Δέκα λόγοι που ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, είναι ο πιο δυνατός και εξελίξιμος ηθοποιός της γενιάς του

του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου

Δέκα λόγοι που μπορεί να του χαρίσουν το Όσκαρ για τον Λύκο της Wall Street.

– Για να μην πελαγώσουμε στις παράπλευρες λεπτομέρειες, είναι καλός ηθοποιός. Ήταν καλός από μικρός και συνεχίζει να εξελίσσεται. Το κοινό του τον παρακολουθεί, τον ακολουθεί, τον αγαπάει, και προστίθενται κι άλλοι, χωρίς απώλειες στο δρόμο. Το μαλακό του πρόσωπο συχνά διχάζει, αλλά δεν το μοστράρει χωρίς λόγο, ή σε ταινίες όπου απουσιάζει ο χαρακτήρας στους ρόλους του. Και δεν έχει καταφύγει στο δεκανίκι του υπερήρωα, ή του δανεικού χαρακτήρα, όπως έχουν κάνει, μετά και τον Παγκόσμιο Πόλεμο Ζ με τον Μπραντ Πιτ, όλοι μα όλοι οι υπολογίσιμοι.

– Κατόρθωσε, με τη βοήθεια της τύχης φυσικά, να γίνει είδωλο όχι με ένα εποχιακό έπος, όπως η Χαραυγή, ή ένα μοδάτο πυροτέχνημα, όπως το Grease, αλλά με ένα ολοκληρωμένο πολυοσκαρικό μελόδραμα, που πήρε διαστάσεις φαινομένου, χωρίς να είναι κόμικ, sequel, ή εφετζίδικο, νεανικό, ή κωμικό εργάκι. Και να φανταστείτε πως στον Τιτανικό ήταν ελαφρώς λάθος για το ρόλο απέναντι στην Κέϊτ Γουίνσλετ, αλλά και στο ύφος της περιόδου, χωρίς να φταίει εκείνος.

– Αντί να βουλιάξει μετά τον Τιτανικό, έκανε ένα διάλειμμα και ανέκτησε τον περίφημο έλεγχο της καριέρας του χωρίς προβλήματα. Μια ασήμαντη ταινιούλα, το Don’s Plum, που γύρισε περίπου στο φιλικό, γύρω στο 1996, και δεν ήθελε με τίποτε να παιχτεί στις ΗΠΑ, κατάφερε να την μπλοκάρει και τελικά προβλήθηκε ανεπαίσθητα εκτός συνόρων.

– Χειρίστηκε αξιοπρεπώς την απουσία του από την πεντάδα των ερμηνειών στην απονομή του 1998, παρά το νεαρόν της ηλικίας του και παρότι ο Τιτανικός είχε 14 συνολικά υποψηφιότητες. Γενικότερα, έχει αντιμετωπίσει με ευγένεια και αθλητική στωικότητα την χασογκολιά του στα βραβεία, χωρίς να επιδείξει εμπάθεια ή πικρία.

– Ανέρρωσε ταχέως από τις αλήτικες μέρες της γαϊδουρεφηβείας του. Ίσως γιατί δεν κυνηγούσε ουσίες αλλά γυναίκες- η παλιοπαρέα του, άλλωστε, είχε το όνομα Pussy Posse.

– Προσέξτε τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχει συνεργαστεί: Κάμερον, Ίστγουντ, Ταραντίνο, Σκορσέζε, Σπίλμπεργκ, Νόλαν, Μπόϊλ, Σκοτ, Μέντες, Λούρμαν, Άλεν. Η αφρόκρεμα. Αν είναι να μάθεις, ας μάθεις από τους καλύτερους. Και δεν είναι μόνο σοβαρός και αγέλαστος στους ρόλους του. Στο Celebrity ήταν φοβερά αυτοσαρκαστικός και η σκηνή με τα καλώδια στον Λύκο ήταν παραληρηματικά αστεία, χάρις και σε αυτόν. Με εξαίρεση την Ανιέσκα Χόλαντ, δεν έχει τολμήσει με μη αγγλόφωνους (ο Λάσε Χάλστρομ δεν πιάνεται), αλλά δεν είναι και υποχρεωτικό να το κάνει- αν ζούσε στα 70ς, όλο και κάποιος Γκοντάρ ή Μπερτολούτσι θα του προέκυπτε. Μετά τον Ντε Νίρο, ο Σκορσέζε βρήκε τον άνθρωπο του, και μάλιστα δήλωσε πως ο Ντι Κάπριο είναι ο μόνος που τον εμπνέει να συνεχίζει να γυρίζει ταινίες.

