Δύσκολος αντίπαλος είσαι βρε ζωή, μα εγώ θα σε νικήσω…

Της Στεύης Τσούτση.

Θα σε κυνηγήσω, να ξέρεις.
Θα σε πολιορκήσω όπως δεν το έκανα ποτέ με κανέναν άλλο.
Γιατί μου ανήκεις και θέλω να σου ανήκω κι εγώ.
Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Ποτέ δεν ήταν. Πότέ δε θα είναι.
Αλλά εγώ ζωή θα σε κερδίσω…
Θα σε κυνηγήσω ακόμη κι αν όλα είναι εναντίον μου. Ακόμη κι αν άνθρωποι, πράγματα και καταστάσεις μου στέκονται απέναντι.
Γεμάτη εμπόδια η πολιορκία σου κι εγώ θα τα υπερπηδώ ένα ένα.
Κι ας τρώω τα μούτρα μου. Κι ας σκοντάφτω σε ντουβάρια και χαντάκια.
Που μου έχτισες εσύ ή που μου έσκαψαν άλλοι.
Εγώ εκεί. Πείσμα στο πείσμα. Διεκδίκηση ως τέλους!
Γιατί δε με έμαθαν να το βάζω κάτω. Δε με έμαθαν να φοβάμαι μη μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Εγώ τον ουρανό τον θέλω από πάνω μου. Λαμπερό και καθάριο. Κι αν σκοτεινιάσει, αν αστράψει κι αν βροντήξει, θα το δεχτώ.
Ένα ακόμη εμπόδιο στο δρόμο για να σε κερδίσω.
Γιατί εσύ ζωή μου είσαι το υψηλότερο τίμημα. Αυτό που αξίζει κάθε θυσία, κάθε αγώνα, κάθε προσπάθεια.
Κι αν είναι φορές που νικά ο δειλός εαυτός μου, είναι μόνο για λίγο. Είναι τότε που έχοντας πέσει, φλερτάρω με την ιδέα να μην ξανασηκωθώ ποτέ. Να μείνω εκεί, στη γνώριμη, οικεία, προστατευτική αγκαλιά του χώματος.
Το ξέρουν τα μούτρα μου το χώμα. Έχουν συστηθεί.
Έχουν παραγνωριστεί, μη σου πω.
Εκείνες τις στιγμές που νιώθω πως με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου, φτύνω τα σπασμένα μου δόντια και σηκώνομαι.
“Δε θα σου περάσει, ρε γαμώτο”, σκέφτομαι και τινάζομαι πάνω.
Ξεδοντιασμένη, κουτσή και ταλαίπωρη. Ένα ρετάλι θα’μαι μα θα σε κερδίσω.
Κι ευθύς θα αναγεννηθώ.
Μια στιγμή θα σε πιάσω και θα είναι αρκετή για να ξανανιώσω. Κι εσύ θα μου ξαναφύγεις. Κι εγώ πάλι θα αρχίσω να σε κυνηγάω.
Αυτό θα είναι το παιχνίδι μας για όσο καιρό μου μέλλει να μείνω σε τούτον εδώ τον κόσμο.
Εσύ να φεύγεις κι εγώ να σε κυνηγώ. Να σε πιάνω μια πολύτιμη στιγμή, να σε χαίρομαι κι εσύ να ξαναφεύγεις. Και φτου κι από την αρχή.
Διαρκές το κυνηγητό μας ζωή. Με εμένα να θέλω να επαναπαυτώ στις δάφνες της νίκης μου, στην κερδισμένη ευτυχισμένη μου στιγμή κι εσύ να μη με αφήνεις.
Να μου ξεφεύγεις και να μου θυμίζεις πως τίποτα δε διαρκεί για πάντα. Μόνιμα πρέπει να το διεκδικείς, να το κυνηγάς, να το επαναπροσδιορίζεις από τη φυγή του.
Όλα αλλάζουν. Ακόμη κι ο τρόπος που μου ξεφεύγεις. Ακόμη κι ο τρόπος που σε διεκδικώ. Βλέπεις μαθαίνω. Τα λάθη και τα πάθη με έκαναν έμπειρο κυνηγό. Ξέρω πως να σε ζητήσω πίσω σε κάθε σου φυγή.
Και θα το κάνω ξανά και ξανά. Όσο μπαίνει αέρας στα πνευμόνια μου εγώ θα σε ζητάω. Θα σε κυνηγώ ελπίζοντας στη στιγμή. Σε εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή που θα νιώθω πως τα κατάφερα και σε έκανα δική μου. Κι αυτή η ανάμνηση θα είναι που θα με κάνει να σε καταδιώκω παθιασμένα όσες φορές μου φεύγεις…
Δύσκολος αντίπαλος είσαι βρε ζωή.
Μα δεν πειράζει. Έτσι αποκτά ενδιαφέρον ο αγώνας κι αξία η νίκη.
Γιατί δεν ξέρω αν στο ξανά ‘πα αλλά θα σε νικήσω…

διαφορετικό