Εγώ σ’αγαπώ. Εσύ το αντέχεις;

Της Στεύης Τσούτση.

Σ’αγαπώ, στο είπα;
Και δεν ξέρω αν όλο αυτό σε φρικάρει, σε πιέζει ή δεν ξέρω τι άλλο, αλλά η αλήθεια του δεν αλλάζει.
Σ’αγαπώ.
Συνηρημένο κι όποιος αντέξει.
Μάθαμε να λέμε “σ’αγαπάω” για να χρυσώνουμε το χάπι σε εκείνον που φοβόμαστε πως θα πιεστεί από την εξομολόγηση μας.
Εγώ εκείνο το καταπραϋντικό “α” το πέταξα κι απλά  σ’αγαπώ.
Λιτά κι απόλυτα.
Κι αν θέλεις άντεξε το. Αν πάλι δε θέλεις, μάλλον έχουμε πρόβλημα.
Γιατί δεν έχω σκοπό να σταματήσω να το κάνω.
Δεν μπορώ, δηλαδή και να ήθελα.
Πολύ αργά πλέον.
Ξέρεις δε μου άρεσαν ποτέ τα μεγάλα λόγια.
Προτιμώ πάντα τα μεγάλα, τα ειλικρινή αισθήματα.
Αυτά είναι που καθηλώνουν τους ανθρώπους. Αυτά είναι που τους κάνουν να πιστεύουν πως η ζωή μπορεί να γίνει κι όμορφη. Να γίνει όπως την ονειρεύτηκαν.
Θέλω τις πράξεις που έρχονται να αποδείξουν λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Που δε χρειάστηκε ποτέ να ακουστούν, γιατί θεωρούνταν δεδομένα.
Θα μου πεις, τι είναι αυτό που μπορείς να έχεις δεδομένο στον έρωτα;
Τίποτα θα σου απαντήσω.
Ίσως και γι’αυτό, από καιρούς σε καιρούς θα με ακούς να σου λέω σ’αγαπώ.
Γιατί αντιλαμβάνονται αυτήν ακριβώς την ανάγκη του να ακουστεί.
Σε μπέρδεψα έτσι;
Δείξε μου, όμως, κάτι που να μην είναι μπερδεμένο στις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων.
Όλη μας τη ζωή την περνάμε προσπαθώντας να τα βάλουμε σε τάξη. Κι όμως αδυνατούμε.
Προσπαθώ τόση ώρα να σου πω, πως κατανοώ την ανάγκη του καθενός μας να ακούσει έστω και μια φορά στο τόσο, όσα νιώθει, όσα πιστεύει ότι ισχύουν.
Ξέρεις ότι σ’αγαπώ. Το νιώθεις, το εισπράτεις από κάθε μικρή και μεγάλη κίνηση που θα έχει αποδέκτη εσένα.
Κι όμως, εγώ στο λέω.
Όπως και θέλω να το ακούω.
Άτιμο πράγμα οι ανασφάλειες. Αδίστακτα τα παιχνίδια του μυαλού.
Παίζουν μαζί μας, όπως η γάτα με το ποντίκι. Και στις στιγμές της αδυναμίας μου, γιατί υπάρχουν κι αυτές, με κάνουν να αμφιβάλλω για σένα. Όπως φοβάμαι πως τις στιγμές και της δικής σου αδυναμίας, εσύ αμφιβάλλεις για μένα.
Μα δεν το θέλω.
Δε θέλω τυφλά σημεία ανάμεσα μας. Δε θέλω σκοτάδια.
Μόνο φως.
Γιατί η αγάπη μου για σένα, η έννοια και η στοργή μου, μόνο φως περιέχουν. Αυτό είναι η ουσία τους. Αυτό και η πρώτη, η κύρια ύλη τους.
Γι’αυτό μη με κοιτάς παράξενα σαν σου λέω σ’αγαπώ.
Και μην πιέζεσαι.
Διαλύω μόνο τα σκοτάδια που πάνε να μας τυλίξουν. Γίνεται η φωνή μου φωτόσπαθο και τα διώχνει μακριά.
Δέξου την αγάπη μου κι άκου το “σαγαπώ” μου. Και κατάλαβε πως δε θέλω άλλο σκοτάδι.
Το μισώ.
Με πλήγωσε κάποτε και με τρομάζει η ιδέα του και μόνο.
Θέλω μόνο να σ’αγαπώ. Και να στο λέω.
Κι ίσως, υποσυνείδητα να περιμένω να σε ακούσω να το λες κι εσύ.
Αλλά δε θα σε πιέσω. Κάθε τι θέλει το χρόνο του.
Κι εσύ από μένα, έχεις όσο χρόνο θέλεις…

διαφορετικό