαινιγμούς.
Κι εκείνες τα ίδια λένε για τον εαυτό τους, μόνο που οι συνειρμοί δεν είναι τόσο ροζ. Βλέπετε εκείνες τα έχουν ζήσει, ενώ οι υπόλοιποι απλά τα φαντάζονται.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που πέρασαν τα τριάντα-φεύγα κι έμειναν εκτός υμεναίου.
Δεν ήθελαν, δεν έκατσε, κανείς δεν ξέρει. Ούτε εκείνες καλά καλά.
Γιατί το θέλω από το μου σκάει εκεί που δεν το περιμένω, απέχει μιαν ανάσα, ένα βλέμμα κεραυνοβόλο.
Γιατί όλα κι όλα, στα κεραυνοβόλα πιστεύουν. Η διάρκεια τους τα χαλάει λίγο.
Ίσως και να ήθελαν να γίνουν σαν τις μαμάδες τους. Που ο πρώτος άνδρας που γνώρισαν ήταν κι ο πατέρας των παιδιών τους. Εκείνος που τις στήριξε κι έμεινε μαζί τους στα γεράματα.
Άτιμα παραμύθια. Έχουν καταστρέψει κόσμο.
Ίσως λοιπόν να ήθελαν ο αριθμός που θα τους κληρώσει να είναι το «1». Άντε βαριά το «2», γιατί άνθρωποι είμαστε και κάνουμε και λάθη.
Είπαμε, είναι κι εκείνα τα κεραυνοβόλα που σου στερούν τη λογική, σε παθιάζουν κλείνοντας σου τα μάτια.
Ο αριθμός «2» έχει παρέλθει προ πολλού κι εκείνες παραμένουν ελεύθερες και …μοιραίες…
Και φυσικά για τους πολλούς περπατημένες. Κι ολότελα παρεξηγημένες.
Γιατί από καταβολής κόσμου: «Γυναίκες περπατημένες, μόνιμα παρεξηγημένες».
Σόδομα και Γόμορρα κοινώς.
Με το βλέμμα μιας πουριτανής και κομπλεξικής κοινωνίας στραμμένο πάνω τους επικριτικά.
Με το συγγενολόι να θυμάται βασανιστικά την ημερομηνία γέννησης κι εκείνες να θέλουν να ζήσουν.
Απλά να  τις αφήσουν να ζήσουν. Δίχως πρέπει και δεν.
Δίχως χτύπους ρολογιών στα αυτιά τους.
Τικ τακ. Προλαβαίνεις;
Τικ τακ. Πότε θα γίνεις μάνα;
Τικ τακ. Πότε επιτέλους θα παντρευτείς;
Ξένα κουμάντα στη ζωή, στον έρωτα, στην ωορρηξία.
Κι οι προτάσεις έρχονται κι εκείνες δεν πιστεύουν στα αυτιά τους.
Από πιτσιρίκια που θέλουν να «μάθουν» από την εμπειρία τους και τους προσφέρουν το νεανικό κι ακαταπόνητο κορμί τους. Ναι, αυτό το ρητό με τη γριά κότα είναι πάντα επίκαιρο.
Από παντρεμένους που ηλιθιωδώς θεωρούν τους εαυτούς τους την καλύτερη λύση μιας ελεύθερης γυναίκας, που πέρασε τα τριάντα.
Κι από άλλους, ελεύθερους, που ποτέ δε θα τις πάρουν στα σοβαρά, κρεμώντας ταμπέλες και βγάζοντας ανόητα συμπεράσματα.
Πως μια γυναίκα στην ηλικία τους και ελεύθερη, κουβαλά σίγουρα κουσούρια. Κρύβει ένα έντονο παρελθόν. Είναι μόνο για να περάσεις καλά κι όχι για να επενδύσεις σε μια σχέση μαζί της. Καλή στα κόλπα μα κακή για οικογένεια.
Ας σταματήσει κάποιος τη Γη να γυρίζει, γιατί ζαλίζονται και μόνο που τα σκέφτονται.
Και δεν ξέρουν αν πρέπει να γελάσουν ή να κλάψουν. Ίσως και τα δύο μαζί. Ίσως πάλι πρέπει να θυμώσουν. Και το κάνουν, αλλά άκρη δε βγαίνει.
Θυμώνουν με μια κοινωνία που εθελοτυφλεί και καταδικάζει. Με ανθρώπους, που ενώ ξέρουν πόσο δύσκολες έχουν γίνει οι σχέσεις στην εποχή μας, βιάζονται να κρεμάσουν ταμπέλες: «Ξεπεταγμένη», «Περπατημένη», άρα κι «Εύκολη».
Γιατί έτσι τους βολεύει. Έτσι θα ήθελαν να είναι.
Κι έρχεται η ώρα που σκληραίνουν. Κι όλες αυτές οι μικρότητες παύουν να τις επηρεάζουν. Τις γράφουν.
Γιατί κανείς δεν ξέρει τι πέρασαν.
Από έρωτες που ξεφούσκωσαν.
Από πρίγκιπες που έγιναν βάτραχοι.
Από λάθος επιλογές που κατέληξαν αδιέξοδες σχέσεις.
Ποιος είπε ότι είναι εύκολο να διαδέχονται οι σύντροφοι ο ένας τον άλλο; Ποιος είπε πως τους αρέσει, πως ήταν επιλογή τους; Και στην τελική ποιος είναι αυτός που θα τις κρίνει;
Έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθος. Εκείνες ζημιώνει και κανέναν άλλο. Φορτώνει την πλάτη τους περιττά μπαγκάζια. Αλλά τι άλλο να κάνουν; Μαντικές ικανότητες να προβλέπουν αν μια σχέση θα προχωρήσει ή όχι, δεν τους έδωσε ποτέ κανείς.
Μα πάνω από όλα, έχουν υποχρέωση να μη σταματήσουν να προσπαθούν. Γιατί η μοναξιά δεν αξίζει σε κανέναν.
Και θα προσπαθούν. Μέχρι να βρεθεί εκείνος ο ήρωας που δε θα νοιαστεί να ρωτήσει καν ποιος αριθμός είναι. Γιατί απλούστατα δε θα τον νοιάζει. Κι ούτε πρέπει.
Θα έρθει και θα θελήσει να πορευτεί μαζί τους.
Και τότε οι περπατημένοι θα γίνουν αυτόματα δύο.
Αυτό ήταν άλλωστε πάντα το ζητούμενο…

διαφορετικό