Για εμάς που δεν γίναμε ακόμα μητέρες

Χρόνια πολλά μαμά. Mακάρι αν γίνω μητέρα να είμαι τόσο καλή όσο εσύ.

– Από την Έλενα Φάκου

Καθώς διανύω τα 36, αντιλαμβάνομαι πως η κοινωνία έχει άλλη εικόνα για το πως θα έπρεπε να είμαι. Ποτέ μου δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα το πως θα ήθελαν οι άλλοι να είμαι. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να μου αρέσω εμένα αυτό που είμαι. Να βοηθάω τους αδύναμους, να πολεμάω το άδικο, να αγαπάω τα ζώα και να αναδεικνύω θέματα που θα κάνουν τα παιδιά καλύτερους ανθρώπους. Και τώρα ανέφερα μια λέξη, τη λέξη παιδιά. Δεν έχω παιδιά. Και 36 και ανύπαντρη και χωρίς παιδιά και ζω στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι νομίζουν πως θα είμαι δυστυχισμένη ή τρελή, ή θα έχω κάποιο ελλάτωμα το οποίο δε μου επιτρέπει να κάνω οικογένεια. Οχι. Είμαι πολύ ευτυχισμένη,δεν είμαι τρελή και τα ελλατώματά μου είναι διαχειρίσιμα. Απλά, έχω κάνει μια επιλογή, να μην είμαι ακόμη σύζυγος και μαμά.

Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να καταρρίψω όσο το δυνατόν ένα ακόμη στερεότυπο για τη γυναίκα, ότι την ευτυχία της μπορεί να προσφέρει αποκλειστικά και μόνο η  μητρότητα. Ξέρετε επειδή κάποιος κανόνας θέλει την πλειοψηφία στα 36 της να είναι γονέας ή και παντρεμένος, δε σημαίνει ότι εμείς που δεν είμαστε έχουμε κάποιο απροσπέλαστο πρόβλημα. Απλώς κάναμε μια διαφορετική επιλογή. Χρησιμοποιήσαμε ένα δικαίωμα μας. Η οικογένεια δεν είναι υποχρέωση. Είναι δικαίωμα. Αυτό επίσης δε σημαίνει ότι δε θα γίνουμε μητέρες ή σύζυγοι αργότερα. Το πόσο αργότερα αφορά εμάς. Και δεν υπάρχει λόγος να απασχολεί τον άλλο κόσμο. Επίσης μπορεί να μη γίνουμε και ποτέ και να μείνουμε για πάντα ανύπαντρες και άτεκνες. Δεν είναι θλιβερό. Μη μας λυπάστε.

Αγαπώ πολύ τα παιδιά. Θεωρώ ότι  η μεγαλύτερη ευθύνη που μπορεί να αναλάβει κανείς είναι το να μεγαλώσει έναν άνθρωπο. Και όσο μεγαλώνω τη θεωρώ κι ακόμη μεγαλύτερη. Τρέμω στην ιδέα πως μπορείς να έχεις ένα παιδί και να μην μπορείς να του προσφέρεις τα πάντα. Μου αρέσουν επίσης και τα ζευγάρια, τα όμορφα, αγαπημένα, υγιή ζευγάρια. Αυτά που σπανίζουν, αλλά εντυπωσιάζουν.

Είμαι μια γυναίκα που ζει στο πατρικό της σπίτι από επιλογή, όχι από ανάγκη. Έχω την οικονομική δυνατότητα να ζήσω μόνη μου και το έχω κάνει παλαιότερα, αλλά τώρα θέλω να ζω με τους γονείς μου γιατί μου αρέσει να τους ζω κάθε μέρα κάθε στιγμή.

Είμαι μόνο κόρη και τίποτα παραπάνω στα 36 μου. Δεν είμαι σύζυγος και δεν είμαι μητέρα. Είμαι ελεύθερη, κάνω ότι θέλω, δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν, ξοδεύω τα χρήματά μου όπου θέλω, η μόνη μου υποχρέωση είναι η δουλειά μου και κάθε μέρα ανησυχώ μόνο για την καριέρα μου και για κανέναν άλλο λόγο. Δεν κάνω δουλειές του σπιτιού. Ποτέ δεν έκανα. Δεν ξέρω να μαγειρεύω. Ακόμη κι όταν έμεινα μόνη είχα την δυνατότητα να έχω οικιακή βοηθό για να διεκπεραιώνει τα απαραίτητα. Το Σαββατοκύριακο πηγαίνω στο θέατρο, στον κινηματογράφο, σε εκδηλώσεις, σε εστιατόρια, κάνω ταξίδια, απολαμβάνω υπηρεσίες spa, διασκεδάζω, ανοίγω την πόρτα ότι ώρα θέλω και φεύγω και επιστρέφω ότι ώρα θέλω χωρίς να έχω να νοιαστώ κανέναν, ούτε καν τη γάτα μου που είναι περισσότερο ανεξάρτητη από εμένα. Πώς λέγεται αυτό; Λέγεται ελευθερία. Ξέρετε πόσο όμορφο είναι; Όσο και η οικογένεια.

Υπάρχουν γυναίκες που έγιναν κάτι ιερό, και αυτές είναι μητέρες.

Υπάρχουν γυναίκες που απολαμβάνουν κάτι ιερό, κι αυτο είναι η ελευθερία.

Να τις σεβόμαστε και να τις εκτιμάμε το ίδιο.

Χρόνια πολλά μαμά. Mακάρι αν γίνω μητέρα να είμαι τόσο καλή όσο εσύ.

Πηγή