Εκείνοι οι άνθρωποι που μας πονούν αλλά τους χρειαζόμαστε…

Της Στεύης Τσούτση.

Υπάρχουν άνθρωποι με μυαλό.
Άνθρωποι που έχουν διορατικότητα, ένστικτο, ταλέντο.
Άνθρωποι που ξέρουν τι πρέπει να γίνει και πως.
Με έναν μαγικό τρόπο, το Σύμπαν δεν τους κρατάει μυστικά και τους αποκαλύπτει τις βουλές του.
Όσο ανώμαλες κι αν είναι.
Κι αυτοί σαν έτοιμοι από καιρό ξέρουν πως να διαχειριστούν τις καταστάσεις.
Και συνήθως τα κάνουν σκατά.
Οξύμωρο, θα μου πεις.
Άτυχο θα σου απαντήσω.
Αλλά δεν είναι τίποτα από τα δύο.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι προικισμένοι με καντάρια μυαλό από τη φύση, δεν έχουν τρόπο. Δεν έχουν αυτή τη διπλωματία που χρειάζεται για να επιβιώσεις σε μια κοινωνία.
Δεν ξέρουν πως να ζητήσουν, πως να διεκδικήσουν, πως να μιλήσουν.
Και γι’αυτό μόνιμα πλακώνονται.
Ένας διαρκής καυγάς η ζωή τους, με γείτονες, συναδέλφους, συγγενείς, αγαπημένους.
Μόνιμα στην κόντρα και την ένταση. Μόνιμα στην τσατίλα και την πίεση.
Αλλά δε βγαίνει έτσι ζωή.
Δεν αντέχεται.
Αυτοί δεν το αντέχουν γιατί πιστεύουν πως όλοι οι υπόλοιποι είναι εναντίον τους. Δεν τους καταλαβαίνουν, δε σκέφτονται.
Όσο για τους άλλους, δεν τους αντέχουν. Αυτή η γκρίνια, η μουρμούρα και η ισχυρογνωμοσύνη, αυτός ο λάθος τρόπος έκφρασης του δίκιου, τους βγάζει από τα ρούχα τους.
Και κάπως έτσι, αυτοί οι χαρισματικοί άνθρωποι περιθωριοποιούνται.
Γίνονται γραφικοί, κουραστικοί, ανεπιθύμητοι.
Κι όμως, αν καθόταν κανείς να ξεγυμνώσει τα λόγια από τους τρόπους, θα έβλεπε πόση βαθιά γνώση της ζωής κουβαλούν αυτά τα άτομα.
Πόσα χρήσιμα πράγματα, συμβουλές και στήριξη μπορούν να δώσουν.
Με τον δικό τους τρόπο, τον άτσαλο, τον αντικοινωνικό και αφτιασίδωτο.
Γιατί δεν κατάφεραν ποτέ να συγκρατήσουν τα λόγια τους χάριν του κοινωνικού πρέπει.
Όλα ωμά, όλα αμακιγιάριστα. Όλα αλήθειες. Μόνο αλήθειες.
Κι είναι οι αλήθειες που πονούν και δημιουργούν αντιπάθειες. Αλλά εκείνοι δεν το σκέφτηκαν ποτέ. Κι ούτε πρόκειται ποτέ να το αλλάξουν. Γιατί στο δικό τους κεφάλι, με τους πολύπλοκους αλγορίθμους και τη δική τους θεώρηση της ζωής, οι αλήθειες που πετούν κατακέφαλα είναι κοινωνικό έργο.
Είναι βοήθεια.
Είναι μονόδρομος.
Κι αλήθεια είναι.
Μόνο που οι άνθρωποι συνήθισαν αλλιώς. Συνήθισαν σε καθωσπρεπισμούς και λόγια που χαϊδεύουν.
Μα αυτά δε φέρνουν τίποτα καλό.
Εκείνα τα λόγια που είναι χαστούκι στα μούτρα κάνουν την πιο σοβαρή δουλειά. Εκείνα που τους ταρακουνάνε συθέμελα και τους αναγκάζουν να αναθεωρήσουν όσα μέχρι εκείνη την ώρα πίστευαν για σωστά.
Γιατί το ότι τα πίστευαν δε σημαίνει αυτόματα πως ήταν κιόλας.
Κι όταν έρχεται ένας τρίτος να τους τα πετάξει στα μούτρα, θυμώνουν. Όχι με εκείνους, όπως ενδεχομένως θα έπρεπε, αλλά με εκείνον.
Και τον περιθωριοποιούν επειδή είχε την ωμότητα να πει την αλήθεια που αρνιόσουν να δεις.
Μα έτσι καταδικάζουν τον εαυτό τους σε ένα ακόμη λάθος.
Τούτη οι άνθρωποι, οι πρωτόγονα σοφοί, με τους απελέκητους τρόπους δεν αξίζουν το περιθώριο. Αξίζουν αυτιά ανοιχτά κι αντοχές. Θέλουν αποδοχή γι’αυτό που είναι και σημασία. Γιατί πάντα έχουν κάτι χρήσιμο να πουν. Που μπορεί να πονέσει, να ταρακουνήσει, να ξενίσει.
Αλλά που σίγουρα θα βοηθήσει. Αυτούς χρειάζεται κάθε ζωή. Κι ας μην είναι τόσο αγαπητοί. Κι ας μην είναι οι άνθρωποι που ο καθένας ονειρεύεται να έχει δίπλα του.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ΠΡΕΠΕΙ να έχει δίπλα του.
Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβει κανείς, τόσο περισσότερο πόνο και κακοτοπιές θα γλιτώσει. Νόμος…

διαφορετικό