Εκείνος που θεωρείς δεδομένο.

Της Στεύης Τσούτση.

Το μεγαλύτερο δώρο που χαρίστηκε ποτέ στον άνθρωπο, είναι το χάρισμα της κοινωνικότητας. Η δυνατότητα να μην είναι μόνος, αλλά να σχηματίζει κοινωνίες στις οποίες εντάσσεται, ζει κι αναπτύσσεται.

Ο καθένας από μας, βρίσκεται περιτριγυρισμένος από ανθρώπους. Άτομα που συντάσσουν τον κοινωνικό του περίγυρο κι έρχονται να παίξουν, ο καθένας το ρόλο που του αναλογεί.

Μέσα στους πολλούς, υπάρχει πάντα κι ο ένας. Εκείνος που έχει περισσότερη σημασία από τον οποιοδήποτε άλλο. Είναι εκείνος που θα σε στηρίξει στα δύσκολα, θα σου συμπαρασταθεί. Θα γελάσει με τη χαρά σου, θα λυπηθεί με τη στενοχώρια σου. Θα προσφερθεί να σε βοηθήσει σε ότι χρειαστείς, όποια ώρα κι αν εκδηλωθεί η ανάγκη σου. Φίλος, σύντροφος ή μέλος της οικογένειας, αδιάφορο.
Είναι απλά ο Άνθρωπός σου. Συνοδοιπόρος, συμπαραστάτης και σύμμαχος.
Και δυστυχώς, απόλυτα δεδομένος.

Οι άνθρωποι είμαστε γονιδιακώς, εγωιστικά όντα. Καλομαθαίνουμε σε καταστάσεις κι εγκλωβιζόμαστε στη σιγουριά πως θα παραμείνουν αμετάβλητες. Θεωρούμε δεδομένους κάποιους ανθρώπους και δεν τους εκτιμάμε όπως τους πρέπει.
Αυτός ο Άνθρωπος που υπάρχει στη ζωή μας, είναι στην κορυφή της λίστας των δεδομένων.
Όχι από κακία. Ούτε από ιδιοτέλεια. Απλά έτσι είναι η ανθρώπινη φύση.
Υπάρχει, μας βοηθά, μας στηρίζει κι εμείς ενώ το εκτιμάμε, δεν το δείχνουμε..
Δε φερόμαστε όπως του πρέπει. Δεν του “γυρνάμε” πίσω την έννοια και την αγάπη που μας δίνει. Πιπιλάμε σα δικαιολογία την καραμέλα πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν πρέπει να είναι “δούναι και λαβείν”. Πως δεν είναι εμπορικές συναλλαγές που μπαίνουν στη ζυγαριά: Τόσες οκάδες εσύ, τόσες εγώ. Κι εν μέρει, ισχύει αυτή η φιλοσοφία, αλλά όχι με το βολεμένο τρόπο που το σκεφτόμαστε.

Οι ανθρώπινες σχέσεις οφείλουν να είναι αυθόρμητες κι όχι ωφελιμιστικές.

Να πηγάζουν από τη βαθύτερη ανάγκη μας, να έχουμε ένα άτομο στη ζωή μας. Την επιθυμία να είναι καλά και την προθυμία μας να παίξουμε καθοριστικό ρόλο στην ευημερία του.
“Σε βοηθώ χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα. Σε στηρίζω δίχως να περιμένω κάτι. Ούτε καν κι εκείνο το τυπικό ευχαριστώ.

Μα περιμένω να δω από σένα το προφανές.
Περιμένω να δω πως εκτιμάς την ύπαρξή μου στη ζωή σου, τη συμβολή μου, την αδιάλλειπτη παρουσία μου δίπλα σου, όποτε με χρειαστείς.
Περιμένω να δω πως δε με έχεις δεδομένο.

Κι είναι πολλές οι φορές που αυτό δεν το βλέπω ποτέ. Ξέρω πως μ’αγαπάς, ξέρω πως με νοιάζεσαι αλλά δεν αρκεί. Βολεύτηκες να παίρνεις και ξέχασες να δώσεις. Να δώσεις χωρίς να απαιτήσω, χωρίς να ζητήσω. Να δώσεις μόνο και μόνο επειδή το νιώθεις. Έννοια, φροντίδα, στήριξη.
Στη σχέση αυτή, είμαστε δύο και είμαστε ισότιμοι. Αλλά το έχεις ξεχασμένο.

Ξέρω όλα σου τα προβλήματα, τις χαρές, την καθημερινότητα. Κι όμως εσύ γνωρίζεις ελάχιστα για μένα κι ας είμαστε τόσο κοντά. Γιατί πάντα οι δικές σου ανάγκες έρχονται πάνω από τις δικές μου. Πάντα είναι πιο σημαντικές, πιο επείγουσες. Και τα δικά μου θέματα μπαίνουν στον αυτόματο. Θεωρείται δεδομένο πως τ’αντέχω. Δεδομένο πως τα διεκπεραιώνω δίχως ανάγκη δικής σου παρέμβασης. Κι ίσως και να είναι έτσι όπως το σκέφτεσαι.

Μάντεψε όμως. Δεν είναι δεδομένο. Και δυστυχώς δεν είμαι κι εγώ”.

Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ο εγωισμός μας, είναι να θεωρήσει τον Άνθρωπό μας, δεδομένο. Να κρίνει πως θα είναι πάντα εκεί για μας. Αναλωνόμαστε σε χίλια δυο ανούσια πράγματα και ξεχνάμε να του δείξουμε πόσο τον χρειαζόμαστε. Πόσο σημαντικός κι απαραίτητος είναι για την ψυχή, την καρδιά και τη ζωή μας. Κι έρχεται η μέρα που εκείνος δεν είναι εκεί. Έχει απομακρυνθεί απογοητευμένος, ίσως και θυμωμένος με την αδιάφορη στάση μας. Κι απομένουμε μόνοι, να μετράμε λανθασμένες συμπεριφορές. Να αναρωτιόμαστε “Τι θα γινόταν αν”.

Αν δεν ήμασταν εμμονικά κολλημένοι στον εαυτό μας.

Αν εξωτερικεύαμε το ενδιαφέρον μας για τον άλλο.

Αν δίναμε λίγη από την αγάπη και τη φροντίδα που απλόχερα κι ανιδιοτελώς μας χάριζε εκείνος για καιρό.

Αν δεν τον είχαμε χαρτογραφημένο ως δεδομένο.

Η μοναξιά είναι η χειρότερη τιμωρία στην οποία μπορεί ποτέ να καταδικαστούμε. Η απώλεια ανθρώπων, που δυστυχώς εκ των υστέρων αναγνωρίζεται πλήρως η αξία και η συμβολή τους.
Γι’αυτό ας μοιραστούμε απλόχερα την αγάπη, την ευγνωμοσύνη, την έννοια και την αναγνώριση της προσφοράς του Ανθρώπου μας.
Στο χέρι μας είναι να παραμείνει στη ζωή μας. Ισότιμος όμως κι όχι παρατρεχάμενος.
Μα πάνω από όλα, ολοένα διεκδικούμενος και ποτέ δεδομένος.

 διαφορετικό