Εκείνοι οι έρωτες που μας ταξιδεύουν.

Της Στεύης Τσούτση.

Κι είναι κι εκείνοι οι έρωτες που σε σημαδεύουν.

Δεν έχει σημασία ο χρόνος που θα τους ζήσεις. Η ηλικία, η εμπειρία, η διάρκεια. Μετρά μόνο η ένταση των συναισθημάτων. Και κυρίως εκείνο το ακατανίκητο της πρώτης φοράς.
Κι ας έχουν υπάρξει μέχρι τότε άπειρες πρώτες φορές. Κι ας έχεις ερωτευτεί πέφτοντας με τα μούτρα, λέγοντας πως εκείνος θα είναι το λιμάνι σου, έχεις απογοητευτεί και συνεχίζεις.
Μέχρι την επόμενη φορά και κάθε φορά.

Ώσπου εμφανίζεται αυτός. Μπορεί να μη σου γεμίζει εξωτερικά το μάτι. Είναι στατιστικά αποδεδειγμένο, ότι ο βαρύς νταλκάς μας δεν είναι απαραίτητα κι ο πιο όμορφος που κυκλοφορήσαμε ποτέ.
Όμορφος δεν είναι, αλλά έχει κάτι. Κάτι που σε τραβά σα μαγνήτης. Σε ελκύει, όπως κανείς.
Κι ενώ δεν είναι το βαρύ, το σέρτικο το αρσενικό, σε παίζει στα δάχτυλα. Μια στο μέλι, μια στο ξύδι. Μια στον ουρανό, μια στα πατώματα. Και το πρόβλημα είναι ότι σ’αρέσει.
Γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι, από τη φύση μας.
Καλά τα λιμάνια, με την άπνοια και τους κυματοθραύστες τους, αλλά εμείς θέλουμε πελάγη.
Θέλουμε ν’αρμενίζουμε πότε κόντρα, πότε πρίμα. Μόνο έτσι νιώθουμε πως ζούμε.
Εκείνος λοιπόν αναλαμβάνει καπετάνιος σου κι εσύ στις διαταγές του. Πειθήνιο και πρόθυμο πλήρωμα, μαζεύεις κι απλώνεις πανιά, σύμφωνα με τα παραγγέλματα.

Έρωτας. λιτός μα απόλυτος. Απλός και συνάμα άλυτος, σαν κόμπος ναυτικός.
Έρωτας που δεν τον περίμενες κι όμως σε βρήκε. Γιατί μην ακούς τι λένε για κατάστηθα χτυπήματα. Παραπληροφόρηση, λόγω της θέσης της καρδιάς.
Από καταβολής κόσμου, ο έρωτας θέλει να σε χτυπά στην πλάτη κι όχι στο στήθος.
Θέλει να μη βλέπεις, να μην περιμένεις. Έτσι ευχαριστιέται καλύτερα τα όσα σου προκαλεί. Πισώπλατες σαϊτιές, που όμως δε σε χάλασαν καθόλου.
Ίδιος στόχος, άλλο σύστημα αναφοράς, όπως θα έλεγαν και οι φυσικοί.

Βέβαια ο έρωτας, εξ’αρχής θέμα χημείας ήταν.
Μικρές νοθείες, σε καθόλου ελεγχόμενες συνθήκες και με ανεξέλεγκτες αντιδράσεις.
Δεν υπάρχουν δοσολογίες, δεν υπάρχουν ιδανικές συνθήκες και περιβάλλοντα. Σταυρώνεις τα δάχτυλα κι όπου βγει.
Χημεία είναι αυτή. Και στη χημεία ή καίγεσαι ή εκτινάσεσσαι.

Και στις δύο περιπτώσεις, το έχεις ζήσει. Το έχεις αφήσει να σου συμβεί, δίχως φόβους κι απωθημένα. Δίχως μπαγκάζια που σου φόρτωσαν πρώην στην πλάτη. Δίχως φαντάσματα και δαιμόνους.

Κι αν καείς, κάηκες. Θα συνέλθεις και θα βάλεις πλώρη γι’αλλού. Ταξιδιάρικες οι καρδιές μας ζητούν να ναυτολογηθούν. Κόντρα σε πληγές, απωθημένα κι άσχημες μνήμες.
Πως αλλιώς, αφού γεννήθηκαν για να ερωτεύονται άνθρωποι.
Μπορεί ο Ένας, ο μέγας καπετάνιος της καρδιάς σου, να φύγει μια μέρα. Άλλωστε το “έζησαν αυτοί καλά” των παραμυθιών, έχει μια σοφά διατυπωμένη ασάφεια.
Έζησαν καλά, μα έζησαν και μαζί;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Καλώς καμωμένο το ένα, καλώς καμωμένο και το άλλο. Κάθε εμπόδιο άλλωστε για καλό, όπως λέει κι ο σοφός λαός.
Φύγει ή μείνει ο βαρύς ο νταλκάς, πονεμένη ή όχι ιστορία, εσύ φρόντισε να ζήσεις καλά. Γιατί ζεις για σένα και για κανέναν άλλο. Γι’αυτό έχεις και την υποχρέωση να διαχειριστείς το χρόνο που σου δίνεται, όσο το δυνατόν πιο συνετά. Να τον ρουφήξεις ως το μεδούλι για να γευτείς τη νοστιμιά. Με σπασμένα μούτρα, με πίκρες κι άλλες τόσες χαρές κι ευτυχισμένες στιγμές.
Δικές σου οι μεν, δικές σου και οι δε.
Έχεις υποχρέωση να ζήσεις πλήρης συναισθημάτων, δικαίωμα να κάνεις λάθος τρώγοντας τα μούτρα σου και καθήκον να σηκωθείς και να πας γι’άλλα. Από την αρχή. Και για όσες αρχές χρειαστεί.

Κύκλος η ζωή, γυρνά ολοένα. Και κάθε τέλος θα έρθει νομοτελειακά να συναντήσει την αρχή.
Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Νέους ανθρώπους, εμπειρίες, συναισθήματα. Νέα ταξίδια.

Κάθε μεγάλος έρωτας, κάθε τιμονιέρης στο ταξίδι μας και μια καταγραφή στο ημερολόγιο καταστρώματος.
Όταν δέσουμε άγκυρα κι αράξουμε οριστικά, τούτο το ημερολόγιο θα έχει ν’αποδείξει μόνο ένα πράγμα.
Πως κόντρα σε όσα για χρόνια πιστεύαμε, ο ένας και μοναδικός καπετάνιος της ύπαρξής μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς καθορίζουμε στίγμα, πορεία και προορισμό. Δικό μας το καράβι, δικό μας το ταξίδι, δική μας και η άγκυρα. Κυρίως αυτή.
Αυτά να θυμάστε και να ερωτεύεστε. Έτσι ταξιδιάρικα. Πελαγίσια. Άλλωστε η αλμύρα είναι που νοστιμεύει τη ζωή.

διαφορετικό