Εσύ πόσες αλήθειες αντέχεις;

Της Στεύης Τσούτση.

Συνήθισες να λες πως εσύ θέλεις την αλήθεια και πάντα την αλήθεια.
Δήλωσες υπέρμαχός της κι απαίτησες από τις κάθε λογής και φύσεως σχέσεις σου να είναι ειλικρινείς.
Κι έγινες κι απόλυτα πιστευτός καθώς το διακήρυσσες με πάθος.
Τόσο που οι άλλοι σε πίστεψαν και καταχώρησαν στα κατάστιχά τους, δίπλα στο όνομα σου την παρότρυνση: “Να είμαι ειλικρινής“.
Κι έρχεται εκείνη η δαιμονισμένη ώρα, γιατί ευλογημένη δεν τη λες, που σου χτυπούν οι αλήθειες στα μούτρα. Άλλες εύπεπτες κι ασήμαντες κι άλλες βαριές κι ασήκωτες.
Κι εσύ νιώθεις το κορμί να μουδιάζει από την κατραπακιά. Κι αδυνατείς να χωνέψεις όσα άκουσες.
Γιατί είναι άτιμο πράγμα η ακοή. Δεν αφήνει αμφιβολίες.
Ό,τι άκουσες άκουσες και πίσω δε γυρνά.
Άντε τώρα να το χωνέψεις.
Αλλά δε χωνεύεται η αλήθεια.
Τη θες, την κυνηγάς, τη διεκδικείς με πάθος, αλλά δεν την αντέχεις. Ό,τι κι αν λες.
Είναι ξεγύμνωμα.
Είναι απομυθοποίηση.
Είναι μπουνιά στα μούτρα που σε κάνει να μετράς δόντια.
Κάθε δόντι και μια αλήθεια.
Κάθε αλήθεια και κάτι που δεν έκανες καλά. Κάτι που δεν εκτίμησες, κατάλαβες, άντεξες.
Αδυναμία. Παραδοχή.
Αποδοχή, όμως;
Πόσο εύκολα δέχεσαι τις αλήθειες;
Πόσο μπορείς να τις αντέξεις;
Πως καταφέρνει ο εγωισμός που κάθε άνθρωπος κουβαλά πάνω του να δεχτεί το λάθος;
Δύσκολα.
Βλέπεις μέσα στο κεφάλι μας οι άνθρωποι κουβαλάμε τη βεβαιότητα της τελειότητας: Στο χαρακτήρα μας, στα ταλέντα μας, στις σχέσεις και τις συμπεριφορές μας.
Κι έρχεται μια τόση δα αλήθεια να μας δείξει πως δεν είμαστε τόσο τέλειοι. Πως υπάρχει ψεγάδι…
Μια μικρή σαπίλα στο βασίλειο μας…
Μια ανεπαίσθητη μπόχα που φανερώνει πως κάτι δεν πάει καλά.
Μια αλήθεια πικρή, μισητή αλλά και μεγαλειώδης.
Γιατί ταρακουνάει.
Γιατί σε ξεκουνάει από τη βολή του θρόνου που έχτισες κι άραξες πάνω του.
Σου δείχνει πως δεν είσαι τέλειος. Ούτε εσύ, ούτε η ζωή σου.
Σου δείχνει πως μπορεί η κρίση σου να μην είναι αλάνθαστη.
Πως μπορεί να μην ξέρεις να επιλέγεις ανθρώπους και μονοπάτια.
Και ταυτόχρονα σου δείχνει ένα δρόμο.
Κάθε αλήθεια που πληγώνει με την αφοπλιστική της ειλικρίνεια είναι κι ένα σημάδι στο δρόμο που πρέπει να ακολουθησεις.
Είναι ευκαιρία αυτοκριτικής, ενδοσκόπησης και φυσικά επαναπροσδιορισμού.
Γι’αυτό να τις αγαπάς τις αλήθειες. Κι ας σε πονάνε.
Κι ας σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια, θυμό ή και παράπονο.
Κι αν νιώθεις την αδικία να σε πνίγει. Είναι η πρώτη, εγωιστική αντίδραση. Ύστερα, όταν θα καθίσεις μόνος να το ξανασκεφτείς θα δεις ότι ισχύει. Κι ας σε πειράζει.
Να τις αγαπάς τις αλήθειες και να τις σκέφτεσαι.
Κι ύστερα να προσπαθείς να τις προσαρμόζεις στη ζωή σου.
Για να γίνεσαι καλύτερος. Για να γίνεσαι αυτό που ονειρεύεσαι για σένα. Αυτό που πίστευες και κάποιος στο απομυθοποίησε.
Αυτός ο κάποιος δεν είναι εχθρός κι ας τον νιώθεις έτσι.
Είναι φίλος.
Είναι άνθρωπος που σε νοιάστηκε και πήρε την ευθύνη να σου ομολογήσει την αλήθεια σου.
Εκείνη που ζητούσες αλλά ποτέ δεν πίστεψες ότι θα σου δοθεί τόσο ωμή, τόσο σκληρή, τόσο αφοπλιστική.
Γι’αυτό να επιμένεις να τις ζητάς τις αλήθειες. Κι αν σε ρωτήσουν ποτέ, πόση αλήθεια αντέχεις, να απαντήσεις:
Όλη…
Κι αυτό να κάνεις.
Να την πιείς όλη. Σφηνάκι που στο κεράσανε και που κατέβασες με τη μία.
Ο επόμενος γύρος είναι δικός σου…

διαφορετικό