Αυτός ο άντρας έκανε κάθε μέρα το πιο υπέροχο πράγμα για την τυφλή γυναίκα του χωρίς εκείνη να το ξέρει.

Η ταινία μικρού μήκους “Blind Devotion” μας άφησε δάκρυα χαράς και λύπης. Γιατί; Επειδή η αγάπη που δείχνει ένας σύζυγος για τη σύζυγό του είναι τόσο δυνατή που δύσκολα βρίσκεις σαν κι αυτή.

Η γυναίκα στην ιστορία αυτή, μαθαίνει ότι θα μείνει τυφλή και φαίνεται πως δυσκολεύεται να αποδεχτεί την σκληρή αυτή πραγματικότητα. Περνάει τις πρώτες ημέρες μετά τη διάγνωση, προσπαθώντας να αποδεχτεί το γεγονός ότι δεν θα μπορέσει να δει ποτέ ξανά… Δεν είπε τίποτα σε κανέναν, αλλά η συμπεριφορά της, άρχισε να κάνει το σύζυγό της να υποψιάζεται…

Διστακτικά, λέει στο σύζυγό της την αλήθεια, αφού την είχε κρύψει για μήνες. Ήταν μια θλιβερή στιγμή, αλλά το πιο όμορφο κομμάτι σε όλη αυτή την ιστορία είναι το πώς αντιδρά ο σύζυγός της.

Το βίντεο αποκαλύπτει την στοργή και τη στήριξη που της δείχνει… Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στον κόσμο από το να σε στηρίζει και να σε προσέχει σε μια δύσκολη στιγμή ο άνθρωπός σου..

Αυτό το είδος της ανιδιοτελούς αγάπης είναι κάτι που πρέπει όλοι μας να δείχνουμε στους αγαπημένους τους, ακόμα και στους αγνώστους, γιατί η ζωή είναι πολύ σύντομη για να την ξοδέψουμε μένοντας επικεντρωμένοι αποκλειστικά στους εαυτούς μας.

“Αγαπώ τον άντρα μου… Τον αγαπώ ακόμη και αν με ξυπνάει με το ροχαλητό του κάθε πρωί… Γι’ αυτό τον τρομάζω, για να ξυπνήσει… Αυτή είναι η καθημερινή μου εκδίκηση…!

Ετοιμάζω για πρωινό την αγαπημένη του ομελέτα, όπως του την έφτιαχνε η μητέρα του… Μετά θα βάλω πλυντήριο. Φροντίζω τα ρούχα του να είναι πάντα καθαρά… Αφού η μητέρα μου πάντοτε έλεγε πως ‘ένας άντρας με βρώμικα ρούχα είναι αυτός που δεν τον αγαπάει η γυναίκα του…’ Πάντα μου λέει πως θα τα κάνει εκείνος την επόμενη φορά αλλά δεν τον αφήνω…

Το ξέρω πως μ’ αγαπάει… Γιατί κάθε φορά που φεύγω για τη δουλειά, τον βλέπω που με κοιτάει…

Από τις αγαπημένες μου στιγμές της ημέρας είναι το διάστημα που πηγαινοέρχομαι από τη δουλειά… Με βοηθάει στο να αποφορτιστώ από το στρες και το άγχος της ημέρας…

Αργά ή γρήγορα θα τυφλωθώ… Μια σπάνια ασθένεια που μόλις με το ζόρι μπορώ να προφέρω θα μου πάρει το φως μου… Και πολύ πιθανόν να μου στερήσει και την καριέρα μου… Δεν θα μπορώ να τρομάζω πια τον Louie…

Τι θα του πω;;; Δεν μπορώ να του φτιάξω ούτε καν την αγαπημένη του ομελέτα… Οι συνάδελφοί του θα πιστεύουν ότι έχω πάψει να νοιάζομαι γι’ αυτόν… Κι ενώ το μόνο που θέλω να κάνω είναι να πάρω μια βαθιά ανάσα και να περπατήσω μόνη μου… Δεν μπορώ! Γιατί ο Louie δεν με αφήνει…

Πώς να πεις στον άνθρωπο που αγαπάς ότι θα μείνεις τυφλή; Από δω και στο εξής θα είμαι η ασθενής του, όχι η σύντροφός του… Ίσως να είναι περισσότερο ευτυχισμένος με κάποιαν άλλη… Κάποια που να μην του είναι βάρος…”

“Η γυναίκα μου θα τυφλωθεί… Και δεν θέλει τη βοήθειά μου… Θέλω να σηκώνομαι κάθε πρωί και να της λέω πόσο πολύ την αγαπώ… Ότι όλα θα πάνε καλά…

Αλλά δεν θέλει ν’ ακούσει τίποτα απ’ αυτά… Μακάρι να μπορούσα να μαγείρευα εγώ, αλλά επιμένει να τα κάνει εκείνη… Επιμένει ακόμη και για το πλυντήριο… Επιμένει ακόμη και να πηγαίνει μόνη της στη δουλειά με το λεωφορείο… Η καρδιά μου σταματάει κάθε φορά που σκέφτομαι το πώς θα περάσει απέναντι το δρόμο… Αλλά ακόμα κι αν η ίδια δεν το θέλει… Εγώ την ακολουθώ κάθε μέρα χωρίς εκείνη να το ξέρει…

Γιατί, αυτό είναι αληθινή αγάπη, έτσι δεν είναι;;;

Δεν είναι μόνο το συναίσθημα… Είναι και οι πράξεις…

Η Cecilia ποτέ δεν θα μάθει πόσα κάνω γι’ αυτήν… Και δεν χρειάζεται να το μάθει… Τόσο πολύ την αγαπώ…

διαφορετικό