Αγαπητό ελληνικό κράτος οι εργαζόμενες μητέρες σε ρωτούν: που είσαι;

Αγαπητό ελληνικό κράτος,

καθώς μεγάλωνα, κάπου μέσα μου είχα την υποψία ότι ήσουν προβληματικό. Τώρα που μεγάλωσα, σιγουρεύτηκα. Όχι μόνο ότι ήσουν, αλλά και ότι θα συνεχίσεις να είσαι για πολλά χρόνια ακόμη. Και αυτή δεν είναι μια σιγουριά που θέλεις, που αναζητάς, που σε κάνει να αισθάνεσαι ζεστασιά μέσα σου για το οικείο. Δεν είναι ας πούμε σαν τη σιγουριά που έχεις ότι η μαμά σου θα είναι εκεί όταν αρρωστήσεις, να σου φτιάξει σούπα και να σε κουκουλώσει όταν πας για ύπνο. Όχι, είναι μια σιγουριά που θα προτιμούσες να μην την είχες αισθανθεί, να μην είχες γνωρίσει την απογοήτευση που φέρνει η γνώση ότι πρέπει πάντα να αγωνίζεσαι για κάτι, να πηγαίνεις ενάντια στο ρεύμα.

Είναι πολλά που θα μπορούσαν να ειπωθούν εδώ. Δεν θέλω να πλατειάσω όμως, γι’ αυτό δεν θα μιλήσω γενικά. Θα μιλήσω ειδικά. Για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες μητέρες και δη το καλοκαίρι.

Είσαι full time εργαζόμενη μητέρα στην Ελλάδα;

Αυτό κατά πάσα πιθανότητα σημαίνει ότι δουλεύεις εκτός σπιτιού, ότι ξεκινάς πρωί πρωί και γυρνάς όταν ο ήλιος πέφτει ή στην καλύτερη, 9 ώρες αφότου έχεις φύγει απ’ το σπίτι. Το παιδί αναγκαστικά κανονίζεις να στο πάρει κάποιος απ’ το σχολείο, γιατί εννοείται ότι εσύ δεν προλαβαίνεις. Αυτός ο κάποιος είναι στην Ελλάδα κάποιος παππούς ή γιαγιά. Ή κάποια γειτόνισσα ή άλλο άτομο που έχεις προσλάβει γι’ αυτή τη δουλειά. Ή ακόμα και κάποια άλλη μαμά που δεν δουλεύει και μπορεί να κρατήσει για λίγο το δικό σου και το δικό της μέχρι να επιστρέψεις, με την προϋπόθεσή ότι τα μπουμπούκια σας δε θα φαγωθούν στο μεταξύ.

Από τις προαναφερθείσες επιλογές βέβαια, στην Ελλάδα δουλεύει κυρίως το «παππούς ή γιαγιά». Κράτα το αυτό.

Γιατί και ολοήμερο να στέλνεις το παιδί σου αν πηγαίνει δημοτικό, όλο και κάποια απεργία θα υπάρξει, όλο και κάποια ασθένεια θα ξεφυτρώσει, οπότε θα στραφείς αναγκαστικά και πάλι σε αυτούς για να καλύψουν το κενό.

Ωραίααααα.

Και το καλοκαίρι που σταματούν τα σχολεία τι γίνεται;

Πάλι επιστρατεύονται παππούδες, γιαγιάδες και ολόκληρα χωριά, μπαίνουν στο κόλπο κατασκηνώσεις, τα ολοένα ανερχόμενα summer camps και ό,τι τον φωτίσει τον κάθε γονιό. Στην περίπτωση των παππούδων-γιαγιάδων δε, τη βγάζεις πιο οικονομικά. Και πιο χαλαρά (για σένα, τον γονιό) αν το σκηνικό εκτυλιχθεί σε χωριό.

Και κάπως έτσι την κουτσοβολεύουμε, ένα ρήμα που βρίσκει όλο και περισσότερη χρήση, ιδίως στην Ελλάδα του σήμερα.

