Εκείνοι οι ευαίσθητοι άνθρωποι με τα ατσάλινα φτερά.

Της Στεύης Τσούτση.

Είναι και κάποιοι άνθρωποι που έρχονται να σε ξαφνιάσουν.
Λες ότι τους ξέρεις καλά κι όμως δεν ξέρεις τίποτα.
Γιατί σε μια στιγμή, έρχονται να σου αλλάξουν τα δεδομένα.
Η πρώτη σου εικόνα είναι αυτή ενός ευαίσθητου, εύθραυστου ανθρώπου. Τη χαίρεσαι την ευαισθησία τους. Θαυμάζεις αυτή την ομορφιά της ψυχής που έμαθε να στηρίζει όλο τον κόσμο, να αγαπά τον κόσμο, να βλέπει τη φωτεινή πλευρά ακόμη και στα σκοτάδια.
Ναι, τους ευαίσθητους αυτούς ανθρώπους δεν μπορείς να μην τους θαυμάσεις και να τους αγαπήσεις.
Κι έρχονται ώρες δύσκολες. Κι εκεί τρέχεις να τους στηρίξεις γιατί λες ότι είναι τόσο εύθραυστοι που θα σπάσουν.
Μόνο που τελικά δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, οι φωτεινά ευαίσθητοι, κρύβουν δύναμη μέσα τους που δεν την ήξερες.
Ατσαλώνουν την καρδιά τους, ισιώνουν το κορμί από το χτύπημα της ζωής και προχωρούν πεισματωμένα.
Στέκουν όρθιοι και δυνατοί, αντέχουν στα χτυπήματα όσο κανείς.
Ναι, σε ξαφνιάζουν γιατί άλλο περίμενες κι άλλο βρίσκεις.
Αλλά είναι τόσο θαυμάσιο αυτό το ξάφνιασμα.
Νιώθεις περήφανος γι’αυτούς και λίγη ντροπή για σένα. Ντρέπεσαι που σε στιγμές πιο εύκολες από τις δικές τους, εσύ κόντεψες να λυγίσεις.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι ευαίσθητοι στην όψη και κοφτεροί στα κουράγια, γίνονται το πρότυπό σου. Γιατί ό,τι κι αν γίνει ξέρουν να στέκονται στα πόδια τους. Ξέρουν ότι ο εαυτός τους δεν έχει όρια κι ολοένα το αποδεικνύουν ξεπερνώντας τα.
Είναι όμορφοι αυτοί οι άνθρωποι.
Κλαίνε, πονούν, αλλά στέκουν όρθιοι. Μάχονται στα ζόρια με πείσμα, δεν επιτρέπουν να τους βάλουν κάτω.
Γιατί ξέρουν πως τίποτα δεν επιτρέπεται να αφοπλίζει τον άνθρωπο, ούτε καν η απώλεια.
Ειδικά σε αυτή, κάποιος μένει πάντα πίσω. Κάποιος που έχει ανάγκη, κάποιος που χρειάζεται ένα χέρι, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο.
Αυτό χρειάζονται κι εκείνοι από σένα. Δε θέλουν δεκανίκι. Δε θέλουν τίποτα περισσότερο από αγάπη και μια αγκαλιά. Και τη σιγουριά ότι είσαι εκεί γι’αυτούς. Μπορεί να μη γυρίσουν να πουν ποτέ ότι σε χρειάζονται. Αλλά θα ξέρουν ότι είσαι εκεί. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο στην καρδιά τους.
Οι ευαίσθητοι με τα ατσάλινα φτερά, οι άνθρωποι με το δάκρυ στα μάτια και το χαμόγελο στα χείλη, δε θα ζητήσουν ποτέ τίποτα. Αλλά θα νιώσουν σιγουριά να ξέρουν ότι αν ήθελαν, θα είχαν από σένα ό,τι ζητήσουν.
Αγάπα τους. Και δώσε τους αυτή τη σιγουριά. Θα έδιναν και την ψυχή τους για σένα. Δείξε τους ότι το ίδιο θα έκανες κι εσύ, με όλη σου την καρδιά.
Το αξίζουν. 

Της Σπυριδούλας μου… ξέρει αυτή…

διαφορετικό