Ένα γράμμα πικρίας και απογοήτευσης στον αγαπημένο μου Αρκά

Αγαπημένε μου Αρκά,

Δεν ξέρω πως σε λένε, ποιος είσαι και από που κρατάει η σκούφια σου. Δεν ξέρω καν αν είσαι ένας ή αν είστε πολλοί. Ποτέ δεν με ένοιαξε για να είμαι ειλικρινής. Δεν το έψαξα γιατί δεν είχε καμία σημασία να μάθω το πραγματικό σου πρόσωπο. Ήσουν για μένα, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ένας ήρωας της παιδικής μου ηλικίας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ξοδεύει όλο του το χαρτζιλίκι για να αγοράσει τα καινούρια σου βιβλιαράκια, αλλά και όταν είχες καιρό να βγάλεις καινούρια, έβρισκα να αγοράσω ένα παλιό που δεν είχα. Σε θαύμαζα και μεγάλωσα μαζί σου.

Μεγάλωσα με τις κοινωνικές ανησυχίες του «Ισοβίτη», που μέσα από τη μιζέρια του καταδείκνυε τα στραβά τόσο στο σωφρονιστικό σύστημα, όσο και στην κοινωνία γενικότερα. Μεγάλωσα με τις «Χαμηλές Πτήσεις» και το αυθάδες σπουργίτι που βρισκόταν σε μία μόνιμη εφηβεία γεμάτη ειρωνεία και κόντρες με τον μπαμπά του, τον οποίο όμως κατά βάθος αγαπούσε πολύ, όπως όλα τα παιδιά στην εφηβεία άλλωστε. Μεγάλωσα με τις υπαρξιακές σου αναζητήσεις στη «Ζωή Μετά», και ανακάλυψα το πετυχημένο σόκιν χιούμορ σου μέσα από τον κυνικό σεξισμό της Λουκρητίας.

Αγόραζα την εφημερίδα που παρουσίαζες τα σκίτσα σου, είτε αυτή λεγόταν Ελευθεροτυπία, είτε Έθνος, για να παίρνω συχνά πυκνά μια δόση από την πιο πετυχημένη σάτιρα που γράφτηκε ποτέ σε αυτή τη χώρα. Ταυτίστηκα απίστευτα με τον τρόπο προσέγγισής σου, συμφώνησα άπειρες φορές μαζί σου, αγανάκτησα όταν είδα πολλάκις πως η φωνή της λογικής μέσα στην ελληνική τρέλα βρισκόταν σε μισή σελίδα μιας κυριακάτικης εφημερίδας. Μα πάνω απ’όλα, αυτό που θαύμαζα σε εσένα ήταν ένα πράγμα. Η αδιαπραγμάτευτη, αδέσμευτη και αχρωμάτιστη κατεύθυνση της σάτιρας σου.

Αυτό εδώ και λίγες μέρες σταμάτησε να ισχύει και επίσημα. Είχα αρχίσει να παρατηρώ το ύφος των δημοσιεύσεών σου τους τελευταίους μήνες, αλλά το θεώρησα μία καλοπροαίρετη κριτική στην κυβέρνηση, και πίστεψα πως η κριτική και η σάτιρα θα ήταν ίδια, όποια κι αν ήταν η κυβέρνηση. Γιατί έτσι σε είχα μάθει. Με πρόδωσες Αρκά, και μένα και εκατομμύρια υποστηρικτές σου σε αυτή τη χώρα. Με τρομερή απογοήτευση είδα πως δημοσίευσες στην προσωπική σου σελίδα στο Facebook μια εικόνα, με έναν εκ των πρωταγωνιστών σου να μονολογεί:

«Το ξέρω ότι η συγκέντρωση δεν θα έχει αποτέλεσμα! Ξέρω ότι δεν θα έχει καν κόσμο! Αλλά θα πάω έστω κι αν είμαι μόνος μου! Γιατί πρέπει να καταλάβουν ότι εμείς οι μόνοι μας υπάρχουμε και είμαστε πολλοί!»

Γνώριζα φυσικά πως την επομένη αυτής της δημοσίευσης ήταν η συγκέντρωση στο Σύνταγμα της κίνησης «Παραιτηθείτε». Παρόλο που δηλώνει ανεξάρτητη, είναι τοις πάσι γνωστό πως αυτή η κίνηση έχει την αμέριστη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας (προφανώς). Και πλέον έχει και τη δική σου.

Πήρες θέση Αρκά. Εσύ δεν έπαιρνες ποτέ θέση. Υποστήριξες μία ομάδα έναντι μιας άλλης. Σταμάτησες να είσαι απλός παρατηρητής και έγινες παίκτης. Χρησιμοποίησες τους 761.000 υποστηρικτές σου για να προωθήσεις μία πολιτική εκδήλωση συγκεκριμένου κομματικού χρωματισμού. Την ίδια μέρα «ανέβασες» άλλες τρεις εικόνες, υποστηρίζοντας και προωθώντας την διαδήλωση της επομένης. Κάλεσες τον κόσμο να στηρίξει τους «Παραιτηθείτε» και έχασες αυτό που σε χαρακτήριζε ως τον πιο άξιο εκφραστή της σύγχρονης ελληνικής σάτιρας. Την αντικειμενικότητα σου.

Μην με παρεξηγείς, δεν έχει να κάνει με το ποια διαδήλωση στήριξες. Όποια και αν ήταν θα έλεγα ακριβώς το ίδιο πράγμα. Εγώ από τον ηθοπλάστη της εφηβείας μου περίμενα περισσότερα, και σίγουρα όχι αυτό. Και αν αναρωτιέσαι γιατί το κάνω τόσο μεγάλο θέμα, αν σου φαίνεται ότι μάλλον το δραματοποιώ κάπως, σκέψου πόσοι Έλληνες σε διαβάζουν και πόσους επηρεάζεις. Σκέψου ότι η σελίδα σου στα κοινωνικά δίκτυα είναι από τις πιο πολυπληθείς πανελλαδικά, αν όχι η πολυπληθέστερη.

Εγώ αγαπητέ Αρκά δεν θέλησα ποτέ να πάρεις θέση. Γιατί αυτό θα χαλούσε όλη την εικόνα που είχα για σένα, όπως και τελικά τη χάλασε. Ήθελα πάντα, να σχολιάζεις τους πάντες και τα πάντα, όποιον θεωρείς εσύ ότι χρίζει καυτηριασμού, χωρίς να επιλέγεις στρατόπεδα. Αυτή σου η τακτική και το ήθος άλλωστε σε έφεραν εδώ που είσαι σήμερα. Εν αντιθέσει με άλλους, στρατευμένους σάτυρους κομμάτων που σήμερα κυβερνάνε τη χώρα, οι οποίοι έχασαν το όποιο κοινωνικό έρεισμα είχαν αποκτήσει στον Έλληνα πολίτη, κάνοντας φτηνή προπαγάνδα υπέρ των κομματικών τους συνεργατών. Δεν θα ήθελα να έχεις μια τέτοια κατάληξη Αρκά.

Σε αφήνω Αρκά, με την ελπίδα να αλλάξεις πάλι πορεία και να επιστρέψεις σε αυτό που σε έκανε τον Αρκά των Ελλήνων. Το εύχομαι όχι μόνο για εσένα, αλλά και εγωιστικά βλέποντας το, για μένα, για να ξαναβρώ την καλή συντροφιά των βιβλίων σου και των σκίτσων σου, από την οποία εξαιτίας σου, από σήμερα αποφάσισα να ξεκόψω.

Φιλικά,

Ένας πρώην θαυμαστής σου

Πηγή