«Έριξα» το μωρό μου, επειδή ήμουν ανύπαντρη. Από τότε η ψυχή μου είναι άδεια…

Όλοι κάνουμε κακές επιλογές στη ζωή μας. Αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες και προχωράμε. Τι γίνεται όμως, αν κάποια από τις επιλογές μας προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά;

Όταν έμαθα, ότι ήμουν έγκυος, εκείνο το πρωί, δεν ένιωσα τίποτα. Καμία ευτυχία, καμία θλίψη. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, να του το πω; Μετά από πολύωρη μάχη με τις σκέψεις μου, του έστειλα μήνυμα, αν μπορούσε να βρεθούμε για φαγητό. Είπε ναι. Όσο εργαζόμουν ή οδηγούσα, για να πάω να τον βρω, σκεφτόμουν πώς να του το πω και ποια θα είναι η αντίδρασή του. Τον πήρα από τη δουλειά του και πήγαμε σπίτι. Καθίσαμε στον καναπέ και άρχισα να μιλάω. Του έλεγα για το τροχαίο, που είχαμε πρόσφατα, ενώ οδηγούσε και του διευκρίνισα, ότι δεν τον κατηγόρησα ποτέ γι ‘αυτό, γιατί εγώ του ζήτησα να οδηγήσει εκείνη την ημέρα.

Του είπα, ότι ποτέ δεν κατηγόρησα κανέναν για τις επιλογές μου και ότι σήμερα το πρωί έμαθα, ότι ήμουν έγκυος. Υπήρξε μια αμήχανη σιωπή. Έκρυψε το πρόσωπό του σε ένα μαξιλάρι σαν 5χρονο, που το έπιασαν να κάνει αταξίες. Καταλάβαινα, πόσο δύσκολο ήταν για εκείνον, αλλά καθόμουν εκεί, ακίνητη…

Μόλις συνήλθε από το σοκ και την αμηχανία, με ρώτησε, τί θα κάνω με το μωρό. Αγαπώ τα παιδιά, πάντα τα αγαπούσα. Αν τα πράγματα ήταν ιδανικά, αν η κατάσταση ήταν ευνοϊκή, ήθελα να κρατήσω αυτό το παιδί. Αυτό μου είπε. Αν ήταν όλα ιδανικά, θα το κρατούσα, αλλά δεν ήμασταν έτοιμοι. Με κανέναν τρόπο. Μου έκανε πρόταση γάμου, αλλά αρνήθηκα, επειδή δεν ήθελα να παντρευτώ χωρίς να είμαι ερωτευμένη ή για λάθος λόγους.

Αποφασίσαμε να πάμε να το σιγουρέψουμε την ερχόμενη Δευτέρα. Όλο το Σαββατοκύριακο, το μόνο, που σκεφτόμουν ήταν, πως κουβαλούσα ένα ζωντανό πλάσμα μέσα στο σώμα μου. Ένιωθα περηφάνια και ντροπή την ίδια στιγμή. Ένα ανύπαντρο κορίτσι, ήταν έγκυος. Μια απογοήτευση, που θα αποτελείωνε τους γονείς μου.

Η Δευτέρα ήρθε. Πήγαμε στο γιατρό και επιβεβαίωσε, ότι ήμουν έγκυος. Μου έδωσαν πολλές επιλογές, αλλά είχα ήδη επιλέξει. Μας ζήτησαν να επιστρέψουμε μια εβδομάδα αργότερα για υπερηχογράφημα και την έκτρωση.

Αυτή η εβδομάδα ήταν η πιο όμορφη εβδομάδα της ζωής μου. Με φρόντιζε σαν να ήμουν μωρό. Παρόλο που ήξερα, ότι έπρεπε να σταματήσω αυτή την εγκυμοσύνη, μου άρεσε πολύ αυτή η εβδομάδα. Συνέχισα να αγγίζω την κοιλιά μου. Ένιωσα ότι ήμουν πλήρης. Η μέρα αυτή τελικά ήρθε και πήγα στην κλινική για ακόμη μία φορά.