Τρία προβλήματα προκύπτουν από τα παραπάνω.

Πρόβλημα Νο Ένα. Αν επιλέξεις τη λύση των κατασκηνώσεων και summer camps αναγκάζεσαι συνήθως να τα σκάσεις. Και ΟΚ, αν τα ‘χεις το κάνεις, με γειά σου με χαρά σου. Αν δεν τα ‘χεις;

Τι κάνουμε εκεί αγαπητό ελληνικό κράτος;

«Πέρα από τα ιδιωτικά summer camps, υπάρχουν και διάφορα αντίστοιχα προγράμματα που τρέχουν σε δήμους και στα οποία απασχολούνται θαυμάσια τα παιδιά!» απαντάει εκείνο φουσκώνοντας από περηφάνια και σιγουριά.

Ναι, αλλά αν γράψεις το παιδί σε camp του δήμου θα  πρέπει και πάλι να σκας 30-50€ κατά μέσο όρο! ΟΚ, δεν είναι ιδιωτικά, που οι τιμές ποικίλουν, από υψηλές μέχρι εξωπραγματικές, αλλά και πάλι πρέπει να δώσεις λεφτά. Επίσης, σόρυ κιόλας αγαπητό ελληνικό κράτος, αλλά για να δουλέψει η λύση των δημοτικών ή ιδιωτικών summer camps πρέπει η μαμά ή να μη δουλεύει καθόλου ή να δουλεύει part time. Γιατί όταν σου λένε «Τα παιδιά τα φέρνετε στις 8 και τα παίρνετε στις 4 το αργότερο», είναι προφανές ότι δεν απευθύνονται σε full-time εργαζόμενες μητέρες. Αν δουλεύεις στον ιδιωτικό τομέα δεν σχολάς 4. Αν δουλεύεις στον δημόσιο, δεν ξεκινάς 8. Άρα, μάνι μάνι, σα να σου λένε «Κλείσε τ’ αυτιά σου κυρά μου, δε μιλάμε για σένα».

Και ερχόμαστε στο επόμενο μικρό, μικρούτσικο, καλέ τι λέω, πόκετ-σάιζ προβληματάκι:

Πρόβλημα Νο Δύο. Από τι ηλικία αρχίζουν τα σούρτα φέρτα σε κατασκηνώσεις και summer camps;

Συνήθως απ’ όταν το παιδί αρχίζει το δημοτικό, δηλαδή από τα 6 και μετά, ώστε να είναι πιο ώριμο, πιο αυτάρκες, πιο ανεξάρτητο. Δεν μπορείς να στείλεις το 4χρονο σου κατασκήνωση, έτσι δεν είναι; Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες κατασκηνώσεις και camps δεν δέχονται παιδιά πιο νωρίς ούτως ή άλλως. Και να πιστεύεις εσύ με όλο σου το είναι ότι το παιδί σου το’ χει, θα δυσκολευτείς να βρεις camp που να δέχεται π.χ. 3χρονα ή 4χρονα. Για μικρότερες ηλικίες εννοείται πως απλώς δεν παίζει.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, επανερχόμαστε στο ότι δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από παππούδες, γιαγιάδες, νταντάδες, άλλες μαμάδες, οτιδήποτε σε –δες γενικά, μην επαναλαμβάνομαι.

Κάτι που μας οδηγεί στο επόμενο πρόβλημα.

Πρόβλημα Νο Τρία. Αν δεν τα έχεις αυτά;

Well, too bad!

Αυτός που έκανε τον τόσο σοφό σχεδιασμό των ελληνικών υπηρεσιών πρόνοιας (σύντομο ανέκδοτο), δεν έλαβε υπόψη του την περίπτωση που, εκτός από λεφτά, μια οικογένεια με παιδί προσχολικής ηλικίας δεν έχει ούτε την επιλογή των παππούδων-γιαγιάδων.

