Έφηβη ετών 30, 40, 50 και γιατί όχι και 80!

Της Στεύης Τσούτση

Ο άνθρωπος μεγαλώνει.

Θα φανεί κοινότυπη αλήθεια, μα ωστόσο απαρασάλευτη κι ενίοτε βασανιστική. Από την ώρα που θα έρθει σ’αυτόν τον κόσμο, μεγαλώνει κάθε απλό δευτερόλεπτο. Είθισται, η ηλικία να καθορίζει και τη φάση της ζωής που διανύουμε. Έτσι έχουμε βρεφική ηλικία, παιδική, προεφηβική, εφηβική, ενήλικη, μέση, τρίτη ηλικία, τόπος χλοερός.

Θα μου πείτε, είναι απόλυτο αυτό; Η ηλικία δηλαδή να συμβαδίζει με τις φάσεις; Θεωρητικά, ναι. Πρακτικά; Δε νομίζω.

Είμαι τριάντα. Επίσημα έχω ενταχθεί στην ενήλική μου φάση, κάτι χρόνια τώρα. Κι όμως. Παραμένω έφηβη.

Μια έφηβη, ετών τριάντα. Άντε και κάτι ψιλά, δε θα τα χαλάσουμε στα μαθηματικά, μη γίνεστε αδιάκριτοι.

Βλέπω τις συνομήλικες φίλες και συμμαθήτριες και με συγκρίνω. Καμία σχέση. Τις αγαπώ και τις θαυμάζω, αλλά δε θα ήθελα να είμαι σαν κι αυτές. Προς Θεού, δεν έχουν κάποιο πρόβλημα αυτές, αλλά εγώ. Το κατανοώ και το δέχομαι. Και μεταξύ μας πάντα, μ’αρέσει κιόλας. Το απολαμβάνω.

Ας σας δώσω μερικά παραδείγματα, μήπως και συνεννοηθούμε.

Παράδειγμα 1ο:
Δευτέρα πρωί, ώρα 07:05, στάση μετρό Κορωπί. Μάτι μισόκλειστο, σανδάλι άνετο, μαλλί όπου φυσάει ο άνεμος-ευλογία το κοντό κούρεμα-, βάψιμο ούτε καν κι ένα φόρεμα- μα την αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι καμαρώνω- γιατί προφανώς ήταν το μόνο που φοριόταν τόσο γρήγορα τόσο πρωί. Κοιμάμαι ολόρθη στην αποβάθρα, ώσπου σκάει εκείνη. Τη γνωρίζω εξ όψεως μόνο. Ίδιο σχολείο, ίδια τάξη, άλλο τμήμα. Μια καλημέρα τότε, που με τα χρόνια ούτε καν διατηρήθηκε. Μαλλί κομμωτηρίου, ξανθό πλατινέ -να σημειωθεί ότι τα ξανάβαψα σκούρα ώστε να μην τρέχω ολοένα για ρίζα-, βάψιμο φουλ έξτρα, ντύσιμο υπερπαραγωγή και γόβα στιλέτο. Αν δε σχόλαγε εκείνη την ώρα ο Μακρόπουλος το τρίτο του πρόγραμμα, καμία ελπίδα η δικιά σου -ναι για μένα λέω-.

Παράδειγμα 2ο:
Που αρέσκεται μια ελεύθερη τριαντάρα να βγαίνει; Σε μπαράκια, κλαμπάκια, σούπερ ουάου μπιτσόμπαρα και δε μου έρχεται κάτι άλλο. Εγώ θέλω κούνιες. Πλατείες, πως το λένε;
Θέλω να βάλω τα τρύπια all star μου και να βγω για περπάτημα με φίλους. Να πάρουμε μπύρες, καφέ ή πορτοκαλάδα -πάντα μπλε τρομάρα μου- στο χέρι και να χαζολογήσουμε τους περαστικούς.
Να την αράξουμε σ’ένα παγκάκι και να μετρήσουμε πεφταστέρια κι όνειρα.
Θέλω σινεμά. Συνοικιακά, κάπου στο κέντρο. Και μικρά σουβλατζίδικα, όχι κυριλάτα στέκια που χορταίνεις εφέ κι όχι φαγητό.
Θέλω παραλίες δίχως ρακέτες και λαδωμένους τατουάδες.
Θέλω μαγαζιά χαλαρά, με μουσική που αγαπώ. Που θα πάω όχι επειδή το επιβάλλει το status και η ηλικία μου, μα επειδή γουστάρω.
Αυτά θέλω κι άλλα πολλά παρόμοια. Και μετά είναι ν’απορώ γιατί τους τελευταίους μήνες, αυτοί που μου την πέφτουν, ετοιμάζονται να διακόψουν την αναβολή για να πάνε φαντάροι. Αμούστακα. Και μην ακούσω τίποτα για γριές κότες και ζουμιά, θα σφαχτούμε παρά την αγάπη που σας έχω.