– Αν και παίζει σε ταινίες που υπογράφουν σκηνοθέτες με όραμα, και πολλές φορές θα περίμενε κανείς να κυκλοφορήσει η φήμη πως έκανε σημαντικό σκόντο στην αμοιβή του για να μην παρακωλύσει τον προϋπολογισμό, δεν έχει ακουστεί κάτι τέτοιο. Και δεν κατηγορήθηκε ποτέ πως εκείνος τα έπιασε χοντρά με τις συμφωνίες που έκανε, ενώ η παραγωγή μπήκε μέσα και η ταινία ζημιώθηκε. Και αυτό, διότι η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει, έχουν πάει περίφημα στο box office. Ακόμη και το ιδιοσυγκρασιακό Τζάνγκο, ή και δύσκολα projects, όπως το Inception, που θριάμβευσε.

– Γι’ αυτό δεν πέφτει εύκολα από τα 20 εκατομμύρια δολάρια ανά ταινία, ποσόν που αυξάνεται με τα ποσοστά του από την παραγωγή. Λόγω του αλάνθαστου “ιστορικού” του, παραμένει ο πρώτος σε επιλογή στη γενιά του, και διαβάζει σενάρια πριν προλάβουν να κιτρινίσουν από την ατελέσφορη γύρα, ή να λερωθούν από τους καφέδες και τις δαχτυλιές των συναδέλφων του.

– Δεν έχει ιστορικό κακής συμπεριφοράς προς τους συναδέλφους και τους συνεργάτες του. Το αντίθετο, λέγεται πως είναι ένας τρυφερός και ευγενικός τύπος, που δεν του λείπει το χιούμορ και διακρίνεται για την πίστη και την σταθερότητα του. Τον έχω συναντήσει προσωπικά δύο φορές σε διάστημα 16 χρόνων, και έχω, έστω και στο ελάχιστο χρόνο που μας δίνεται κάθε φορά, οργανωμένη σκέψη, αμεσότητα στην επαφή και φιλική συμπεριφορά, που ξεπερνά τον στεγνό επαγγελματισμό. Ξέρει τι λέει, και δεν είναι αναξιοπρεπώς χαριτωμένος.

– Δεν έχει λασπωθεί από την ηθικολογική λογική των tabloids, με γάμους, διατροφές και διαζύγια. Εργένης είναι, ότι νομίζει κάνει, λογαριασμό δεν δίνει σε κανέναν, παιδιά-σκυλιά δεν έχει στο κεφάλι του, δεν απλώνει τα προσωπικά του σαν μπουγάδα στα περίπτερα, και η στρατιά των μοντέλων που έχουν φιγουράρει στο πλευρό του δεν τον έχουν βλάψει. Μάλλον έχουν καλλιεργήσει τη φήμη του χαλαρού-μποέμ-λάτρη του ωραίου.

– Είναι πολιτικά ορθός. Και σωστός, διότι δεν έχει σκορπίσει το ενδιαφέρον του σε πολλούς ευγενικούς σκοπούς. Πράσινος και οικολογικός, με ένα ντοκιμαντέρ, την 11η Ώρα, να τεκμηριώνει τα επιχειρήματα του, και προσεγμένες κινήσεις, που δίνουν την εντύπωση του ψύχραιμου διαβασμένου.

Πηγή