Δεν υπάρχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες

Όλοι μας θα έχουμε γνωρίσει παιδιά με ειδικές ικανότητες και σίγουρα θα έχουμε αντιληφθεί το μεγαλείο της ψυχής τους και την όρεξη που έχουν για ζωή.

Ονομάζονται έτσι, γιατί δεν έχουν κάποιες ανάγκες αλλά πολυάριθμες και ξεχωριστές ικανότητες. Φυσικά, για να καταφέρουν να αναδείξουν τα ταλέντα και όλες τους τις δεξιότητες χρειάζονται τη βοήθειά μας.

Τη βοήθεια από έναν άγνωστο που αυτή θα είναι σίγουρα το να μην παραγκωνίζει τα δικαιώματά του αλλά να σέβεται, τη βοήθεια από την οικογένεια και την απόλυτη ανιδιοτελή αγάπη που πρέπει οπωσδήποτε να προσφέρει. Tη βοήθεια από το κράτος ώστε τα παιδιά αυτά να μη ζουν στο περιθώριο αλλά σε μία κοινωνία η οποία θα τα αποδέχεται γι’ αυτό που είναι, θα τα στηρίζει και θα τα βοηθά ώστε να εξελίσσονται, να βελτιώνονται και να αποκτούν όσα χρειάζονται. Και βέβαια τη βοήθεια του σχολείου ώστε να καθοδηγούνται σωστά και να τους παρέχεται ανθρωπιστική παιδεία και κατάλληλη μόρφωση.

Δυστυχώς όμως, τα παιδιά αυτά τις περισσότερες φορές γίνονται θύματα χλευασμού, γίνονται παιδιά με «ειδικές ανάγκες» δακτυλοδεικτούμενα μέσα στο περιβάλλον που μεγαλώνουν. Το κράτος παράλληλα, δεν παρέχει σε αυτά τις υποδομές που θα έπρεπε, ούτε καν τα δεδομένα, τα στοιχειώδη. Ακόμη, το σχολείο και η εκπαίδευση τα απομακρύνουν από το προαύλιο με τα υπόλοιπα παιδιά γιατί ο εξοπλισμός είναι ελλιπής και δυστυχώς δεν υπάρχουν κενές θέσεις γι’ αυτά. Εκπαιδευτικό προσωπικό για αυτά τα παιδιά υπάρχει αλλά δεν προσλαμβάνεται.  Γενικότερα, δε φαίνεται να έρχεται η «άσπρη μέρα» μαζί με την περιβόητη και ξακουστή ελπίδα. Πιθανώς να έρχεται με χελώνα από την Κίνα.

Ας σκεφτούμε βέβαια συλλογικά και τις δικές μας πράξεις απέναντι σε εκείνα τα παιδιά. Πώς αντιμετωπίζουμε όλοι εμείς οι απ’ έξω εκείνη την κατάσταση; Τίποτα δεν κάνουμε κι αυτή είναι η αλήθεια. Δυστυχώς. Το γεγονός αυτό «δεν άπτεται των αρμοδιοτήτων μας» και γυρνάμε την πλάτη μας, σαν παθητικά όντα δίχως καρδιά και φιλότιμο. Κατανόηση για εκείνο το παιδί, για εκείνη την οικογένεια δεν υπάρχει. Για εκείνη την ηρωίδα μάνα και τον πατέρα βράχο που παλεύουν καθημερινά μέσα στην οικονομική κρίση και τα εμπόδια που τους βάζει η πολιτεία αλλά και τις επιπρόσθετες τρικλοποδιές του συστήματος.

Τι να πει κανείς για την παιδεία της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Ναι, των Ελλήνων. Γιατί, οι άλλες χώρες στατιστικά είναι περισσότερο ανεπτυγμένες και περισσότερο ευαισθητοποιημένες απέναντι σε αυτά τα παιδιά. Και ναι, για εκείνες τις χώρες δεν αποτελούν κάποια εξαίρεση, κάποιο βάρος. Αποτελούν έναν πολίτη επιπλέον με τις ίδιες ευκαιρίες, τα ίδια δικαιώματα και ισάξια συμπεριφορά από την πολιτεία και τους οργανισμούς της σε αυτά. Γιατί εκεί υπάρχει σεβασμός για τον συνάνθρωπο.

Η παιδεία μας δε θα πρέπει να εστιάζει στην παροχή στείρας γνώσης αλλά στην γαλούχηση μας από την πιο μικρή κιόλας ηλικία με ηθικές αρχές και αληθινές ανθρωπιστικές γνώσεις. Ώστε να γίνουμε όμορφοι άνθρωποι, αλληλέγγυοι σε όσους μας έχουν ανάγκη. Άνθρωποι με σεβασμό και πραγματικό χαρακτήρα που θα κοιτούν το συλλογικό συμφέρον κι όχι το ατομικό. Μόνο τότε θα υπάρχει πρόοδος και ευαισθησία πάνω σε αυτό το θέμα. Είναι αλήθεια πως όλα τα επιτεύγματα του ανθρώπου εξαρτώνται άρρηκτα από την παιδεία μας.

Αν βοηθήσουμε εκείνα τα παιδιά που τόσο πολύ μας έχουν ανάγκη, αν τα εμπιστευτούμε, σίγουρα θα εκπλαγούμε από τις ειδικές τους ικανότητες.

Όλοι εμείς, όταν αντικρίζουμε το χαμόγελό τους, αντικρίζουμε κι έναν πιο όμορφο κόσμο γεμάτο αγάπη. Ανθρώπους με δύναμη, πυγμή, ταλέντο και πολύ ισχυρό χαρακτήρα που δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Ανθρώπους μαχητές που ξέρουν καλύτερα από εμάς, «τους φυσιολογικούς», την αξία της ζωής. Τη μεγάλη εκείνη αξία να έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις, να περπατάς, να ακούς, να μιλάς. Τη δυνατότητα να μπορείς να ζεις χωρίς να θέλεις κάποια βοήθεια, έστω και μικρή. Δυνατότητες που έχουν πολύ μεγάλη αξία για εκείνα αλλά λιγότερη για εμάς. Είναι καθήκον όλων να μη γυρίζουμε την πλάτη μας αλλά να πολεμάμε για εκείνα, να πολεμάμε για έναν πιο ευπρόσδεκτο και θετικό κόσμο.

Το χαμόγελό σας μόνο είναι διαφορετικό πάνω σε αυτόν τον κόσμο. Γιατί όταν εσείς χαμογελάτε, χαμογελάτε αληθινά κι όχι δήθεν,τυχαία,ψεύτικα. Χαμογελάτε με όλη σας την καρδιά, έτσι, που η ψυχή σας παίρνει μορφές οι οποίες μας αγκαλιάζουν και τρέφουν το μέσα μας με ανιδιοτελή κι αυθεντική αγάπη. Σας αγαπάμε ψυχούλες!

Συντάκτης: Ευαγγελία Μικέ
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή

Πηγή