Αν ποτέ έκανα παιδί, θα ήθελα να είναι κορίτσι

Είμαι από τις γυναίκες που θα ήθελαν πολύ ένα παιδί αν και ποτέ δεν τα κατάφεραν.Μετά μια πολύ επώδυνη-ψυχολογικά-αποβολή θεώρησα πως ήταν αργά για κάτι τέτοιο, μένοντας πάντα να θαυμάζω εκείνες που το κατάφεραν ακόμα και σε «προχωρημένη» ηλικία.

Συχνά περνάνε χαζο-ρομαντικά σενάρια από το μυαλό μου, τύπου τι θα μου ταίριαζε. Κοριτσάκι η αγοράκι; Με βλέπω σε δωμάτια γαλάζια και ροζ να τακτοποιώ διάφορα αντικείμενα γεμάτα τρυφερότητα, προσδοκίες και γλύκα.

Πολλές φορές το σενάριο φτάνει σε μελλοντικές ιστορίες, τύπου να γνωρίζω την κοπέλα του 15χρονου γιου μου, ή το αγόρι της έφηβης κόρης μου. Και κάπου εκεί κολλάω.

Γυρνάω πίσω στο δικό μου «έφηβο» παρελθόν και θυμάμαι αντίστοιχες ιστορίες δικές μου.

Τον μπαμπά να ψιλο-κατασκοπεύει με ποιόν βγήκα κι πότε γύρισα. Την μαμά να μου μαθαίνει »τι είναι το σεξ» από τα 13. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα σπίτι που δεν υπήρχαν μυστικά, αμαρτωλές σκέψεις, »πίσω κείμενα» και μικρά γράμματα σε ότι αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις.

Ήταν όλα καθαρά και ανοιχτά στα μάτια μου.

Έχω, λοιπόν, την αίσθηση πως αν ποτέ έκανα παιδί, ενδόμυχα θα ήθελα να είναι κορίτσι.

Όχι για να πηγαίνουμε μαζί για ψώνια. Όχι για να φτιάχνουμε μαζί τα μαλλιά κι τα νύχια μας η να κουτσομπολεύουμε αρρενωπούς stars στην τηλεόραση. Θα ήθελα να έχω κορίτσι για να του μάθω να είναι ανεξάρτητη. Να σκέφτεται πρώτα τον εαυτό της και τι είναι καλό για αυτήν.

Θα ήθελα να την είχα αγκαλιά και να της έλεγα να έχει μεγάλες προσδοκίες. Να είναι φιλόδοξη. Να φτιάξει γύρω της έναν κύκλο από φίλες που θα την στηρίζουν, και θα την θαυμάζουν για όσα θέλει να πετύχει, γιατί και αυτές θα σκέφτονται σαν εκείνη γιατί ο χαρακτήρας μας πλάθεται από αυτούς που έχουμε δίπλα μας. Να μην έχει «όρια» στην επαγγελματική της σταδιοδρομία. Να ταξιδέψει. Να γνωρίσει ανθρώπους διαφορετικών θρησκειών και φυλών. Να ανοίξει τα φτερά της-να θυμάται πως έχει φτερά- αλλά να κοιτάει συχνά και προς την γη. Να είναι «ήρεμα» δυνατή, αποφασισμένη και επίμονη να φτάσει τους στόχους της.

Να μάθει από μικρή πως η ζωή εμπεριέχει και απώλειες. Τραύματα. Εμπόδια. Πως η κάθε πληγή είναι ένα μάθημα να γίνουμε καλύτεροι και πως η κάθε απόρριψη δεν της στερεί την δική της αξία.

Να μην πέσει «θύμα» του οποιουδήποτε «μεγάλου έρωτα» που θα την κάνει να χάσει τον εαυτό της. Να ερωτευτεί αυτόν-ην που θα την αφήσει να ανοίξει τα φτερά της, και που δεν θα επιθυμεί -μέρα με την μέρα -να της τα κόψει λόγω δικών του-της ανασφαλειών.

Είμαι σίγουρη πως ποτέ δεν θα της ξεστόμιζα φράσεις όπως «τα καλά κορίτσια δεν φέρονται έτσι». Οι σωστοί άνθρωποι, ίσως, αλλά όχι τα «καλά κορίτσια».

Δεν θα επέτρεπα στο φύλο της να καθορίσει το πόσο αδύναμη οφείλει να αισθάνεται, με την ίδια λογική που δεν θα επέτρεπα στον γιο μου να νιώσει «παντοδύναμος» λόγω φύλου.

Θα την μάθαινα να σέβεται τις επιλογές των άλλων και την διαφορετικότητα τους.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ναι, κορίτσι θα προτιμούσα.

Αλλά έτσι ακριβώς θα μεγάλωνα κι τον μπόμπιρα που θα ερχόταν στη ζωή μου.

Ανεξάρτητο, ελεύθερο και ακέραιο σαν προσωπικότητα.

Αν μη τι άλλο, θα του μάθαινα να φέρεται στα κορίτσια -και μετέπειτα στις γυναίκες -σαν ίσα, ανεξάρτητα και ελεύθερα πλάσματα με ακέραιη προσωπικότητα.

Αυτά ακριβώς τα στοιχεία που η μητέρα του η ίδια, θα συνέχιζε να έχει.

Γράφει η Ιλιάδα Ευαγγελία Κοθρά

Πηγή: themamagers.gr