Επίσημη αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα!

Μπήκε ο Νοέμβριος και στο μυαλό μου υπάρχει μόνο μία σκέψη: «Χριστούγεννα, Χριστούγεννα, Χριστούγεννα»! Επιτέλους καταφθάνει η πιο όμορφη, η πιο λαμπερή, η πιο παιχνιδιάρα, η πιο «ζεστή» εποχή του χρόνου. Όλα αυτομάτως γίνονται μαγικά, σαν να τα άγγιξε το ραβδί της καλής νεράιδας, όλα αποκτούν νόημα κι όλοι γινόμαστε παιδιά. Σε όλα υπάρχει μια μοναδική υπερβολή, χωρίς όμως να ενοχλεί κανέναν.

Τα στολισμένα μαγαζιά, οι φωτεινοί δρόμοι, το χιόνι και τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια έρχονται να επισφραγίσουν αυτή την τελειότητα και να κάνουν το παραμύθι ακόμη πιο λαμπερό. Το ραδιόφωνο σηματοδοτεί την άφιξη της γιορτινής περιόδου με το «All I want for Christmas» κι η γιορτινή μας φλέβα χτυπάει κόκκινο. Μετά έρχεται ο στολισμός του σπιτιού! Νομίζω ότι όσοι είναι τρελοί θαυμαστές των Χριστουγέννων, όταν στολίζουν δέντρο κάνουν κι ένα πεντάχρονο να αισθάνεται μειονεκτικά, γιατί πολύ απλά εκείνη τη στιγμή κάνουν σαν τρελά, μικρά παιδάκια που έχουν μανία με τα Χριστούγεννα.

Και στην τελική, δεν ενοχλούν κανέναν, γιατί αυτό είναι το νόημα, να γίνεσαι ξανά παιδί και να ζεις την κάθε γιορτινή στιγμή στο έπακρο. Το σπίτι μοσχοβολάει κουραμπιέδες, μελομακάρονα και διάφορα άλλα γλυκά, τα φωτάκια λαμπυρίζουν απ’ το πρωί ως το βράδυ κι όλα φωνάζουν «τι όμορφη που είναι η ζωή»! Γιατί να μην ήταν όλο το χρόνο αυτή η εποχή; Αλλά όχι, γιατί τότε θα έχανε τη μαγεία και τη μοναδικότητά της, τότε δε θα την εκτιμούσε τόσο ο κόσμος και δε θα άλλαζε, έστω και για λίγες μέρες, προς το καλύτερο.

Ασφαλώς και σε όλο αυτό το πέπλο υπερβολικής χαράς, βασιλεύει και λίγη μελαγχολία, ανεξήγητη, αλλά υπάρχει. Όλοι νιώθουμε ένα μικρό σφίξιμο, ίσως απ’ τα βάθη του μυαλού μας να ξεπηδάει μια άσχημη ανάμνηση, που έρχεται επίτηδες εκείνες τις μέρες για να πολεμήσει την απέραντη ευτυχία που αισθανόμαστε, αλλά τελικά δε νικάει. Τη χρειαζόμαστε, όμως, για να μας κάνει καλύτερους, για να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και να ευγνωμονούμε τη ζωή που μας τα πρόσφερε.

Υπάρχουν, όμως, κι οι άνθρωποι που μισούν τα Χριστούγεννα, γιατί η μοναξιά είναι ένα τέρας που δε σε αφήνει να χαρείς τίποτα, κυρίως στις γιορτές, που βλέπεις σχεδόν όλο τον κόσμο με ένα χαμόγελο στα χείλη. Δεν είναι όλα τα Χριστούγεννα εύκολα, η ζωή η ίδια δεν είναι εύκολη. Όλα έχουν τα πάνω τους, αλλά και τα κάτω τους, το θέμα είναι εσύ πώς διαχειρίζεσαι όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα. Η δύναμη κι η αισιοδοξία μπορούν να κάνουν θαύματα, ο καθένας μας είναι ικανός να δημιουργήσει το δικό του μικρό θαύμα, αρκεί να το θέλει!

Εξάλλου, οι γάργαρες φωνές των παιδιών που λένε τα κάλαντα δεν μπορεί να μη δίνουν στον κάθε άνθρωπο την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Εντάξει, εκτός αν τις ακούς δέκα το πρωί μετά από ξενύχτι, οπότε εκεί υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα! Αλλά να μην ξεχνάμε πως όλοι κάποτε είπαμε κάλαντα, επομένως οφείλουμε να δείξουμε επιείκεια και να δώσουμε κάτι παραπάνω!

Επειδή όπως εμείς αδειάζουμε τα μαγαζιά, έτσι και τα παιδιά θέλουν τα παιχνίδια τους. Ακόμη και τα ψώνια στις γιορτές αλλάζουν. Πράγματα που δε θα τα αγόραζες κανονικά, στα χριστουγεννιάτικα ψώνια τα παίρνεις μόνο και μόνο επειδή χαίρεσαι που είναι γιορτινές μέρες. Ασφαλώς όταν κοιτάξεις μετά το πορτοφόλι σου σού κόβεται η χαρά, αλλά λες ένα «Δε βαριέσαι, Χριστούγεννα είναι» και ξεχνιέσαι, για λίγο! Γιατί, είπαμε, όταν είναι περίοδος εορτών είμαστε πιο χαλαροί, πιο ξέγνοιαστοι, πιο παιδιά.

Γενικά οφείλουμε να χαιρόμαστε στο έπακρο τη ζωή, ειδικά τα Χριστούγεννα ακόμη περισσότερο. Ας παραμερίσουμε τη σοβαροφάνεια που μπορεί να μας κατακλύζει κι ας γίνουμε λίγο τρελοί, λίγο ανέμελοι, λίγο χαρούμενοι. Δεν είναι κακό, σε όποια ηλικία κι αν είσαι, να μεταμορφώνεσαι σε ένα κακομαθημένο σχολιαρόπαιδο που θέλει να ζήσει αυτές τις μέρες όσο πιο έντονα γίνεται. Γιατί αν δεν τις χαρείς τώρα, πότε;

[Αθηνά Χρηστίδου, pillowfights]