Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό σου

Κατά καιρούς μας πιάνει ένα κόμπλεξ, μια ανασφάλεια, μια μίρλα, μια μιζέρια και πολλά άλλα μαζί που απορρέουν όλα από το ίδιο πράγμα.

Από το σύνδρομο κατωτερότητας. Αυτό το σύνδρομο, άπαξ και εμφανιστεί, είναι πολύ δύσκολο έως και ακατόρθωτο να εξαφανιστεί. Η βασική αιτία της ύπαρξης του είναι μια, Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ.

Οπότε βήμα ένα, και ίσως και το σημαντικότερο, να μην συγκρίνεις. Εγώ, εσύ, αυτός (και μπορώ να το κλείνω και στα έξι πρόσωπα) είμαστε άνθρωποι που έχουμε τελείως διαφορετικές βάσεις, εμπειρίες, εικόνες, μυρωδιές και ως συνέπεια θα χαράξουμε και διαφορετικούς δρόμους.

Άλλοι στην ζωή τους έχουν σταθεί πιο τυχεροί σε κάποια πράγματα, καθώς μπορεί και να έχουν βρεθεί σε πιο πρόσφορο έδαφος. Άλλοι πάλι, θα αναγκαστούν να ωριμάσουν λίγο νωρίτερα, να παλέψουν λίγο περισσότερο(έως και πολύ) αλλά θα χαράξουν μια ολόδική τους διαδρομή. Τίποτα δεν θα τους έχει χαριστεί.

Βήμα δεύτερο, κατάλαβε επιτέλους πως το που μένεις, το που σπουδάζεις, το αν σπουδάζεις, το τι λεφτά βγάζεις, δεν λένε τίποτα για σένα και για το ποιος είσαι. Αυτό που είσαι το δείχνεις κάθε μέρα στον δρόμο που περπατάς, στις συναναστροφές σου, στο πως φέρεσαι στην κυρία ή στον κύριο που θα σε σπρώξει καταλάθος στο λεωφορείο. Έπειτα, ακόμα και αν δεν παίρνεις λεωφορείο και είσαι από τους τυχερούς που οδηγούν, το ποιος είσαι, φαίνεται στο πως θα μιλήσεις στον κύριο και μάλλον αλλοδαπό, που θα έρθει στο φανάρι να σου ζητήσει να σου καθαρίσει τα τζάμια. Η άρνηση σε μια προσφορά, δεν χρειάζεται να είναι και αγενής.

Να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου και όχι η προσπάθεια να μιμηθείς κάτι ή κάποιον.Το ποιος είσαι φαίνεται και στον τρόπο που θυμώνεις, στον τρόπο που γελάς. Όσο και αν μπερδεύεσαι και νομίζεις πως αυτά που φοράς λένε πολλά για σένα. Αυτά που φοράς και αυτά που φοράω, λένε το πόσο επηρεάζεσαι από τη μάζα, τις τάσεις, τα χαζοπεριοδικά, όλο αυτό το δήθεν, του να «φαίνεσαι και ας μην είσαι.» Να φαίνεσαι cool, να φαίνεσαι τρομερά μοναδικός, τρομερά εσύ. Το τελευταίο και πανάκριβο κινητό (δίχως μονάδες μέσα), το σούπερ σπορ αμάξι (που όμως κυκλοφορείς μια με δυο φορές τον μήνα καθώς παίρνεις το γνωστό μικρό αμαξάκι πλέον), το τουμπανιασμένο σώμα (και ας μην έχεις τρέξει ποτέ σε χώμα ή σε βουνό)… όλα αυτά για να ξεχωρίσεις, να διαφέρεις και τελικά βλέπεις πως αυτό που θες τόσο απεγνωσμένα πολύ είναι να σε αποδεχτούν και να μην σε απορρίψουν.

Βήμα τέταρτο, κατάλαβε πως δεν χρειάζεσαι έγκριση από κανέναν για να νιώσεις ότι αξίζεις. Εσύ ο ίδιος εγκρίνεις και απορρίπτεις. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό σου. Ακόμη και αυτός που σου λέει πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι, στο λέει επειδή αυτός κάποτε δεν μπόρεσε. Είσαι ήδη αρκετός, τώρα, αυτή τη στιγμή. Ακόμη και άνεργος, με ή χωρίς σπουδές, χωρίς χρήματα μα με μπόλικο μυαλό και καρδιά, είσαι τόσο αληθινός. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, είναι να επενδύσεις στον εαυτό σου, στο προσωπικό σου κεφάλαιο, ακόμα και το βιβλίο που διαβάζεις, η μουσική που ακούς, οι ταινίες που βλέπεις, όλα αυτά σε δημιουργούν. Κάθε μέρα, κάθε νέα εικόνα που μπαίνει στο κεφάλι σου, σε κάνει πιο ισχυρό και σε προετοιμάζει καλύτερα για το αύριο.

Τέλος συνειδητοποίησε επιτέλους πως δεν υπάρχει τέλειο, αυτό είναι «φτιαχτό», είναι ένα δημιούργημα της εποχής. Υπάρχει όμως η βελτίωση και η εξέλιξη, η σταδιακή αποδοχή του εαυτού σου, που θα σε κάνει καλύτερο και πιο χρήσιμο για την κοινωνία.

Γράφει η Ορνέλα Πιριου.

Πηγή