«Αν έχεις περάσει τα 22, αυτός που θα παντρευτείς βρίσκεται ήδη στους facebook φίλους σου»

Το είχα διαβάσει σε κάποια έρευνα, κάποιου πανεπιστημίου, κάποιας χώρας, δεν είμαι σίγουρη αν ισχύει. Συγγνώμη που δεν είμαι πιο συγκεκριμένη, ποτέ δε θυμάμαι λεπτομέρειες, συνηθίζω να κρατώ το νόημα μόνο. Και πριν αρχίσεις το scrolling στους friends σου, να σου εξηγήσω γιατί θεώρησα ότι κρύβει μια αλήθεια.

Έχεις περάσει τα 22, που σημαίνει ότι έχεις μάλλον τελειώσει σπουδές κι έχεις κατασταλάξει στην πόλη που θα ζήσεις. Έχεις τον κύκλο σου, τους παιδικούς φίλους, τις παρέες για εξόδους, τους φίλους απ’ τη δουλειά, τους φίλους φίλων, τους απλούς γνωστούς. Μέσα σ’ αυτές τις κατηγορίες, βρίσκονται άνθρωποι που έχεις αληθινά συναναστραφεί και γνωρίσει, άνθρωποι που συνειδητά έχουν πάρει τη θέση τους στη ζωή σου, είτε αυτή η θέση είναι σημαντική είτε ασήμαντη. Υπάρχουν όμως κι οι άλλοι, που μηχανικά επικοινωνείς μαζί τους σε κοινωνικές συνευρέσεις, που ανταλλάζεις μαζί τους ευχές για γιορτές και γενέθλια χρόνια τώρα, που θεωρητικά τους ξέρεις χρόνια -τους ξέρεις, όμως, στ’ αλήθεια;

Όταν ένα βράδυ πριν από κάποιους μήνες συνάντησα έναν φίλο απ’ τα παλιά, η κουβέντα μας κατέληξε στο σύνηθες θέμα κι όταν στην ερώτηση αν βρίσκομαι σε σχέση απάντησα αρνητικά, μου είπε κάτι που με έβαλε σε σκέψεις: «Στους φίλους σου να ψάξει».

Είναι απ’ αυτές τις κουβέντες που αρχικά δε θα δώσεις καμία σημασία, θα κουνήσεις το κεφάλι, λες και συμφωνείς και με ένα cheers θα απομακρυνθείς συνεχίζοντας τη βραδιά σου. Μέχρι που λίγες μέρες αργότερα συνάντησα τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας και θυμήθηκα τη συμβουλή του αυτή.

Κι επειδή εγώ κάτι τέτοια τα θεωρώ σημαδιακά, πιθανότατα γιατί γενικά το να νιώθω πως υπάρχει μια εξήγηση για όλα μου προσφέρει ασφάλεια, άρχισα να ρωτάω φίλους και γνωστούς για το πώς βρεθήκανε με το ταίρι τους.

Έχω να πω ότι σε μεγάλο ποσοστό μιλάμε για ανθρώπους που γνωρίζονταν χρόνια, αλλά δεν είχαν ουσιαστικά γνωριστεί. Που είχε τύχει άπειρες φορές να κάθονται στο ίδιο τραπέζι, να βρίσκονται στο ίδιο σπίτι, σε κοντινά γραφεία, όμως, ελάχιστες ήταν οι φορές που αντάλλαξαν κάτι περισσότερο απ’ τα τυπικά. Συνήθως βρίσκονταν αλλού, σε άλλες σχέσεις, σε προηγούμενους χωρισμούς, σε διαφορετικές φάσεις, γι’ αυτό και κοίταζαν, αλλά δεν έβλεπαν. Κι όταν μετά από χρόνια και περιπέτειες οι πορείες τους ευθυγραμμίστηκαν, τότε έδωσαν προσοχή εκεί που ποτέ δεν περίμεναν να δώσουν.

Όπως είναι φυσικό, η επόμενη απορία που γεννήθηκε στο μυαλό μου ήταν: «Και δε λυπάστε που χάσατε τόσα χρόνια;». Για φαντάσου δύο άτομα, που οι δρόμοι τους είχαν συναντηθεί δέκα ή δεκαπέντε χρόνια πριν, που περάσανε από σχέσεις που πονέσανε, από χωρισμούς που τους σημάδεψαν, για να καταλήξουν τελικά με παιδικό φίλο -πόση ταλαιπωρία θα είχαν γλυτώσει αν είχαν ανοίξει τα μάτια τους νωρίτερα.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι «timing is everything». Δεν είναι τυχαίο που δεν είχαν δείξει ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλο τόσο καιρό, έπρεπε να τα περάσουν όλα αυτά, αυτά είναι άλλωστε που τους ετοίμασαν για την τελική τους συνάντηση, αυτά είναι που τους έδειξαν τι πραγματικά χρειάζονται ώστε να συνειδητοποιήσουν στη συνέχεια ότι βρισκόταν εκεί από καιρό.

Οι «μεγάλες» σχέσεις της ζωής μας, λοιπόν, δεν ξεκινάνε πάντα από κεραυνοβόλους έρωτες κι από ξαφνικές γνωριμίες. Πολλές φορές, απλά, άτομα που βρίσκονταν στο παρασκήνιο χρόνια, τη σωστή στιγμή περνούν στο προσκήνιο, κι ας μην το ΄χες φανταστεί!

Συντάκτης: Μόνα

[pillowfights.gr]