“Για τη γυναίκα της ζωής σας…”, ένα post αφιερωμένο σε όλους τους άντρες!

Πάντα πίστευα ότι οι γυναίκες που γεννούν κορίτσια, είναι λίγο πιο τυχερές από τις… «αγορομάνες», κι ας μου έχουν εξηγήσει πάμπολλες φορές οι φίλες μου που έχουν γιους, ότι το συναίσθημα που αναπτύσσεται μεταξύ αυτών και των γιων τους είναι σχεδόν ερωτικό…

Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις… Έτσι είναι η ζωή και δε θα αλλάξει ποτέ αυτό. Δεν ξέρω αν ποτέ θα νιώσω αυτό το συναίσθημα, γιατί έχω κόρη, όμως με απόλυτη σιγουριά μπορώ να πω ότι νιώθω την υπέρτατη αγάπη για το παιδί μου, κι ας είναι κορίτσι. Όπως και να ‘χει, η μητρότητα είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο, είτε μία γυναίκα γεννήσει κοριτσάκι, είτε αγοράκι. Όλα έχουν τη γλύκα τους και την διαφορετικότητά τους.

Ο λόγος που πιστεύω ότι οι μητέρες των κοριτσιών είναι λίγο πιο τυχερές, είναι γιατί πιστεύω ότι έχουν περισσότερες πιθανότητες να μη χάσουν την «μητρική επαφή» μελλοντικά, ακόμη κι αν οι κόρες τους ανοίξουν τα δικά τους φτερά, φύγουν μία μέρα από το σπίτι, παντρευτούν ή κάνουν δική τους οικογένεια.

Τα αγόρια είναι μία άλλη υπόθεση. Είναι λίγες οι περιπτώσεις ανδρών που γνωρίζω και που εξακολουθούν να έχουν μία πολύ αγαπησιάρικη και τρυφερή σχέση με τη μαμά τους, αφότου φτιάξουν την δική τους οικογένεια.

Δε λέω, είναι μαγκιά για μία αγορομάνα να καταφέρει να δημιουργήσει έναν μελλοντικό άνδρα ανεξάρτητο, δυναμικό και απαλλαγμένο από το «Οιδιπόδειο» σύνδρομο που έχει ταλαιπωρήσει εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο, που έχει κλείσει σπίτια κυριολεκτικά και που έχει γίνει τεράστιο θέμα κοινωνικού σχολιασμού και ατέρμονων συζητήσεων… Ένα είναι το σίγουρο: Οι «μαμάκηδες» δεν αρέσουν σε καμία και σε κανέναν.

Όμως, γιατί να πρέπει να ισχύει ή το ένα ή το άλλο ποτέ μου δεν το κατάλαβα… Για κάποιους άνδρες φαίνεται «βουνό» να αγκαλιάσουν τη μαμά τους μπαίνοντας στο πατρικό τους για ένα οικογενειακό δείπνο. Ντρέπονται, αισθάνονται αμήχανα… Κάποιοι τσιγκουνεύονται μία τρυφερή κουβέντα… «Γεια σου μάνα μου! Ξέρεις πόσο σε αγαπάω;», μη τυχόν και θεωρηθούν «μαμάκηδες», αδύναμοι, χειραγωγημένοι…

Πόσο λάθος κάνετε αγαπητοί μου… Μη ξεχνάτε ότι οι γυναίκες σας, οι κοπέλες σας, οι σύντροφοί σας είναι εν δυνάμει μητέρες… Μη ξεχνάτε ότι πολλά κρίνονται από τη σχέση που έχετε αναπτύξει με την μητέρα σας κι ότι αυτό πάντα επηρεάζει καταλυτικά μία γυναίκα…

Επίσης μη ξεχνάτε, ότι είναι σχεδόν αφροδισιακό για μία γυναίκα να βλέπει τον σύντροφό της τρυφερό απέναντι στην μητέρα του. Γιατί πολύ απλά, κατά βάθος όλες θα θέλαμε έναν γιο που να μας αγαπάει και να μας το δείχνει μέχρι τα βαθειά μας γεράματα…

Δε θα μιλήσω για μένα, γιατί είμαι γυναίκα και είναι πιο «φυσικό» να λατρεύω τη μαμά μου και να την προσέχω σαν… «παιδί μου». Όσο μεγαλώνει εκείνη, τόσο πιο πολύ αισθάνομαι ότι έχω χρέος να την φροντίσω όπως φρόντιζε εκείνη εμένα όταν είχα την απόλυτη ανάγκη της.

Μη ξεχάσετε ποτέ, ότι όσο κι αν αγαπάτε τη γυναίκα σας, καμία δε θα σας αγαπήσει πιο αγνά, από τη γυναίκα που σας γέννησε. Η μητρική αγάπη είναι μοναδική, ανιδιοτελής και ανεπανάληπτη.

Μη ξεχάσετε ποτέ, πως η μάνα σας, η καλή σας η μανούλα, έχει υποφέρει για να έρθετε στον κόσμο, έχει στερηθεί πράγματα για να είστε εσείς καλά… Ζει και αναπνέει για να είστε εσείς ευτυχισμένοι, χαίρεται με τις χαρές σας και κλαίει με τις λύπες σας.

Μη ξεχνάτε να της το ανταποδίδετε… Όσο επιτυχημένοι κι να γίνατε, όσο καλοί οικογενειάρχες , σύζυγοι και μπαμπάδες… Κι αυτό ακόμα, σε αυτήν το χρωστάτε…

Σήμερα θα κλείσω το post μου με ένα πολύ συγκινητικό γράμμα που διάβασα πρόσφατα. Μία εξομολόγηση ενός γιου για την μητέρα του…

«Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα. “Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς”, μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με. “Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο”. “Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ”, της είπα έντονα. “Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη”, μου απάντησε…

Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που. Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο. “Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;”, με ρώτησε.

Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων. “Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί”, της απάντησα. “Οι δυο μας μόνοι… Τί λες;”.
Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: “Θα το ήθελα πολύ”.

Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!

Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε γιορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.
“Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν”, μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. “Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδινή έξοδό μας”.

Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν η Πρώτη Κυρία της χώρας. Μόλις καθίσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που έπιαναν τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.

Μόλις έφτασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.
“Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;”.
“‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη”, απάντησα.

Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα. Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο. “Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση”, μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.

“Πώς πήγε το ραντεβού;”, θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ. “Πολύ όμορφα, σ΄ ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ΄ ό,τι περίμενα!”, της απάντησα.

Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου έφυγε από ανακοπή καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.
Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φάκελο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:
“Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τι σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!”.

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως “ΣΕ ΑΓΑΠΩ”.
Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένειά σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄ αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν».

Καλή σας ημέρα!

Πηγή: http://www.mothersblog.gr/