Εγώ θα κάνω τα «θέλω» μου να νικήσουν τα «πρέπει».

Της Στεύης Τσούτση.

Με μεγάλωσαν με αγάπη, παράπονο δεν έχω.
Μου έδωσαν αγκαλιές, στοργή, έννοια.
Μου χάρισαν εκείνα τα εφόδια που έπρεπε να έχω για να βγω στον κόσμο και να ζήσω τη ζωή μου.
Μόρφωση, ηθική, αξίες, σεβασμό.
Όλα για το καλό μου.
Ακόμη και τα “πρέπει” που μου φόρτωσαν για προίκα κι αυτά για το καλό μου ήταν.
Τουλάχιστον έτσι νόμιζαν. Γι’αυτό και κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια.
Κράτησα τα πρέπει μου από το χέρι και πορεύτηκα για χρόνια.
Μέτρησα άπειρα ξενύχτια για το τι θα πει ο κόσμος. Μέτρησα καρδιοχτύπια και κουβέντες τρίτων. Μέτρησα πληγές και δάκρυα.
Μέτρησα ζόρια και καταπίεση. Μέτρησα πράγματα που άφησα να με προσπεράσουν, που δεν τα τόλμησα, δεν τα δήλωσα, δεν τα αποφάσισα.
Πάντα για εκείνα τα πρέπει. Πάντα για εκείνες τις αλυσίδες που σου φορά το στόμα του κόσμου στα πόδια και σε εμποδίζει να πας όπου θέλεις. Σε εμποδίζει να πετάξεις.
Κι ήρθε η μέρα που είπα όχι.
Σήμερα συγκεκριμένα αποφάσισα πως όλα αυτά τα πρέπει θα τα αφήσω πίσω. Γιατί το στόμα του κόσμου γεννήθηκε ανοιχτό και δεν πρόκειται καμία μου παραχώρηση να το κλείσει.
Και σκασίλα μου κιόλας τι θα πουν.
Αποφάσισα πως η ζωή είναι δική μου και δεν κάνει να τη μοιράζομαι με «πρέπει» που οι τρίτοι μου όρισαν. Δε με νοιάζει τι θα πουν. Εγώ θέλω να είμαι ευτυχισμένη.
Θέλω να κυνηγάω τα όνειρά μου δίχως να νοιάζομαι τι θα πουν.
Θέλω, θέλω, θέλω…
Με κάθε ένα θέλω μου θα ξορκίζω κι ένα πρέπει. Ώσπου να τα νικήσω όλα αυτά που πήγαν και θρονιάστηκαν στη ζωή μου.
Θα τα διώξω, θα τα νικήσω.
Θα ζήσω. Γιατί ξέρω καλά, άργησα μα το κατάλαβα, πως κανείς δε θα ζήσει για μένα. Μόνο εγώ φέρω ευθύνη για τη ζωή μου και δε θα την αφήσω να πάει χαμένη.
Σκέφτομαι πόσα έχασα τόσα χρόνια παίζοντας κρυφτό με το καβούκι μου. Χαμηλό προφίλ το έλεγα. Συνετή ζωή, σύμφωνα με τις επιταγές των έξω.
Ως εδώ όμως. Τίποτα δεν αξίζει παραπάνω από τα όνειρα που κάνω με ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά. Αυτά τα όνειρα θα κυνηγήσω και δε με νοιάζει σε ποιον αρέσουν και πόσο.
Θα παλέψω κόντρα σε όλους αν χρειαστεί. Και θα τα καταφέρω.
Όχι, δε θα αρέσω παντού. Δε θα με δεχτούν, το ξέρω. Μα σαν από μαγείας έπαψε να με νοιάζει. Άλλοι θα πουν πως “γαϊδούρεψα”. Εγώ θα πω πως απλώς μεγάλωσα… ωρίμασα…συνειδητοποίησα.
Η ζωή είναι δική μου κι έχω χρέος στα όνειρά μου να τα κυνηγήσω. Όσο για τα πρέπει, είναι η μόνη προίκα που θα απαρνηθώ από όσα μου χάρισαν αυτοί που με μεγάλωσαν.
Εγώ θα κάνω τα θέλω μου να νικήσουν τα πρέπει.
Όχι γιατί δεν αγαπώ και δε σέβομαι αυτούς που μου τα δίδαξαν.
Αλλά γιατί πάνω από όλους αγαπώ και σέβομαι εμένα…

διαφορετικό