Δεν μισώ άλλον άνθρωπο περισσότερο από τη μηΤΕΡΑ μου

«Γιατί γράφω; Γιατί το παν είναι τα παιδιά και η ψυχή τους, η γαλήνη τους. Εγω μεγάλωσα τώρα 27 χρονών,παιδί χωρισμενων γονιών. Και παντα λεω οτι η οικογενεια μου πεθανε οταν οι γονεις μου χωρισαν.

Όμως δε θα πω ότι μεγάλωσα δύσκολα γιατί ήταν παρόντες και οι 2 μου γονείς. Με ένα πατέρα να εκτελεί τις υποχρεώσεις του με ευλάβεια αλλα ταυτοχρονα ενας σιωπηλος θεατης και με μια μη-ΤΕΡΑ να θεωρεί ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι τι θα πει ο κόσμος. Στα 15 μου ξεκίνησα δουλειά για να είμαι ανεξάρτητη και από τότε δε ξανά ζήτησα λεφτά.

Δε λέω ήμουν δύσκολο παιδί αλλά πάντα σιωπηλό να υπομενω και να αντέχω κάθε φωνή, κάθε ξύλο απο τη μανα μου. Πάντα πίστευε ακόμα και σήμερα ότι ειναι το θύμα και όχι ο θύτης.

Τα χρόνια πέρασαν, εγώ μεγάλωσα οι γονείς μου ξανά έφτιαξαν τη ζωή τους. 1παιδι ο πατέρας μου και άλλα 2 η μητέρα μου και ξανα χωρισμένοι.

Ενω πιστευω οτι η μανα μου δε μπορει να με βλαψει γιατι πλεον δε τη φοβαμαι αλλα τη λυπαμαι. Ειναι ομως πολλές φορές που λέω δεν αντέχω άλλο. Δεν μισώ άλλον άνθρωπο πιο πολύ από τη μη-ΤΕΡΑ μου.

Είχα φύγει πήγα για σπουδές, είχα ηρεμήσει, είχα βρει τον εαυτό μου. Αλλά γυρίζοντας πίσω βρέθηκα πάλι στο μηδέν να παλεύω με τους δαίμονες μου. Με τη μεγαλύτερη μου φοβία μη κάνω παιδιά και να είμαι σαν τη μάνα μου. Να μη βρίσκω λόγο να υπάρχω.

Μένω με τη μαμά μου ακομα και προσπαθώ όσο είμαι στο σπίτι, τα μικρά να μην έχουν τη ζωή που είχα εγώ. Με τα τόσα ψυχολογικά προβλήματα και με μια επιθυμία να βάλω τέλος στη ζωή μου γιατί όταν η ίδια σου η μάνα δε ξέρει να αγαπάει, δε ξέρει να σε αγαπάει αυτό πονάει, και ήταν μια ανάγκη που πάντα ειχα και οι λόγοι πολλοί.Κρατιέμαι όμως για τα μικρά γιατι αν φύγω αυτά θα πονάνε. Ζω ακόμα με μια ευχή… Τα παιδιά σας να τα αγαπάτε,να τα προσέχετε,να τα νιώθετε»

Γαλήνη

Απαντά η ψυχολόγος κυρία Γιούλη Μπαλίκου

Ο τρόπος που «αγαπάει» και δείχνει την αγάπη του ο καθένας μας, είναι διαφορετικός. Που σημαίνει ότι πολλές φορές αξιολογούμε τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας μόνο από τον τρόπο που εμείς θα θέλαμε να μας δείχνουν τα συναισθήματα τους. Δε γνωρίζω πως μεγάλωσε η μητέρα σας αλλά θα σας ήταν βοηθητικό να μιλούσατε μαζί της για την παιδική της ηλικία. Το πώς μεγαλώνουμε και τι «παίρνουμε» από την παιδική μας ηλικία, καθορίζει τη ζωή μας ως ενήλικες. Αν δεν υπάρξει κάποιος «αντισταθμιστικός» παράγοντας για να ισορροπήσει την κατάσταση-όπως θεραπεία σε ειδικό- συνεχίζουμε να λειτουργούμε στην καθημερινότητα μας ορμώμενοι από τα βιώματα μας. Η «αλήθεια» της μητέρας σας είναι λοιπόν, πολύ διαφορετική από τη δική σας. Αφήστε λίγο χώρο στο να εκφραστείτε και οι δύο, προσπαθώντας να μην επιρρίπτετε ευθύνες ώστε να μην αναλωθείτε σε δικαιολογίες.

Ακόμη κι όμως αν η μητέρα σας όπως λέτε δε σας αγάπησε ποτέ, μάθετε εσείς να αγαπάτε τον εαυτό σας για να μπορέσετε στη συνέχεια να δώσετε αγάπη στα παιδιά σας. Όλοι χρειαζόμαστε την αγάπη και κυρίως τη δικαιούμαστε. Γι αυτό και ο χαρακτηρισμός που δώσατε στον εαυτό σας ως «δύσκολο» παιδί, θα πρέπει να αναπροσαρμοστεί σε «δύσκολες» καταστάσεις που πιθανά βιώσατε. Σαφώς λοιπόν και δεν ήσασταν δύσκολο παιδί αλλά υπήρχε μία ίσως δυσλειτουργική επικοινωνία με τη μητέρα σας.

Χρησιμοποιήσατε επίσης, τη λέξη «σιωπηλό». ήσασταν ένα παιδί που όπως λέτε δε μιλούσατε. Και η αρχή θα μπορούσε να γίνει από αυτό ακριβώς το σημείο. Θα σας πρότεινα ωστόσο να μιλήσετε αρχικά σε κάποιον ειδικό.