«ΦΤΟΥ ΚΑΚΑ, υπάρχουν καλέ τέτοιες περιπτώσεις στην Ελλάδα;» δυσπιστεί το αγαπητό ελληνικό κράτος. «Η οικογένεια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής εδώ της χώρας. Πάντα θα υπάρχουν γονείς και πεθερικά που θα στηρίζουν το ζευγάρι.»

Σωστά, σ’ αυτήν εδώ την πεποίθηση άλλωστε έχει στηριχτεί ολόκληρη η πολιτική της χώρας μας την τελευταία σχεδόν δεκαετία. Το δεκανίκι-οικογένεια είναι αυτό στο οποίο ποντάρουν όλοι.

Αλλά, όσο ΑΟΥΤ ΟΒ ΔΙΣ ΓΟΥΟΡΛΝΤ κι αν ακούγεται αυτό, υφίστανται περιπτώσεις οικογενειών που δεν έχουν καθόλου τη βοήθεια των παππούδων-γιαγιάδων, είτε επειδή αυτοί είναι μακριά είτε επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα λόγω ηλικίας να κρατήσουν το παιδί. Ή απλώς δεν υπάρχουν καν. Ή στην τελική μπορεί να μη γουστάρουν βρε αδερφέ. Δικαίωμά τους.

Και για να πάμε το θέμα της σημερινής γκρίνιας λίγο παραπέρα, σου παραθέτω και Πρόβλημα Νο Τέσσερα, έτσι για bonus material:

Αύγουστος!

Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι δουλεύεις full time, έχεις παιδί προσχολικής ηλικίας, που άρα δεν μπορεί να πάει κατασκήνωση, δεν έχεις παππού-γιαγιά, έχεις οικονομικές δυσχέρειες, αλλά και να μην είχες, όλα τα δημοτικά camps έχουν κλείσει από τέλος Ιουλίου και από τα ιδιωτικά, βρίσκεις ελάχιστα (έως μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού) ανοιχτά τον Αύγουστο που να εξυπηρετούν κιόλας τα ωράρια που θέλεις.

Άρα, τι κάνεις εκεί;

Την προσευχή σου μάλλον.

Αλλά μη στεναχωριέσαι, μην αποθαρρύνεσαι! Τα έχω βιώσει όλα αυτά (και τα βιώνω δηλαδή), οπότε νιώθω την απόγνωσή σου. Γι’ αυτό και έχω προβλέψει. Έτσι θα σ’ άφηνα;

Γι’ αυτό λοιπόν σου έχει τη λύση. Για την ακρίβεια 5 λύσεις:

1. Δημιουργείς ωραιότατο summer camp στη δουλειά σου, μιας και αναγκάζεσαι τελικά να πηγαίνεις το παιδί εκεί. Σε ανακαλύπτουν -> σε απολύουν -> μένεις σπίτι -> δεν χρειάζεται πλέον να ανησυχείς τι θα κάνεις με το παιδί -> problem solved
2. Βρίσκεις άτομο να στο κρατάει, αφού πρώτα καταφέρεις να πουλήσεις εκείνο το οικοπεδάκι στο Λαύριο
3. Νοικιάζεις παππούδες-γιαγιάδες με το ίδιο αποτέλεσμα: ξεπαράδιασμα
4. Παίρνετε εναλλάξ 2 εβδομάδες άδεια, εσύ κι ο σύζυγος. Μούρλια καλοκαίρι θα περάσετε!
5. Κάνεις επιτέλους την τηλεμεταφορά μια πραγματικότητα και όχι κάτι που υπάρχει μόνο στο Star Trek. Έτσι, θα μπορείς να πηγαίνεις άνετα να παίρνεις το παιδί μετά τη δουλειά από το οικονομικό summer camp που βρήκες, που μάλιστα δέχεται μικρά και Χα! Άκου, είναι και ανοιχτό όλο τον Αύγουστο!

Εντάξει, δεν θέλω αχαριστίες. Το αγαπητό ελληνικό κράτος προβλέπει για όλους.

Σε διαφορετική περίπτωση, υπάρχει και η ιδιωτική πρωτοβουλία.

Πηγή : themamagers.gr