Δεν έπρεπε να εγκαταλείψεις ποτέ την Πηνελόπη σου, Οδυσσέα…
Της Στεύης Τσούτση.
Κάθεται σε ένα μικρό μπαλκόνι και κοιτά τη θάλασσα.
Στρίβει τσιγάρο και το ανάβει, ξεχνώντας πως ήδη έχει ένα αναμμένο να τον περιμένει στο τασάκι.
Δεν το θυμάται γιατί απλούστατα δεν είναι εκεί.
Ταξιδεύει μεσοπέλαγα.
Καπετάνιος που αρμενίζει στη δική του θάλασσα. Που παλεύει σε δικά του θεόρατα κύματα.
Σκέψεων, απογοητεύσεων, επιθυμιών κι ατέλειωτης αναμονής.
Σκληρός κριτής του εαυτού του, ξέρει πολύ καλά πως όλα είναι δικό του φταίξιμο.
Εκείνος έφερε τη ζωή του ως εδώ. Εκείνος έφτιαξε τη φουρτούνα του και παλεύει στα θεριά της.
Πόσους ανθρώπους πλήγωσε για να φτάσει ως εδώ; Πόσους άφησε πίσω του, αδυνατώντας να τους πάρει μαζί;
Λάθος επιλογές, λάθος κριτήρια…
Μα πάνω από όλα λάθος αυτός.
Κάποτε του είπαν πως μπορούσε να τα έχει όλα, αρκεί να το θελήσει.
Και το θέλησε. Και τα διεκδίκησε.
Το μόνο που δεν του είπαν, το μόνο που δεν υπολόγισε ποτέ, είναι πως όποιος τα θέλει όλα, κινδυνεύει και να τα χάσει όλα.
Κι αν του το είπαν, το ξέχασε.
Κι αν κάποτε το θυμήθηκε, το πήρε αψήφιστα και πόνταρε στην τύχη του. Κι εκείνη δεν του χαμογέλασε.
Χαμένος…
Κυριολεκτικά, μεταφορικά, συνειδητά κι ασυνείδητα.
Ολότελα χαμένος.
Του είπαν πως το παιδί θα το βλέπει γιορτές και σαββατοκύριακα. Κι από αυτά, όχι όλα.
Του είπαν πως εκείνος έφταιγε. Του το πέταξαν σα φτυσιά στα μούτρα.
Και το χειρότερο από όλα, αυτό που πόνεσε όσο τίποτα, ήταν πως είχαν δίκιο.
Εκείνος τα τίναξε στον αέρα.
Για τα μάτια της. Τα μαλλιά της.
Για έναν έρωτα που δεν έγραφε πάνω το όνομα του, μήτε εκείνο της γυναίκας του. Μα που τον διεκδίκησε λες και δεν υπήρχε αύριο.
Κι όντως δεν υπήρχε.
Τη διεκδίκησε και την έκανε δική του. Αγνόησε γάμους και στεφανοχάρτια. Και μες την τρέλα του, αγνόησε και εκείνη και το παιδί.
Τους εγκατέλειψε, τους πλήγωσε.
Έχασε εκείνους και τον εαυτό του, παρασυρμένος από ένα πάθος που ποτέ δεν πίστεψε πως είχε.
Ένα πάθος που τον εγκατέλειψε μαζί με εκείνη. Σαν κουρτίνα που του έκλεινε τα μάτια και ξαφνικά τραβήχτηκε. Και είδε. Και κατάλαβε. Μα ήταν αργά.
Δεν μπορούσε να γυρίσε πίσω. Το ήξερε καλά. Την ήξερε…
Δε θα τον δεχόταν. Είχε πληγώσει την περηφάνεια της, μα πάνω από όλους το παιδί τους. Κι εκείνη, πρώτα μάνα και μετά γυναίκα, δεν του το συγχωρούσε.
Ούτε κι εκείνος του το συγχωρούσε.
Κι έτσι απόμενε να μετριέται με τα θεριά μέσα του. Να μετανιώνει και να μετανιώνει.
Δεν άξιζε.
Δεν άξιζε να διαλύσει το βουλιάξει το καράβι του για μια σειρήνα, όσο όμορφο κι αν ήταν το τραγούδι της.
Δεν άξιζε να απαρνηθεί την Ιθάκη του, να προδώσει την Πηνελόπη.
Μα πάνω από όλα το παιδί. Για εκείνο τόσες θυσίες σβήστηκαν μονοκοντυλιά. Τόσοι κόποι, τόσα ξενύχτια. Με ένα λάθος διαγράφηκαν. Ή μήπως όχι; Μήπως είχε ελπίδα να ξαναγίνει ο πατέρας του; Το πρότυπο του;
Την είχε την ελπίδα. Αυτή τον κρατούσε ακόμη στα πόδια του.
Ίσως με τον καιρό.
Οι πληγές θέλουν χρόνο. Και η εμπιστοσύνη το ίδιο.
Ίσως κάποτε να την κέρδιζε ξανά την εμπιστοσύνη τους. Ίσως να έπαιρνε άφεση κι από τους δυο τους. Γιατί κι εκείνης τη συγχώρεση την ήθελε. Όχι από εγωισμό, μα από αγάπη. Γιατί την αγαπούσε κι ας το κατάλαβε αργά.
Γιατί οι διαολεμένοι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν την αξία μόνο όταν τη χάσουν. Και ή τα βάζουν με την πάρτη τους για τις επιλογές που έκαναν ή θρηνούν τη χαμένη τους αγάπη. Όπως αυτός έκλαιγε για την Πηνελόπη του.
Κι αν τα κεντήδια της δεν είχαν πάνω πλέον το όνομα του, εκείνος θα περίμενε. Δεν είχε, άλλωστε, τίποτα άλλο να περιμένει πέρα από αυτό: Την επιστροφή στην Ιθάκη που από κεφαλιού του έχασε…
Ολες οι Ειδήσεις
- Δολοφονία Λυγγερίδη: Συγκλονίζουν οι αποκαλυπτικοί διάλογοι των χούλιγκαν στη δολοφονική επίθεση εναντίον του αστυνομικού
- Κ. Μητσοτάκης: Live η ομιλία του πρωθυπουργού στην παρουσίαση του προγράμματος «ΑΙΓΙΣ»
- Εκτός Ευρωεκλογών οι Σπαρτιάτες – «Κόπηκαν» από τον Άρειο Πάγο – Ποια άλλα κόμματα μένουν εκτός
- Βουλή: Καρέ καρέ η στιγμή της επίθεσης – Στην Ευελπίδων αναμένεται να οδηγηθεί ο Φλώρος, με κάταγμα στη μύτη ο Γραμμένος
- Βγήκε στην τηλεόραση και τα είπε έξω από τα δόντια ο Καλλιάνος – «Το καλό παιδί τελείωσε»
- Ευρυδίκη Βαλαβάνη: «Φοβάμαι πολύ τα πουλıά»
- Βίκυ Φλέσσα: «Τα παιδιά στα Τέμπη τα σκοτώσαμε όλοι μαζί»
- Τζένη Μπότση: «Έκανα μεγάλο αγώνα να αποκτήσω αυτό το παιδί. Είμαι πολύ περήφανη που είμαι μάνα»