«Έχω μεταστατικό καρκίνo. Ο αρραβωνιαστικός μου όχι μόνο δε με χώρισε, αλλά με παντρεύτηκε κιόλας»

«Λυπάμαι αλλά πρέπει να σας ενημερώσω ότι αυτό το εξόγκωμα είναι κακόηθες. Καλά θα κάνετε να βρείτε έναν καλό χειρουργό», δήλωσε η φωνή στην άλλη πλευρά του ακουστικού. Ήταν καρκίνος του μαστού 2ο σταδίου. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για λέξεις, όπως «ανίατη», «καρκίνος» και «χημειοθεραπείες». Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τα πράγματα πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο

Όταν ερωτεύεσαι, αρχίζεις να νιώθεις ανίκητος. Τουλάχιστον έτσι ένιωσα όταν στα 30 μου αρραβωνιάστηκα εκείνον τον απίστευτο άνδρα.

Ο Μάριος και εγώ γνωριστήκαμε στη Γ’ Λυκείου και ξανασυναντηθήκαμε 6 χρόνια πριν. Από τότε είμαστε μαζί και αχώριστοι. Είπα «ναι» στην πρόταση γάμου του, που έγινε κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. Ήταν από τις καλύτερες νύχτες της ζωής μου.

Μόλις τρεις μήνες αργότερα, βίωσα τη χειρότερη νύχτα της ζωής μου.

Είχα παρατηρήσει ένα εξόγκωμα στο στήθος μου. Το είχα έγνοια, πιο πολύ γιατί είχα μια φίλη με καρκίνο του μαστού εκείνη την εποχή. Θυμάμαι να ρωτάω τον αρραβωνιαστικό μου: «Το ψηλαφίζεις κι εσύ το εξόγκωμα αυτό;» Με το συνήθη τρόπο του, προσπάθησε να με χαλαρώσει. Δεν ήταν τίποτα, με διαβεβαίωσε. Ο γυναικολόγος μου συμφώνησε μαζί του, καθώς γνώριζε ότι πριν την περίοδο έβγαζα κάτι τέτοια εξογκωματάκια. Εμένα όμως κάτι με έτρωγε. Δεν ήταν σαν τις άλλες φορές. Μου πρότεινε να περιμένω λίγο μέχρι να περάσει η περίοδός μου για να δούμε αν ήταν ακόμα εκεί μετά.

Όταν τελείωσε η περίοδός μου, το εξόγκωμα δεν είχε εξαφανιστεί. Με έβλεπε ανήσυχη και συμφώνησε να με στείλει για υπέρηχο. Ψύχραιμη η γιατρός είδε τις εξετάσεις: «Ας κάνουμε καλού κακού μια βιοψία», μου είπε. Θα μου τηλεφωνούσαν σε 3 ημέρες με τα αποτελέσματα, τα οποία λογικά θα ήταν καλά. Ήμουν τόσο νέα.

Τρεις ατέλειωτες και γεμάτες άγχος μέρες μετά, ο αρραβωνιαστικός μου και εγώ πηγαίναμε σπίτι όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Και οι δύο γνωρίζαμε ποιος ήταν. Το σήκωσα αμέσως.

«Λυπάμαι αλλά πρέπει να σας ενημερώσω ότι αυτό το εξόγκωμα είναι κακόηθες. Καλά θα κάνετε να βρείτε έναν καλό χειρουργό», δήλωσε η φωνή στην άλλη πλευρά του ακουστικού. Έπρεπε να κάνω διπλή μαστεκτομή. Ο Μάριος είδε το πρόσωπό μου, διάβασε την έκφρασή μου και πριν απαντήσω αρχίσαμε και οι δύο να κλαίμε.

Κανείς μας δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί αυτή την πληροφορία. Το χειρουργείο δεν ήταν στα σχέδιά μας. Ο Μάριος μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα το ξεπεράσουμε και άλλα τέτοια. Ήρθε σπίτι και η καλύτερή μου φίλη και οι τρεις μας καλέσαμε το γιατρό μου για να πει λεπτομέρειες.

Ήταν καρκίνος του μαστού 2ο σταδίου, μας είπε, αλλά δεν μπορούσε να ξέρει περισσότερα μέχρι τη μαστεκτομή, οπότε και θα μπορούσε να εξετάσει από κοντά το εξόγκωμα. Μόνο τότε θα ήξερε αν θα χρειαζόμουν χημειοθεραπεία, την οποία ήθελα οπωσδήποτε να αποφύγω.

Λιγότερο από ένα μήνα μετά την αποκάλυψη ότι είχα καρκίνο, έκανα την επέμβαση. Όλα πήγαν καλά και ο ογκολόγος μου είπε ότι πιθανότατα δεν θα χρειαζόταν χημειοθεραπεία.

