Εκείνες οι τοξικές γυναίκες, οι δίχως όρια, ηθική και αξιοπρέπεια.

Της Στεύης Τσούτση.

Υπάρχουν ρε παιδί μου κάτι γυναίκες, που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να τις καμαρώνεις.
Δεν είναι πλούσιες, δεν είναι επιτυχημένες με την κοινή έννοια.
Είναι όμως όμορφοι άνθρωποι.
Θα σου χαμογελάσουν και θα φωτίσει ο κόσμος. Θα σε αγγίξουν και θα νιώσεις εμπιστοσύνη.
Είναι εκεί και είναι αυτό που βλέπεις, αυτό που νιώθεις. Τίποτα κρυμμένο, τίποτα ψεύτικο.
Τις καμαρώνεις, τις ζητάς, τις αγαπάς. Κι αν στην τελική δεν ταιριάζεις, τις αφήνεις ήσυχες, σε αφήνουν κι αυτές. Δε θα σε πειράξουν. Δεν έχουν λόγο κι ούτε θα ψάξουν και να βρουν.
Κι είναι και κάτι άλλες, Θεέ μου φύλαγε.
Εκείνες οι γκιόσσες του κερατά, όπως θα τις έλεγε κι ο παππούς μου -δε βρίζω παραπάνω για να μη χαλάσω το κάρμα μου για τις κάργιες- που δεν αξίζουν μία.
Ολόχρυσες σου παρουσιάζονται. Έχουν τον αέρα του “αξίζω πολλά και τα παίρνω”. Σου πουλιούνται για τις άλλες, εκείνες τις πρώτες, τις φωτεινές που λέγαμε.
Και θέλει μαεστρία για να ξεσκεπάσεις το χρυσό τους κάλυμμα και να ανακαλύψεις το σκατό που κρύβεται από κάτω.
Και κρύβεται πολύ σκατό φίλε. Μπόχα λέμε. Πιπέρι στο στόμα μου, αλλά δεν αντέχεται.
Και κάπως έτσι ανακαλύπτεις αυτές τις άχρηστες γυναίκες, τις ολότελα ψεύτικες. Σκέτη απάτη…
Έχουν θράσος, έχουν αυτοπεποίθηση, έχουν κακία και είναι ικανές για τα πάντα. Δε διανοείσαι πού μπορεί να φτάσει το μυαλό τους για να βλάψει.
Χωρίς να υπάρχει λόγος. Χωρίς να τις έχει πειράξει κανείς. Το κάνουν μόνο επειδή το κακό είναι η φύση τους κι έχουν ανάγκη από δηλητήριο για να ζήσουν.
Αυτές οι τοξικές γυναίκες δεν έχουν όρια. Δεν έχουν ηθική, δεν έχουν αξιοπρέπεια.
Και καλό είναι να τις κρατάει κανείς μακριά. Πολυ μακριά.
Το ιδανικό θα ήταν να τις σαπίσει στο ξύλο, έτσι για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα του. Αλλά θα μου πεις, πόσο να το βρωμίσεις με τις βρώμες το κάρμα σου;
Αξίζει; Δεν αξίζει.
Οι βρώμες παιδί μου δεν ασπρίζουν. Και δεν αξίζουν κιόλας. Οπότε αγνόησε και προχώρα.
Φύλαγε μόνο τα νώτα σου γιατί μήτε ιερό έχουν μήτε όσιο.
Φύλαξε τον εαυτό σου και αυτούς που αγαπάς. Φύλαξε όσα έχεις και παλεύεις γι’αυτά.
Φύλαξέ τα από εκείνες που από ζήλεια, από φθόνο ή απλά επειδή δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν, θα θελήσουν να τα βρωμίσουν.
Φύλαξέ τα από αυτές που κυκλοφορούν με τον αέρα του “αξίζω πολλά και τα παίρνω”.
Σίγουρα θα πάρουν κι από σένα. Θα δώσεις με χαρά. Αλλά όχι πολλά.
Τρία μόνο…το ένα μακρύτερο από τα άλλα δύο.
Και πολύ τους είναι.
Τα σέβη μου…

διαφορετικό