Δεν είναι όλοι ικανοί να γίνουν γονείς

Η γονεϊκή ανικανότητα γίνεται ολοένα και πιο σύνηθες φαινόμενο στις μέρες μας. Οι περισσότεροι γίνονται γονείς κάποια στιγμή στη ζωή τους, ανεξάρτητα απ’ το αν το επιθυμούν πραγματικά ή αν το έχουν αποφασίσει και φυσικά ανεξάρτητα απ’ το αν είναι ικανοί να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί.

Ποιος ορίζει τη στιγμή και τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες κάποιος θεωρείται ικανός να τεκνοποιήσει; Όταν θα είναι συναισθηματικά ώριμος, ολοκληρωμένος σαν προσωπικότητα και συνειδητοποιημένος γι’ αυτήν την απόφαση, λένε. Όταν θα ‘χει ορθοποδήσει και σταθεροποιηθεί σε κάποιους τομείς της ζωής του, θα σας απαντήσω.

Το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, δεν είναι κάτι απλό. Δεν είναι παιχνίδι που θα το πάρεις, θα παίξεις, θα το χαρείς και θα το παρατήσεις μόλις το βαρεθείς. Δε θα μένει αδιατάρακτο απ’ αυτά που συμβαίνουν σ’ εσένα κι απ’ τις δικές σου επιλογές. Τα λάθη σου τα φορτώνεται κι εκείνο και το ακολουθούν στη μετέπειτα ζωή του.

Δε φέρνεις έναν άνθρωπο στον κόσμο για να κάνει, όσα δεν έκανες εσύ, ούτε για να έχεις κάποιον που να μπορείς να του επιβάλλεσαι και να τον χαλιναγωγείς. Επιπλέον, όλοι γνωρίζουμε λίγο-πολύ, αν στην παρούσα στιγμή είμαστε ικανοί να μεγαλώσουμε ένα παιδί, να του προσφέρουμε υλικά αγαθά κι άυλα, να του παρέχουμε τη φροντίδα και την προσοχή που του αρμόζει. Δεν έχουμε το δικαίωμα να του στερήσουμε τα παραπάνω.

Η κοινωνία κι η εκκλησία μας έχουν πάρει τ’ αυτιά καταδικάζοντας την έκτρωση. Έγκλημα σου λέει! Δεν είναι έγκλημα για την κοινωνία όλες εκείνες οι αγνές ψυχές που παραμελούνται, εκείνες που γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης και κακοποίησης; Δεν είναι έγκλημα όλα εκείνα τα παιδιά που στερούνται του ενός εκ των δύο γονέων, επειδή οι άνθρωποι που τα έφεραν στον κόσμο δεν ήξεραν ποιον είχαν πλάι τους; -Ή καλύτερα ποιον έτυχε να έχουν πλάι τους εκείνο το βράδυ.-

Δεν είναι αμαρτία να βιώνει ένα παιδί καθημερινά καταστάσεις βίας -όχι απαραίτητα σωματικής-, επειδή οι δήθεν γονείς δε σκέφτηκαν ότι το περιβάλλον στο οποίο θα φέρουν το παιδί τους δεν είναι υγιές; Δεν είναι κρίμα να εκτίθενται τα παιδιά σε αμέτρητους κινδύνους, εξαιτίας της ανευθυνότητας και της αδιαφορίας των γονέων;

Δεν είναι άδικο να κατηγορούνται εκείνα για όλα αυτά που οι αυτοαποκαλούμενοι γονείς δεν πρόλαβαν να κάνουν, γιατί τα έφεραν στον κόσμο σε μικρή ηλικία; Ούτε σιωπηλά δεν μπορούν να υφίστανται, πόσο μάλλον να εκδηλώνονται τέτοιες κατηγορίες. Δε φυτρώνουν τα παιδιά!

Οι επιπόλαιες αποφάσεις κι ο συμβιβασμός με τα πρότυπα της κοινωνίας παίζουν με τη ζωή των ανθρώπων. Εμφανίζεται λοιπόν, ακόμη κι εδώ, η έλλειψη παιδείας. Δε μάθαμε να προφυλασσόμαστε, αλλά και στη διαχείριση μιας κατάστασης δεν είμαστε ικανοί ν’ αποφασίσουμε ορθά. Κρίνουμε τους άλλους, τον εαυτό μας, όμως αδυνατούμε να τον αξιολογήσουμε και να καταδείξουμε την ενδεχόμενη ανικανότητά του στην προκείμενη περίπτωση.

Ας δεχθούμε εκείνους που από επιλογή δεν τεκνοποιούν. Ίσως και να χρειάζεται να τους συγχαρούμε που αναγνωρίζουν και παραδέχονται πως δε θέλουν ένα παιδί, ή πως δεν είναι ικανοί να το αναθρέψουν, κι ακριβώς γι’ αυτό δεν επιδιώκουν να το φέρουν στον κόσμο. Ναι, να τους συγχαρούμε, γιατί επιλέγουν το σωστό κατ’ εκείνους σε μια κοινωνία, που όποιος δεν ακολουθεί τα πρότυπά της, τον αποδοκιμάζει.

Φυσικά, δεν είναι όλοι ικανοί να γίνουν γονείς. Δεν έχουν όλοι αυτήν την ανάγκη, ούτε άμετρη αγάπη να δώσουν. Δε χτυπάει σε όλους το βιολογικό ρολόι, ούτε εμφανίζουν στον ίδιο βαθμό το μητρικό και το πατρικό ένστικτο αντίστοιχα. Δεν είναι άπαντες αρκετά ώριμοι. Οι περισσότεροι δε συνειδητοποιούν το μέγεθος της ευθύνης κι ακριβώς γι’ αυτό κάνουν παιδιά. Αν καταλάβαιναν πόσο δύσκολα εξελίσσεται το μεγαλύτερο θαύμα της φύσης, δε θα ‘καναν.

Συνεπώς, δε θα υπήρχαν γύρω μας τόσοι άνθρωποι δυστυχισμένοι, εξαιτίας των λαθών των γονιών τους κι οικογενειών διαλυμένων. Το κακό θα ‘ταν πολύ μικρότερο, αν σκεφτόμασταν στο σύνολό μας λίγο πιο βαθιά, αν μπορούσαμε να δούμε τα οφθαλμοφανή για να προλάβουμε αυτές τις καταστάσεις.

Δεν είναι τυχαίο που κάποιοι απ’ όσους αξιώθηκαν να κάνουν παιδιά ισχυρίζονται ότι είναι η πιο όμορφη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου. Φαντάζομαι πως έτσι θα ‘ναι! Φέρνεις στον κόσμο έναν άνθρωπο, ένα πλάσμα μοναδικό. Η φύση ξετυλίγεται, παίρνει σάρκα κι οστά μπροστά στα μάτια σου, κατά τη διάρκεια της γέννησης.

Ο άνθρωπος αυτός θα μεγαλώσει, θα είναι ένα ον ελεύθερο, θα ζήσει, θα κάνει τις δικές του επιλογές και θα φορτωθεί, όταν χρειαστεί, τα δικά του και μόνο, λάθη. Θα χαρεί μια υπέροχη ζωή που του την πρόσφεραν οι γονείς του, μέχρι να ‘ρθει η στιγμή που θα μπορέσει να διεκδικήσει τη ζωή που θέλει μόνος του.

Δυστυχώς, είναι πολλοί που δεν έχουν συνειδητοποιήσει τα παραπάνω. Κι ακόμη χειρότερα, είναι οι ίδιοι που σπεύδουν να κάνουν παιδιά.

Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Σουργιά: Νάννου Αναστασία.

Πηγή