«Αδιανόητο! Έλληνας προσκύνησε την τούρκικη σημαία»

Ως γνωστόν, το Σάββατο (18/11) έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος Τούρκος πρωταθλητής Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου. 

Ο Σουλεϊμάνογλου υπήρξε ένας πραγματικός θρύλος της άρσης βαρών, με επιδόσεις που προκαλούν αίσθηση· ο πρώτος και μοναδικός αθλητής που έχει σηκώσει 2,5 φορές το βάρος του στο αρασέ, ένας εκ των 7 που έχουν σηκώσει 3 φορές το βάρος τους στο ζετέ, κάτοχος παγκοσμίου ρεκόρ από την ηλικία των 16 (!) ετών, κάτοχος 3 χρυσών μεταλλίων σε Ολυμπιακούς αγώνες, με την αυλαία να πέφτει οριστικά στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ (2000).

Η πιο μεγάλη, ίσως, στιγμή της καριέρας του ήταν οι Ολυμπιακοί της Ατλάντα (1996). Εκεί ο Σουλεϊμάνογλου σήκωσε 187,5 κιλά και έβαλε «πλώρη» για το χρυσό. Πίσω του ο Έλληνας πρωταθλητής Βαλέριος Λεωνίδης. Στην τελευταία του προσπάθεια να ξεπεράσει τον Τούρκο πρωταθλητή, ο Βαλέριος αποτυγχάνει ξεσπώντας σε κλάμματα. Ο Τούρκος αθλητής του συμπαρίσταται και ο Βαλέριος θα μείνει στη δεύτερη θέση και οι ειδικοί μιλούν για τον μεγαλύτερο αγώνα στην ιστορία του αθλήματος…

Όπως και ο ίδιος δήλωσε σε συνέντευξη του στο sdna, η σχέση του με τον Σουλεϊμάνογλου δεν έμεινε στο αμιγώς αθλητικό επίπεδο, αλλά διατήρησε φιλικές σχέσεις που άντεξαν στην πάροδο του χρόνου. Παραθέτουμε τα λόγια του Λεωνίδη:

«Δεν είναι καλή μέρα για εμάς» σημείωσε στα πρώτα του λόγια ο Έλληνας Ολυμπιονίκης.

Όσον αφορά για τις αναμνήσεις που έχει από τον «Ηρακλή τσέπης» σημείωσε: «Έχω τις καλύτερες των αναμνήσεων από το Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου. Τόσο σε αθλητικό όσο και σε φιλικό επίπεδο αφού ήμασταν φίλοι και διατηρούσαμε καλές σχέσεις. Τον τελευταίο χρόνο δεν είχαμε πολύ συχνή επικοινωνία αφού ήταν άσχημα».

Η τελευταία φορά που οι δύο άνδρες συναντήθηκαν ήταν το 2011: «Την τελευταία φορά που τον συνάντησα ήταν το 2011 σε μια διοργάνωση στην Αττάλεια. Είχε περάσει περίπου ένας χρόνος από την πρώτη του μεγάλη περιπέτεια. Ήταν καλύτερα και του έδωσα μερικές συμβουλές. Του είπα τι είναι αυτά που κάνεις, πήγες στον άλλο κόσμο και ξαναγύρισες. Αλλά δεν άκουγε κανέναν».

Τέλος για την επική τους «μάχη» στην Ατλάντα ο Βαλέριος Λεωνίδης σχολίασε: «Είναι από τους αγώνες που δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Έρχονται και νεότεροι άνθρωποι και μου λένε για τότε. Ήταν ένα δώρο θεού που τον συνάντησα σε αθλητικό επίπεδο γιατί με τράβηξε κι εμένα ψηλά μαζί του. Πολλοί θα πουν ότι είμαι άτυχος που αντιμετώπισα έναν τέτοιο αθλητή αλλά δεν είναι έτσι αφού με βοήθησε να φτάσω να γίνω παγκόσμιος πρωταθλητής. Θα μείνει για πάντα στην μνήμη μας».

Ως επίτιμος προσκεκλημένος της τουρκικής κυβέρνησης, ο ίδιος παρευρέθη στην κηδεία του αντιπάλου (και φίλου του) στην Κωνσταντινούπολη και εμφανώς  συγκινημένος φίλησε το φέρετρο ως ύστατο «χαίρε» σε έναν μεγάλο αθλητή.

Με την κίνηση να σχολιάζεται έντονα (κυρίως) στα social media, εμείς απλώς θα σχολιάσουμε πως κάποια πράγματα (αν όχι όλα) είναι θέμα οπτικής· στο φωτογραφικό στιγμιότυπο κάποιοι βλέπουν έναν Έλληνα (και μάλιστα Πόντιο) να φιλά την τουρκική σημαία. Κάποιοι άλλοι, έναν χριστιανό να ασπάζεται την ημισέληνο. Εμείς, πάντως, βλέπουμε έναν μεγάλο αθλητή να αποχαιρετά τον πιο σπουδαίο του αντίπαλο, τον μόνο που στάθηκε ικανός να του στερήσει ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Και, παρεπιπτόντως, έναν καλό φίλο…

Συντάκτης: Δημήτρης Χρονόπουλος

[alfavita.gr]