Αύριο πρέπει να ψηφίσουμε για τα παιδιά μας…

Της Στεύης Τσούτση.

Αύριο το πρωί θ’ ανοίξουν οι κάλπες. Όλη η χώρα θα παρελάσει μπροστά τους, εκπληρώνοντας το εκλογικό της δικαίωμα.
Δημοκρατία. Μεγάλη κουβέντα, αλλά επίσημα δημοκρατία.
Λιγότερες από 24 ώρες έχουν μείνει. Ο αναβρασμός  έχει χτυπήσει κόκκινο, οι υποψήφιοι βομβαρδίζουν τα κινητά μας και τα social media, καθώς δεν επιτρέπεται να βομβαρδίσουν τις τηλεοράσεις παραμονή των εκλογών. Κι εμείς απομένουμε να προβληματιζόμαστε.
Τι  θα ψηφίσουμε;
Έλα ντε…
Μια επιλογή με σημασία. Που μπορεί πολλοί να την παίρνουν αψήφιστα αλλά κάνουν λάθος.
Καθόμαστε και διαβάζουμε όλους τους πολιτικούς λόγους, τις βαρύγδουπες δηλώσεις και το πρόγραμμα του κάθε κόμματος. Και βρισκόμαστε μπλεγμένοι σε ένα κουβάρι υποσχέσεων, λαϊκισμών, ανεδαφικών σχεδίων και ψεμάτων. Που μπορεί να βγάζουν μάτι, αλλά μάλλον σαν λαός δε φημιζόμαστε για τη νοημοσύνη μας.
Για τη μνήμη μας πάντως είναι σίγουρο πως δε φημιζόμαστε.
 Χρυσόψαρα. Κι ενίοτε και χάνοι .
Περαστικά μας.
Καταρχάς δεν υπάρχει κάποιος ηγέτης για να εμπιστευτούμε.
Υπάρχουν ατάλαντοι μίμοι που παρά τις ώρες μπροστά στον καθρέφτη, μόνο κακέκτυπα παλιών ηγετών μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε.
Υπάρχουν θρασείς, που ενώ μας έφεραν σε αυτή τη θέση, ζητούν να τους εμπιστευτούμε ξανά για να μας σώσουν.
Ειλικρινά για γέλια… Και για κλάματα. Κυρίως αυτά…
Υπάρχουν φιλόδοξοι βεζίρηδες που γυρεύουν εδώ και χρόνια να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
Ακραίοι λαϊκιστές, άνθρωποι που μπέρδεψαν την τηλεθέαση με το κοινό καλό κι αποφάσισαν να μετατρέψουν τις ακροαματικότητες σε ποσοστά στη Βουλή.
Υπάρχουν κι εκείνοι με τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις περί πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας. Εκείνοι με το προστατευτικό μαξιλαράκι του «Δε θα γίνω ποτέ κυβέρνηση»…
Κι εκεί που παλιότερα μιλούσαμε μόνο για την πρωτιά, ξαφνικά απέκτησε ουσία και το τρίτο κόμμα. Κι όχι μόνο.
Εθνική συνεργασία, αλληλεγγύη και στήριξη.
Όσο μπορούν να αλληλοσπαραχτούν  οι μεγαλοκαρχαρίες μεταξύ τους.
Συγνώμη, αλληλοστηριχθούν ήθελα να πω…
Κι απομείναμε εμείς. Να μετράμε τις ώρες και να μην ξέρουμε τι στα κομμάτια θα ρίξουμε στην κάλπη.
Να μην ξέρουμε, εδώ που φτάσαμε, αν η Σκύλλα θα είναι καλύτερη από τη Χάρυβδη. Κι αν αλήθεια τη Δευτέρα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Γιατί αν καθίσουμε να δώσουμε βάση σε όλη αυτή την καταστροφολογία των τελευταίων ημερών, μάλλον κινδυνεύουμε να συμβεί κι αυτό.
«Φταίει το ζαβό το ριζικό μας, φταίει ο Θεός που μας μισεί. Φταίει το κεφάλι το κακό μας, μα πάνω από όλα φταις εσύ…»
Κι εγώ… κι εσύ κι όλοι μας.
Αύριο ψηφίζουμε για μας κι όχι για αυτούς. Με νου καθαρό, συνείδηση, σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
Και δεν ψηφίζουμε Εθνοσωτήρες. Δεν υπάρχουν τέτοιοι. Ίσως να υπήρξαν κάποτε και να τους σκότωσαν στο Ναύπλιο ή να τους στρίμωξαν σε κάποιο γαλλικό σταθμό τρένου. Ή πάλι να πέθαναν εξόριστοι…
Ο στυλοβάτης της χώρας μας, είμαστε εμείς. Εμείς που έχουμε δουλέψει έστω και μια μέρα στη ζωή μας, έχουμε μάθει τι σημαίνουν κρατήσεις, φόροι, εισφορές. Τι σημαίνει να ξεμένεις από λεφτά στην αρχή κιόλας του μήνα.
Εμείς που έχουμε μνήμη και δε δεχόμαστε την κοροϊδία.
Την πολυτέλεια των άλλων στην πλάτη τη δική μας.
Είμαστε η μεσαία τάξη που σε λίγο δε θα υπάρχει. Γιατί κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό με την ανοχή μας.
Η δύναμη της πραγματικής Δημοκρατίας είναι ο λαός. Έτσι την εμπνεύστηκαν οι αρχαίοι Έλληνες κι έτσι πρέπει να είναι. Κι εμείς αύριο έχουμε τη δύναμη.
Να υψώσουμε τη φωνή μας και να μεταφέρουμε ένα μήνυμα. Συνειδητοποιημένο και υπεύθυνο.
Ανεξάρτητα με το τι θέλει ο καθένας μας να πει, ο λόγος και η ψήφος είναι σημαντικά.
Ψηφίστε όπου σας πάει η καρδιά σας. Απαλλαγμένοι από οικογενειακούς χρωματισμούς που θυμίζουν μια παλιά Ελλάδα και που μπορεί να μη σημαίνουν πλέον τίποτα. Ψηφίστε με τη συνείδηση και τη λογική σας.
Μα πάνω από όλα ψηφίστε για τα παιδιά σας. Που ξεχειμώνιασαν σε ένα σχολείο δίχως τζάμια κι ένα σπίτι δίχως πετρέλαιο. Που φορούν παπούτσια ένα νούμερο μικρότερα γιατί δεν υπήρχε περίσσευμα αυτό το μήνα.
Οι στυλοβάτες της χώρας είμαστε εμείς. Κι εμείς θα υπάρχουμε και τη Δευτέρα. Ανεξάρτητα των θρόνων και των αξιωμάτων, εμείς θα σηκωθούμε και θα πάμε για δουλειά. Όσοι δηλαδή έχουμε, γιατί οι υπόλοιποι απλά θα ξαμοληθούμε στο δρόμο ψάχνοντας. Αλλά να βγούμε έξω με το κεφάλι ψηλά. Σαν άνθρωποι περήφανοι για τις αποφάσεις τους και σωστοί πολίτες. Που ψήφισαν δίχως πάθη, αυτό που τους υπαγόρευσε το μέσα τους.
Με μπέσα που λέγανε οι παλιοί, η οποία κάπου ξεχάστηκε στα ευρωπαϊκά σταυροδρόμια που χαθήκαμε.

διαφορετικό