Πήγα και σε δεύτερο ογκολόγο να πάρω μια δεύτερη γνώμη, όταν άρχισα να έχω έντονους, σχεδόν αφόρητους πόνους στα πλευρά. Μου είπε να πάω στα επείγοντα για να αποκλείσω την πιθανότητα θρόμβωσης.

Ο ίδιος ήρθε στο νοσοκομείο και ζήτησε να κάνω μια σειρά από εξετάσεις. Κάποιες αλλοιώσεις στο συκώτι με οδήγησαν σε δεύτερη βιοψία. «Με λύπη μου σας ενημερώνω ότι ο καρκίνος είναι μεταστατικός. Η περίπτωση είναι ανίατη. Λυπάμαι πολύ». Είχε κάνει μετάσταση στο συκώτι μου.

Δεν ήμουν προετοιμασμένη για τη λέξη «ανίατη». Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τα πράγματα πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο.

Προτού προλάβω να πανικοβληθώ, ο ογκολόγος μου με ενημέρωσε ότι αυτός ο τύπος καρκίνου δεν προκαλούσε άμεσα το θάνατο. Τον συνέκρινε με τον διαβήτη – θα μπορούσα να το διαχειριστώ με χημειοθεραπεία και θα ζούσα αρκετά χρόνια, ίσως και δεκαετία. Παρόλα αυτά, η ζωή μου δεν θα ήταν ποτέ η ίδια.

Ο αρραβωνιαστικός μου και η μαμά μου ήταν στα επείγοντα μαζί μου. Ο Μάριος με αγκάλιασε και κλαίγαμε, τόσο λόγω του σοκ όσο και επειδή οι ζωές μας είχαν αλλάξει τόσο γρήγορα. Ο ογκολόγος μου είπε ότι όσο πιο γρήγορα ξεκινήσω χημειοθεραπείες, τόσο το καλύτερο. Εάν δεν έκανα θεραπεία, είπε ότι θα είχα περίπου 18 μήνες ζωής. Αισθανόμουν αβοήθητη σαν να είχαν όλα καταρρεύσει, μέχρι που ο Μάριος με ρώτησε: «Τί θα κάνεις τώρα;»

Έπαιζα νευρικά με τα μαλλιά μου, χαμογελώντας μέσα στα δάκρυά μου, σκεπτόμενη πώς με φανταζόμουν την ημέρα του γάμου μου. Τα μακρά, σγουρά μαλλιά μου που θα έπεφταν ανάλαφρα καλύπτοντας τους γοφούς μου ήταν μέρος της ταυτότητάς μου και δεν ήθελα να παντρευτώ έχοντάς τα χάσει όλα. Ο καρκίνος και η χημειοθεραπεία θα μου στερούσαν αυτό το όνειρο. Απάντησα, «Το μόνο που θέλω είναι να σε παντρευτώ.»

Πριν από τη διάγνωση δεν είχαμε ακόμα ορίσει ημερομηνία για το γάμο μας. Αλλά εκείνη τη μέρα, ήξερα ότι ήθελα να ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας το συντομότερο δυνατό.

Σε 6 μέρες το αποφασίσαμε. Σε 6 μέρες θα παντρευόμασταν, πριν ο καρκίνος μας στερούσε αυτή την ευκαιρία.

Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, οι φίλοι και η οικογένειά μου με βοήθησαν να οργανώσω έναν μικρό, αλλά τέλειο γάμο. Ο Μάριος κι εγώ γνωρίζαμε ότι δεν θα γερνάγαμε μαζί, αλλά αποφασίσαμε να απολαύσουμε την κάθε μέρα, που μας έμενε, ξεκινώντας από το μήνα του μέλιτος.

Μετά το γάμο, ο ογκολόγος μου αποφάσισε να δοκιμάσουμε κάποιες ορμονικές θεραπείες πριν ξεκινήσει τη χημειοθεραπεία. Αισθανόμουν ευτυχισμένη και απόλυτα υγιής. Ο πόνος από την ανάπλαση του στήθους είχε περάσει και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Κλείσαμε ένα ταξίδι δύο εβδομάδων στην Ευρώπη και ήμασταν πανέτοιμοι να ζήσουμε τον έρωτά μας.

Καθώς περπατούσαμε, προσπαθώντας να απολαύσουμε ο ένας τον άλλο όσο μπορούσαμε, άρχισα να αισθάνομαι έναν έντονο πόνο. Ήταν τόσο άσχημος που δεν μπορούσα να περπατήσω χωρίς βοήθεια. Έμαθα αργότερα ότι το ισχίο μου είχε σχεδόν διαλυθεί και η κλείδωσή μου είχε σπάσει. Με το ζόρι μπορούσα να βγω από το αεροπλάνο περπατώντας.

Πήγα στον ογκολόγο μου, ο οποίος μετά από νέες εξετάσεις μου είπε ότι ο καρκίνος δεν ήταν μόνο στο συκώτι, αλλά και στα οστά μου. Έπρεπε να ξεκινήσω άμεσα χημειοθεραπείες.

