Έχω καρκίνο και θα πεθάνω. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω στο 5χρονο παιδί μου

Με λένε Μάγια και είμαι 45 ετών. Είμαι παντρεμένη και έχω ένα παιδάκι 5 ετών. Μόλις ένα χρόνο πριν ανακάλυψα, τελείως ξαφνικά, πως έχω καρκίνο.

Μέχρι τότε, δεν είχα κανένα σύμπτωμα ούτε και στην οικογένειά μου υπήρξε ποτέ καρκινοπαθής. Γενικώς, έως τότε, η ζωή μου ήταν καλή και αρκετά ευτυχισμένη. Παντρεύτηκα τον άντρα μου από έρωτα – με φλέρταρε για αρκετά χρόνια έως ότου με κατέκτησε- και δύο χρόνια αργότερα κάναμε το παιδάκι μας.

Ο σύζυγός μου, από προγενέστερο γάμο, έχει ήδη δύο μεγάλες κόρες που φοιτούν στο πανεπιστήμιο.

Ο γιος μας,  μας έδωσε χρώμα στη ζωή μας και έκανε τον άντρα μου να ξανανιώσει. Εγώ είμαι η μεσαία κόρη, στη μεγάλη οικογένεια, και η μόνη που δεν είχα κάνει παιδί. Καταλαβαίνετε λοιπόν τη χαρά των γονέων μου και των υπολοίπων κοριτσιών.

Η ζωή μας κυλούσε αρμονικά με τα προβλήματα και τις χαρές που έχει όλος ο κόσμος.

Το παιδί μας, το φως της ζωής μας, μας έδινε χαρά και μας ένωσε πολύ. Όταν αγαπάς κάνεις τα πάντα για να ξεπεράσεις τυχόν δυσκολίες προκειμένου η οικογένεια να είναι ενωμένη και δυνατή.

Πέρσι, όπως κάθε χρόνο, έκανα εξετάσεις γυναικολογικές και ένα γενικό τσεκ -απ ώστε να παρακολουθώ την υγεία μου. Οι εξετάσεις μου – έως τότε- ήταν πάντα πολύ καλές.

Είμαι αδύνατη, γυμνασμένη, δεν τρώω κρέας, δεν καπνίζω και δεν πίνω. Ανέκαθεν ήμουν υπέρμαχη της υγιεινής ζωής. Οι περσινές όμως δεν ήταν καθόλου καλές.

Βρέθηκαν καρκινικοί δείκτες πολύ υψηλοί και η γιατρός μου διέγνωσε καρκίνο στις ωοθήκες και στη μήτρα. Μάλιστα ο καρκίνος ήταν επιθετικός και 3ου βαθμού.

Η κοιλιά μου γεμάτη υγρό (ασκίτης) και έχανα βάρος που μέχρι τότε δεν είχα δώσει σημασία. Η γυναικολόγος μου διέταξε ταχύτατο χειρουργείο όπου αφαιρέσαμε τα πάντα. Στη συνέχεια έκανα μια σειρά χημειοθεραπειών….

Έκοψα τα μαλλιά μου πολύ κοντά, σαν αγορίστικα. Για να μη μου πέσουν σε κάθε χημειοθεραπεία φορούσα μια ειδική κάσκα. Δεν το έκανα από φιλαρέσκεια αλλά για να μην τρομάξει το παιδί μου.

Το παιδί μου δεν με είδε ποτέ να κλαίω και ποτέ δεν του εξήγησα τι μου συμβαίνει.

Όταν με ρωτά γιατί πηγαίνω στο νοσοκομείο και κάνω το ειδικό εμβόλιο και έχω μια πεταλουδίτσα στο μπράτσο μου, γελάω και του λέω πως είναι ένα στολιδάκι στο χέρι μου.

Πριν λίγες ημέρες ο καρκίνος εμφανίστηκε εκ νέου. Οι δείκτες είναι πάλι στα ύψη. Ακριβώς ένα χρόνο μετά το χειρουργείο.

Πάλι θα γίνουν μέσα στον Ιούνιο χημειοθεραπείες. Προσπαθώ να ζω φυσιολογικά, να εργάζομαι και να μην κλαίω. Κάθε ημέρα είναι μια μικρή γιορτή. Όταν ξυπνώ το πρωί και βλέπω το παιδί μου το χαμόγελό του είναι ο λόγος που παίρνω δύναμη να παλέψω.

Κάνω τα πάντα για να παρατείνω το χρόνο ζωής μου. Γυμνάζομαι, παίρνω φάρμακα, τρώω ακόμη υγιεινά και ακολουθώ κατά γράμμα τις συμβουλές των γιατρών μου.

Ξέρω, όμως, μέσα μου ότι φεύγω. Ό,τι και αν κάνω ο χρόνος στενεύει για εμένα. Προσπαθώ να κάνω φίλο τον καρκίνο και να αποδεχτώ το γεγονός. Κάνω το παν να έχει το παιδί μου τις ωραιότερες αναμνήσεις από την οικογένεια και εμένα. Θέλω όταν φύγω να με θυμάται το παιδί μου χαρούμενη και δυνατή.

Είναι το μόνο δώρο που μπορώ να του αφήσω ως παρακαταθήκη. Πώς να του εξηγήσω πως πεθαίνω από καρκίνο; Πώς να πεις σε μια πεντάχρονη ψυχούλα πως η μανούλα του θα πάει στον ουρανό;

Πηγή