Εκτός από τις ντουλάπες να κάνουμε ένα ξεσκαρτάρισμα και στους ανθρώπους μας

Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει και κάπως έτσι περνάει ο χρόνος, αλλάζουν οι εποχές, αλλάζει ο καιρός κι έρχεται η καταραμένη αυτή ώρα να αλλάξεις κι εσύ ντουλάπα.

Με δάκρυα στα μάτια, λοιπόν, ανοίγεις την ντουλάπα και ξεκινάς να την αδειάζεις τοποθετώντας τα καλοκαιρινά ρούχα –που μέχρι τώρα φορούσες– πάνω στο κρεβάτι μέχρι να αδειάσει τελείως η ντουλάπα. Τέλεια! Το πρώτο βήμα ολοκληρώθηκε σχετικά εύκολα. Είναι πλέον ώρα για το επόμενο. Ανεβαίνεις στη σκάλα και σιγά-σιγά κατεβάζεις τις θήκες με τα χειμερινά ρούχα.

Πρέπει με σοβαρότητα κι υπευθυνότητα ενήλικα να δοκιμάσεις τα ρούχα να δεις αν σου κάνουν, αυτά που δε σου κάνουν, δεν πρέπει να τα κρατήσεις γιατί απλά δε σου κάνουν, οπότε πάρε βαθιά ανάσα και κάνε την αποφασιστική κίνηση να τα βάλεις μέσα στη σακούλα με τα ρούχα που θα δώσεις σε κάποιον άστεγο, γνωστό, φίλο ή συγγενή ή όποιον τέλος πάντων επωφελείται κάθε φορά που εσύ κάνεις ντουλάπα.

Αναγνωρίζω πως είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι δε θα χάσεις και φέτος τα κιλά που σε βασανίζουν, αλλά αφού δεν το έκανες τόσο καιρό, τώρα θα θυμηθείς να το κάνεις; Μακάρι και σου το εύχομαι, άλλα τότε μπορείς ελεύθερα να πάρεις καινούρια και χωρίς τύψεις.

Κοίτα να δεις πόσο δύσκολο είναι να απομακρύνεις απ’ τη ζωή σου τα ρούχα που δε φοράς και σου πιάνουν τόσο χώρο στην ντουλάπα με αποτέλεσμα να σου δυσκολεύουν κάθε μέρα τη ζωή. Φαντάσου τώρα πόσο πιο δύσκολο είναι να το κάνεις αυτό με τους ανθρώπους.

Περνάνε χρόνια ολόκληρα και κρατάμε στον περίγυρό μας ανθρώπους που είναι βλαβεροί για την ψυχολογία μας, την ψυχική μας ισορροπία. Είναι τραγικά δύσκολο να απομακρυνθείς από μια κατάσταση και να αντιληφθείς ποιος είναι εκείνος προκαλεί την αρνητικότητα και το αίσθημα πως όλα είναι μαύρα κι άραχνα.

Αυτός ο άνθρωπος που φέρνει όλη αυτή τη δυσφορία, που σε κάνει να νιώθεις άβολα με τον εαυτό σου, με το ταίρι σου, με τη δουλειά σου, με τις επιλογές σου και γενικότερα κατακρίνει ό,τι κινείται γύρο σου, πέτα τον από πάνω σου, απόβαλλέ τον οριστικά απ’ τη ζωή σου αλλά κι από ό,τι έχει να κάνει με σένα.

Η ζωή είναι ένας ατελείωτος αποθηκευτικός χώρος χωρισμένος σε ενότητες∙ οικογένεια, έρωτες, φιλίες, χαρούμενες στιγμές, σημαντικές στιγμές κι εμπειρίες. Υπάρχει χώρος ακόμα και για τις στιγμές πόνου και θλίψης, αλλά δεν έχει χώρο για καταστάσεις που κάποιος αποφάσισε να τις δημιουργήσει για να σε κάνει να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου. Μα καλά δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει;

Αυτοί οι άνθρωποι αντλούν ευχαρίστηση με το να προκαλούν κόμπλεξ, ανασφάλειες και θλίψη στους άλλους; Τους κάνει να νιώθουν καλύτερα με τον εαυτό τους; Γιατί είναι τόσο εύκολο σε αυτούς τους ανθρώπους να ρουφάνε τη θετική ενέργεια των άλλων και σε μας είναι τόσο δύσκολο να τους διώξουμε απ’ τη ζωή μας;

Δεν υπάρχει σωτηρία. Υποτίθεται πως το μεγαλύτερο ποσοστό bullying βρίσκεται στα σχολικά μας χρόνια, not! Όσο υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν καλύτερα κάνοντας τους άλλους να νιώθουν κατώτεροι για τον οποιονδήποτε λόγο, τόσο θα ζει και θα βασιλεύει το bullying και στην ενήλικη ζωή.

Κάνεις δεν είναι ανώτερος από κανέναν, ο καθένας έχει την αξία του και την εκμεταλλεύεται κατά επιλογή. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του κι επωμίζεται τις συνέπειές τους. Προσπάθησε να είσαι καλύτερος για τον εαυτό σου και όχι για τους άλλους, έχει μεγαλύτερη αξία έτσι.

Κάπως έτσι με αυτά κι αυτά έχουμε ολοκληρώσει την κάθαρση της ζωής μας, αλλά και της ντουλάπας μας. Εννοείται πως μέχρι την επόμενη σεζόν πάλι θα έχει μαζευτεί κάθε λογής σαβούρα και θα μας εμποδίζει να πάμε παρακάτω. Δεν πειράζει, τώρα τον μάθαμε τον δρόμο. Μία απόφαση είναι και μία υπόσχεση στον εαυτό μας, τίποτα παραπάνω. Μερικές φορές δεν είναι κακό να βάζουμε πάνω απ’ τους άλλους τον εαυτό μας -μερικές μόνο φορές, έτσι για να κρατιούνται οι ισορροπίες.

Οπότε, τώρα πια ξέρεις. Η ντουλάπα σου κι η ζωή σου έχουν άχρηστα πράγματα; Πέταξέ τα.

Συντάκτης: Λαμπρινή Ζεϊμπέκη

Πηγή : pillowfights.gr