Αυτή τη φορά, όμως, για να κάνω ένα υπερηχογράφημα και να βεβαιωθώ ότι ήθελα να προχωρήσουμε στην άμβλωση.  Για πρώτη φορά, είδα τη μήτρα μου στην οθόνη. Υπήρχε ένα μικροσκοπικό πραγματάκι πιασμένο στα τοιχώματά της. Λατρεύω τις φωτογραφίες, μου αρέσει να είμαι μέρος τους. Όμως, αυτή η φωτογραφία της μήτρας μου, του εμβρύου, ήταν η πιο όμορφη, που είχα δει ποτέ μου,  η πιο όμορφη, που θα έβλεπα ποτέ. Ήθελα να το κρατήσω, αλλά ήξερα, τί θα αντιμετώπιζα και τί θα έπρεπε να αντιμετωπίσει και αυτό το μωρό.

Οι γονείς μου είχαν τη δύναμη να με συγχωρήσουν και να με αγκαλιάσουν, αλλά ΕΓΩ δεν είχα τη δύναμη να αντέξω την απογοήτευσή τους. Πήρα το πρώτο χάπι, αμέσως μόλις τελείωσαν με την επεξήγηση της διαδικασίας. Φοβόμουν, μήπως αλλάξω γνώμη. Έπρεπε να πάρω και ένα δεύτερο χάπι την επόμενη μέρα. Ήταν δίπλα μου όλη την ώρα. Δεν ξέρω, πώς αισθανόταν. Ποτέ δεν μου είπε. Ήταν συνεχώς εκεί για μένα χωρίς να μιλάει, χωρίς να παραπονιέται. Μόλις πήρα το δεύτερο χάπι, άρχισαν οι κράμπες και μέσα σε λίγο χρόνο, αιμορραγούσα. Η αιμορραγία συνεχίστηκε τις επόμενες δύο ημέρες με την πλάτη μου και το κάτω μέρος της κοιλιάς να πονάνε.

Ήταν σαν αποβολή. Με «χτύπησε» τη δεύτερη μέρα, που το έχασα, έχασα το μωρό μου. Έκλαιγα όλη νύχτα. Κλαίω συνέχεια από τότε. Είχαμε ένα ακόμα ραντεβού την επόμενη εβδομάδα και πήγαμε. Μια από τις πιο θλιβερές στιγμές της ζωής μου ήταν να βλέπω την άδεια μου μήτρα στην οθόνη. Ήταν ΑΔΕΙΑ. Ακριβώς, όσο άδεια ένιωσα από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Πονούσα. Όχι στη μήτρα. Στην καρδιά. Ένας πόνος, που δεν νομίζω, ότι θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω, θα μπορέσω ποτέ να τον αντιμετωπίσω. Όλοι κάνουμε κακές επιλογές, όλοι μας μετανιώνουμε.

Ήθελα το μωρό; Όχι. Νιώθω τώρα την απώλεια; Ναι, και με το παραπάνω. Πάρα πολύ. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ούτε είμαι σε θέση να εκφράσω αυτόν τον πόνο. Νιώθω χαμένη, άδεια και ρηχή. Θα κάνω άλλα παιδιά στο μέλλον; Μπορεί. Ίσως όχι. Αλλά αυτό δεν θα επιστρέψει ποτέ. Δεν θα μπορέσω να είμαι η ίδια χωρίς αυτό. Δεν ξέρω, πώς εκείνος (ο σύντροφός μου) αισθάνεται για όλα αυτά, αλλά εγώ έσπασα. Όλα αυτά, ενώ πίστευα, ότι εγώ ήμουν η πιο δυνατή ανάμεσα στους δυο μας. Τελικά, η ζωή μπορεί να σπάσει τον καθένα. Πονάω με έναν τρόπο, που ακόμα και η ίδια μου η μητέρα δεν μπορεί να καταλάβει. Ξέρω, ότι έκανα την επιλογή μου, αλλά θα ήθελα να μπορούσα να την αλλάξω. Να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να την αλλάξω. Το θέλω πραγματικά. Νιώθω άδεια, η ψυχή μου είναι άδεια.

Ρόζα

Πηγή: singleparent.gr