Παράδειγμα 3ο:
Θέλω να χορεύω και να τραγουδώ στο δρόμο. Με κοιτούσε ένας παππούς τις προάλλες στο μετρό κι απορούσα γιατί. Μετά συνειδητοποίησα ότι ασυναίσθητα τραγουδούσα κάνοντας μερικά επιτόπου χορευτικά βηματάκια. Με πήρε για ζαβό ο άνθρωπος κι άδικο δεν είχε.

Θέλω να περπατώ στη βροχή δίχως ομπρέλλα. Nα πηγαίνω χειμώνα στη θάλασσα για ν’ακούω τα κύματα να χτυπούν στα βράχια και να μου γεμίζει αλμύρα το πρόσωπο.
Θέλω να πάω ταξίδι δίχως να έχω κάνει κράτηση κι ας κοιμηθώ ένα βράδυ στο αμάξι. Να μιλάω στις γιαγιάδες, να βοηθάω τους περαστικούς.
Να μη με νοιάζει αν τσαλακωθώ. Κι εγώ και η εικόνα μου.

Θέλω να μη φοβάμαι να χαμογελώ στους ανθρώπους. Κι ας κάνω ρυτίδες έκφρασης. Θα’ναι οι χαρούμενες ρυτίδες μου.

Αν με ρωτήσετε τι εύχομαι για το αύριο, θα σας πω το εξής:

Εύχομαι να παραμείνω έφηβη ως τα βαθιά γεράματα. Στην καρδιά και την ψυχή, στην όψη και τα πράγματα που αγαπώ, μα όχι και στο μυαλό. Το μυαλό μου το θέλω ενήλικο. Ώριμο και συνετό, με το απόσταγμα των εμπειριών, των λαθών και των παθών μου.
Το να είσαι “έφηβος” είναι δικαίωμα. Είναι ελευθερία που τερματίζει εκεί που ξεκινά η ελευθερία του διπλανού σου. Η τρέλα που κουβαλά το δικό μου κεφάλι πρέπει να επηρεάζει μόνο εμένα. Οι άλλοι δε φταίνε σε τίποτα ν’ανέχονται συμπεριφορές, κρεμάσματα, ξεσπάσματα και κυκλοθυμίες ενός ανώριμου εφήβου.
Ο χορός των ορμονών δικαιολογείται μόνο στην κανονική εφηβεία κι όχι στην παρά φύσιν, όπως της αφεντιάς μου.
Προσπαθώ λοιπόν, να είμαι σωστή, τυπική, δίχως να δίνω δικαίωμα στις επαγγελματικές και διαπροσωπικές μου σχέσεις. Κι αν πρέπει να πάω σε κάποια συνάντηση με γόβα και το νύχι στην πένα, θα το κάνω. Με βαριά καρδιά αλλά έτσι πρέπει.
Άτιμο πράγμα το πρέπει. Βάζει το θέλω στην άκρη συχνά.
Αλλά δε μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς. Δε ζούμε μόνοι μας εδώ πάνω.

Έφηβη, ετών τριάντα λοιπόν. Εν πλήρει συνειδήση, με τα μυαλά ώριμα στη θέση τους κι όχι γραφική καρικατούρα.
Όπως παραμένει η μάνα μου στα πενήντα της, η θεία μου στα σαράντα και η γιαγιά μου στα ογδόντα.
Γονιδιακά μεταφερόμενη παλαβομάρα; Διαταραχή του DNA;
Εγώ το λέω αυθορμητισμό. Αγάπη για τη ζωή, δίχως τα πρόσθετα πρέπει της. Μόνο με τα αναγκαία. Με χαμόγελα και μάτια καθαρά, ειλικρινή.
Δίχως φτιασιδώματα και δήθεν. Αυτά τα δήθεν είναι που κάνουν άλλωστε τις ρυτίδες, όχι ο χρόνος. Αυτά ν’αποφεύγετε και να τραγουδάτε, έστω και φάλτσα. Από εύηχες κορώνες άλλωστε έπηξε ο κόσμος. Στην παραφωνία είναι η σπανιότητα. Εκεί και η ομορφιά. Αν λοιπόν ταυτίζεστε με τις περιγραφές, αν εμφανίζετε τα ίδια μα κι άλλα συμπτώματα που δεν ανέφερα καν, μην ανησυχείτε. Είμαστε πολλοί εκεί έξω.
Μπορεί να μην έχουμε τη χρυσόσκονη του Πήτερ Παν για να πετάμε στα σύννεφα, αλλά μας αρκεί κι ένα παγκάκι, ώστε να χαζεύουμε τα σχήματά τους από μακριά.
Φαντασία χρειάζεται κι εκείνη η Χώρα του Ποτέ μπορεί να γίνει του Πάντα. Αμήν.

διαφορετικό