Και έτσι, ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου – η χημειοθεραπεία – έγινε πραγματικότητα. Άρχισα να χάνω τα μαλλιά μου και ο Μάριος ως ένδειξη συμπαράστασης ξύρισε κι αυτός τα μαλλιά του. Συνειδητοποίησα ότι είμαι όμορφη με και χωρίς περούκα. Να ‘ναι καλά ο Μάριος, που με έκανε να το συνειδητοποιήσω.

Όταν ο καρκίνος άρχισε να αλλάζει το κάποτε γεμάτο καμπύλες σώμα μου, με θυμάμαι να καταρρέω λέγοντάς του: «Δεν είναι αυτό που παντρεύτηκες, δεν είναι αυτό που αγάπησες».

Μου είπε ότι με βρίσκει πανέμορφη. Αστειευόμενος μου είπε ότι «είναι σαν να παντρεύομαι κάθε λίγους μήνες και μια διαφορετική γυναίκα» επειδή το σώμα μου αλλάζει συνεχώς από τις χημειοθεραπείες και αλλάζω συχνά περούκες.

Πάντα ξέρει πώς να με κάνει να χαμογελάω, ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες. «Μοιάζεις με την Amber Rose!», μου είπε κάποτε, ενθουσιασμένος, όταν βγήκα έξω φαλακρή.»Δεν ήξερα ότι παντρεύτηκα μοντέλο», μου λέει όταν ντύνομαι για να βγούμε έξω.

Τον Ιούλιο συμπληρώνω δύο χρόνια χημειοθεραπείας. Η δοσολογία και η συχνότητα ποικίλλουν. Στην παρούσα φάση πηγαίνω κάθε δεύτερη εβδομάδα. Το σχέδιο είναι να συνεχιστεί η συγκεκριμένη θεραπεία έως ότου το σώμα μου σταματήσει να ανταποκρίνεται (όπως έγινε και με την προηγούμενη χημειοθεραπεία) και στη συνέχεια να δοκιμάσουμε άλλο τύπο και ούτω καθεξής.

Πλέον ζω μια πολύ γεμάτη ζωή, είμαι σε θέση να «τρέχω» το δικό μου blog και να μοιράζομαι τις ιστορίες μου με γυναίκες που περνούν τα ίδια. Με το Μάριο στο πλευρό μου πηγαίνω σε εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης του κοινού για τον καρκίνο του μαστού. Κάναμε ακόμα και τηλεοπτικές εμφανίσεις για ασθενείς με μεταστατικό καρκίνο του μαστού.

Μέσα από όλα αυτά προσπαθώ να μην ελπίζω ότι θα ζήσω πολύ. Μπορεί να σταματήσω να ανταποκρίνομαι στις θεραπείες ανά πάσα στιγμή. Αν γίνει αυτό, μου μένουν 18 μήνες ζωής.

Υπάρχουν μέρες που η σκέψη αυτή σε συνδυασμό με την εξάντληση και τον πόνο από τις χημειοθεραπείες με κάνουν να θέλω να μείνω στο κρεβάτι μου και να μη σηκωθώ ποτέ. Ο Μάριος με αφήνει, δεν επεμβαίνει πάντα, αλλά όταν δει ότι είμαι σε τέτοια φάση, κανονίζει με τις παρέες μας ή με βγάζει ρομαντικό ραντεβουδάκι.

Ο καρκίνος μου έχει στερήσει τα όνειρα και την πιθανότητα να γεράσω και να κάνω παιδιά, αλλά μου δίνει και έναν λόγο να απολαύσω στο έπακρο το χρόνο που έχω. Αγοράσαμε ένα τροχόσπιτο και προσπαθούμε να κάνουμε ένα ταξίδι μαζί μία φορά το μήνα. Όταν το άγχος μας ισοπεδώνει, φροντίζουμε να ξεφεύγουμε με μια εκδρομή. Πριν από τον καρκίνο, ήμασταν το είδος του ζευγαριού που όλο μιλούσε για ταξίδια, αλλά ποτέ δεν τα έκανε. Όχι πια.

Τα ταξίδια μας βοηθούν να ανοιχτούμε ο ένας στον άλλο. Το τροχόσπιτο φαίνεται μας εμπνέει και μας κάνει πιο θετικούς στη συζήτηση.

Δεδομένου ότι είμαι γνωστή στο κοινό λόγω της ιδιότητάς μου (είμαι δικηγόρος), οι άνθρωποι θέλουν να μαθαίνουν τα πάνταγια μένα.

Δεν θα ήμουν αυτή, που είμαι χωρίς το Μάριο. Μου υπενθυμίζει καθημερινά να ζω την κάθε μου μέρα και να χρησιμοποιώ τη πρόβλημά μου προς όφελος των άλλων. Είναι ο έρωτας της ζωής μου και θα είναι για όσο καιρό μου απομένει.

[singlewoman.gr]