Δώδεκα με έξι το πρωί κανένα συναίσθημα δεν είναι λάθος

“Because the night belongs to lovers” πρωτοερμήνευσε η Πάτι Σμιθ το 1978 και δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που μίλησαν για αυτήν. Πολλοί εμπνεύστηκαν απ’ τη νύχτα μέσα στη νύχτα. Γιατί η νύχτα είναι ιερή, είναι μαγική, είναι απρόβλεπτη, συναισθηματική, ερωτιάρα.

Πολλοί «ξυπνάμε» μόνο τη νύχτα. Υπολόγισε γύρω στις 12 το βράδυ –την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα– μέχρι λίγο πριν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου ζωγραφίσουν τον ουρανό. Τότε μόνο αισθανόμαστε ελεύθεροι, νιώθουμε ο εαυτός μας. Τα συναισθήματά μας απελευθερώνονται κι αυτά. Βγαίνουν απ’ τα κουτάκια που έχουν τοποθετηθεί με τάξη κατά τη διάρκεια της μέρας για να μη μας ενοχλούν.

Είναι εκείνες οι ώρες που όλα γύρω γίνονται ένα με το μαύρο πέπλο που έχει απλώσει το σκοτάδι κι οι μόνοι φωτεινοί σηματοδότες είναι αυτά που νιώθουμε. Αυτά που μας κυριεύουν. Άλλοι το ονομάζουν έρωτα, άλλοι αγάπη, άλλοι χωρισμό, άλλοι απογοήτευση, πικρία, νοσταλγία, μελαγχολία. Οποιοδήποτε όνομα –κι επίθετο– και να έχει αυτό που σε κρατά ξύπνιο, να είσαι σίγουρος πως δεν είναι λάθος.

Δεν είναι λάθος που θες να πάρεις τηλέφωνο και να ομολογήσεις ένα «Σ’ αγαπώ», ένα «Μου λείπεις», ένα «Σε θέλω». Δεν είναι λάθος που επιθυμείς σαν τρελός να πας να βρεις τον άνθρωπό σου για να περάσετε μαζί το βράδυ δίπλα στη θάλασσα ή τυλιγμένοι στα σεντόνια. Δεν είναι λάθος να σκέφτεσαι, να τον σκέφτεσαι, να τον αναζητάς. Δεν είναι λάθος να φέρνεις στο προσκήνιο μνήμες παλιές. Μνήμες που τους βάζεις ταφόπλακα όταν σε τυφλώσει και πάλι ο ήλιος.

Λάθος είναι να μην κάνεις αυτό που ποθείς. Λάθος είναι να μην εκφράζεσαι. Λάθος είναι να μη νιώθεις. Το χειρότερο συναίσθημα είναι να το να μην έχεις συναίσθημα. Αυτό είναι το λάθος. Κι η νύχτα δεν τα συγχωρεί αυτά τα λάθη. Τα μεθυσμένα μηνύματα, τις επιπόλαιες και βιαστικές αποφάσεις υποκινούμενες απ’ το πάθος και τα χιλιόμετρα που μέτρησες για ένα και μόνο φιλί, θα τα συγχωρήσει. Την απάθεια και την αναισθησία, όχι.

Γι’ αυτό νιώσε άφοβα, τουλάχιστον όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Όταν οι μάσκες της ντροπής έχουν πέσει. Όταν το μόνο φως που έχεις να σε οδηγεί είναι η φωτιά που σιγοκαίει μέσα σου. Όταν το μαξιλάρι σου θα έχει ακούσει τη σιωπή σου να ουρλιάζει ή όταν το «Σ’ αγαπώ» που ψιθύρισες πήρε απάντηση ένα «Κι εγώ»  μαζί με μια αγκαλιά.

Νιώσε αυτές τις ώρες, δε θα χάσεις. Μη σε τρομάζει το μαύρο τ’ ουρανού. Γιατί στην αυγή μπορείς να φτάσεις μόνο περπατώντας στο μονοπάτι της νύχτας. Είναι το μονοπάτι της γενναιότητας. Εσύ είσαι αρκετά θαρραλέος για να το διασχίσεις; Μπορείς να συναντηθείς με τους φόβους σου και να τους νικήσεις; Μπορείς να παλέψεις με τις λέξεις και στο τέλος να τις ξεστομίσεις δυνατά όλες μία-μία;

Τη μέρα, λοιπόν, να αντιμετωπίζεις τον κόσμο γύρω σου και τη νύχτα τον κόσμο μέσα σου. Ξύπνα τη νύχτα κι ονειρέψου με ανοιχτά τα μάτια. Αφουγκράσου με καθαρή την ψυχή και δράσε με όλη σου την καρδιά. Τη νύχτα που σε παρασύρει να αφεθείς. Τη νύχτα που σε κάνει ήρωα. Τη νύχτα, πριν σε προλάβει το ξημέρωμα και γίνεις πάλι ένας όπως όλοι οι άλλοι που φορούν μάσκες!

Πηγή